ایران - کره‌جنوبی؛ نبرد سنتی رقیبان قدیمی در سئول
دیدار ایران - کره جنوبی حساسیت بالایی برای دو تیم دارد و این بازی یک نبرد سنتی در قاره آسیا محسوب می‌شود.
به گزارش ایلنا، سریال بازی‌های دوستانه و رسمی ایران و کره جنوبی امروز دنبال می‌شود و تیم ملی در سئول میهمان این رقیب سنتی است. سابقه رقابت و سرشاخ شدن دو تیم به سال‌ها قبل برمی‌گردد، وقتی در فوتبال قاره هنوز خبری از ژاپن یا مدعیان عربی خاورمیانه نبود. فوتبال ایران و کره جنوبی بیش از نیم قرن است که به موازات هم پیش می‌آیند و هرکدام در مقطعی دست بالا را داشته‌اند.
تیم ملی در بازی‌های رودرروی سال‌های اخیر تیم برتر بوده. کره جنوبی از سال 2011 در حسرت شکست دادن ایران است و تیم کی‌روش در این دوره توانست به چهار برد یک بر صفر و یک تساوی بدون گل (آخرین بازی دو تیم) برسد. در مجموع رویارویی‌های دو تیم هم آمار به نفع ایران است: 13 برد، 8 تساوی و 9 باخت.
با این حال کره توانسته ثبات بیشتری داشته باشد و سیر کم‌نوسانی داشته. اگر تیم ملی ایران دوره‌هایی را در نزول و خاموشی گذراند و نزدیک یک دهه است که دوباره اوج گرفته، کره جنوبی از سال 1986 در تمام ادوار جام جهانی حاضر بوده و حتی موفق شده دو بار از مرحله گروهی صعود کند؛ دستاوردی که برای فوتبال ایران به یک مأموریت غیرممکن تبدیل شده.
ثبات فوتبال کره جنوبی در سه دهه اخیر که حضور این تیم در جام جهانی را تضمین کرده، دلایل متعددی دارد که بخشی از آن به مدیریت اصولی و اقتصاد پویایش برمی‌گردد، ولی در کنار آنها نباید از توجه به فوتبال پایه گذشت که نمودش درخشش تیم‌های کره‌ای در تورنمنت‌های بین‌المللی است.
تیم‌های پایه کره همیشه در سطح قاره از مدعیان بوده‌اند، ولی در سال‌های اخیر توانسته‌اند به سطح تیم‌های اول جهان نزدیک شوند و نتایج هم این رویه را تأیید می‌کند. تیم المپیک کره در المپیک 2012 لندن توانست به مدال برنز برسد و در المپیک ریو هم به یک‌چهارم نهایی رسید.
تازه‌ترین موفقیت تیم‌های پایه کره جنوبی را در جام جهانی زیر 20 ساله‌ها می‌بینیم که توانستند با حذف سنگال به نیمه‌نهایی برسند و امشب برای رفتن به فینال با اکوادور روبه‌رو می‌شوند. موفقیت‌های متوالی کره در رده‌های پایه قطعا اتفاقی نیست و ریشه در برنامه‌ریزی اصولی آنها دارد. لژیونرهای جوان و پرشمار کره در فوتبال اروپا که سرآمد آنها سون هیونگ مین است هم دیگر نشانه پویایی فوتبال پایه این کشور است.
فوتبال ایران اما در این حوزه از رقیب سنتی‌اش عقب افتاده. هرچند تیم‌های پایه فوتبال ایران در سال‌های اخیر موفق شدند از سد مراحل مقدماتی جام جهانی عبور کنند و فرصت رقابت با بهترین‌های جهان را پیدا کنند، ولی هنوز برای تبدیل شدن به مدعی در این رده‌های سنی کار زیادی داریم.
اگر از موفقیت تیم جوانان ایران در جام جهانی 2017 هند که تیم چمنیان توانست تا یک‌چهارم نهایی صعود کند بگذریم، به ندرت موفقیتی در سطح جهانی از تیم‌های پایه فوتبال ایران سراغ داریم. تدارک و برنامه‌ریزی این تیم‌ها برای موفقیت در چنین سطحی کفایت نمی‌کند و تنها برای رقابت با رقبای آسیایی جوابگو است.
فدراسیون فوتبال در این سال‌ها ترجیح داده سراغ روش میانبری برود و با پرورش گلخانه‌ای تیم‌های پایه تلاش کرده جای خالی کار آکادمیک در باشگاه‌ها را پر کند، ولی این روش سقف پیشرفت محدودی دارد و نمی‌توان انتظار داشت که خروجی آن تیمی در سطح جهانی باشد.
وضعیت فعلی تیم امید را می‌توان بهترین نمونه از توجه حداقلی به تیم‌های پایه دانست. تیمی که تقریبا معادل تیم ملی ب است به خارج از فدراسیون برون‌سپاری شده است. حتی مشکلات مالی توجیه مناسبی نیست که مسوولیت این تیم به خارج از مجموعه فدراسیون واگذار شود و نظارت بر آن به حداقل برسد.
اگر امروز ویلموتس بتواند در سئول موفق شود، خبر خوبی برای فوتبال ایران است که این مربی نخستین مأموریت سختش را با سربلندی پشت سر گذاشته و می‌تواند جانشین شایسته‌ای برای کی‌روش باشد. از طرف دیگر ایران در آمار رویارویی‌های مستقیم با کره جنوبی وضعیت بهتری پیدا خواهد کرد. ولی حتی در صورت این اتفاق، فوتبال کره جنوبی همچنان از نظر برنامه‌ریزی راهبردی پیشتاز است و فوتبال ایران برای ثبات و پیشرفت در بلندمدت باید به این سمت حرکت کند.
آرمن ساروخانیان
