احسان حدادی: شاید امسال کاندیدای ریاست فدراسیون شوم؛
می‌توانم هم قهرمان باشم، هم رییس فدراسیون/ نمی‌توانیم در المپیک بهانه بیاوریم که تحریم بوده‌ایم
حرف تازه‌ای دارد. آنقدر با مدیران مختلف سر برنامه‌ها و خواسته‌هایش چانه زده که فکر تازه‌ای به سرش زده است. می‌خواهد خودش کار را به دست گیرد تا مجبور نباشد برای هر خواسته ریز و درشتی درگیر شود.
به گزارش خبرنگار ایلنا، احسان حدادی در حالی از احتمال کاندیداتوری‌اش برای انتخابات فدراسیون دوومیدانی خبر می‌دهد که روی مدال رقابت‌های جهانی دوحه و المپیک توکیو تمرکز کرده و حالا مشخص نیست در شرایطی که می‌خواهد در خارج از کشور تمرین کند، چطور به ریاست فدراسیون دوومیدانی فکر کند؟ او می‌گوید شرایطش را دارد و «دلشاد» که مدال‌آور تاجیک و رییس فدراسیون دوومیدانی این کشور است، را مثال می‌زند.
باز هم که ماموران وادا از شما آزمایش گرفتند. شش بار در دو ماه اخیر. کمی مشکوک نیست؟
نه. طبیعی است که این اتفاق بیفتد و من هم نگرانی ندارم. من ورزشکاری هستم که مدال المپیک داشتم و یکی - دو سال اخیر چند باری به خاطر مصدومیت دور بودم. حالا با رکورد 67 متر برگشته‌ام و طبیعی است که در سال رقابت‌های جهانی، اتحادیه جهانی دوومیدانی همه چیز را زیر ذره‌بین بگذارد و حساس باشد. با رکورد 67 متر، من یکی از شانس‌های مدال‌آوری به حساب می‌آیم و اتحادیه جهانی می‌خواهد بابت این موضوع خاطرجمع باشد که دوپینگ نکرده باشم.
بابت این همه تست، نگران نیستی؟
کاری نکرده‌ام که نگران باشم. رشته من، بیشتر تکنیکی است و نیازی نیست که داروی خاصی مصرف کنم. مکمل مصرف می‌کنم که آن هم پروتئین است.
قرار بود بعد از قهرمانی آسیا و دایمون لیگ در مورد برنامه‌هایت تصمیم گرفته شود.
فردا یا پس فردا با آقای صالحی امیری و مسوولان فدراسیون جلسه داریم تا برنامه‌ام برای قهرمانی جهان و المپیک سال آینده را نهایی کنیم. قبلا می‌گفتند سهمیه‌ات را بگیر، بعد درباره برنامه آماده سازی تا المپیک حرف بزن! البته من هیچ گاه دغدغه سهمیه المپیک را نداشته‌ام و اولویتم نبوده است اما حالا که سهمیه المپیک هم به دست امده، دیگر فکر نمی‌کنم حرف و حدیثی باشد.
اصرارت مثل قبل برای سفر به آمریکا و کار با «مک» است؟
اصرارم به سفر نیست. می‌گویم اگر مربی بالای سرم نباشد، بعد از مدتی تکنیکم به هم می‌ریزد. شاید بتوان دو سه هفته بدون مربی تمرین کرد اما وقتی می‌شود، سه ماه، مطمئنا تکنیک به هم می‌ریزد. من در دایمون لیگ با
اسپاسم کمر و دردی که داشتم، نزدیک 67 متر انداختم. خب مشخص است که اگر برنامه‌ام به هم نریزد، می‌توانم 68 متر و کمی بالاتر بیندازم. کار برای مدال جهان و المپیک، برنامه جهانی می‌خواهد. اولویت من نه آسیایی بوده، نه ورودی المپیک و این دو رویداد، بیشتر تدارکاتی بوده است. من فقط حرف نمی‌زنم و عمل هم می‌کنم. کارم روی برنامه است و می‌خواهم این برنامه ادامه داشته باشد.
و اینکه مک برنامه بدهد و هر چند ماه یک بار کنار او کار کنی، برایت رد شده است؟
فقط با برنامه نمی‌شود کار را پیش برد. مربی باید حضور فیزیکی داشته باشد. ما باید مشخص کنیم که می‌خواهیم نتیجه بگیریم یا نمی‌خواهیم. اگر هدف، آسیا است. باید در حد آسیا هزینه کنیم و نیاز به این همه هزینه هم نیست اما اگر مدال المپیک می‌خواهیم، باید برنامه‌ای در این حد داشته باشیم. در المپیک نمی‌توانیم بگوییم تحریم بودیم و نتیجه نگرفتیم. در سطح دنیا کسی به این حرف‌ها گوش نمی‌دهد. اگر نتیجه می‌خواهیم، باید کار کنیم. فضا هم به گونه‌ای است که هر کسی بهتر هزینه کرده، نتیجه می‌گیرد. البته آقای صالحی امیری، خیلی خوب این مسائل را می‌دانند و نیاز نیست، من بگویم. می‌دانم که کشور مشکل دارد و در شرایط سختی به سر می‌بریم اما باید تکلیف خودمان را برای المپیک مشخص کنیم.
راستی، برای استقبالت کسی به فرودگاه نیامد.
از کمیته ملی المپیک پیگیری کردم. متاسفانه گفتند که فدراسیون اطلاع نداده و آقای صالحی امیری هم خیلی گلایه کرده است. من اگر مدیر شوم، حتما این موارد را رعایت می‌کنم. می‌دانم که باید برای ورزشکارم چکار کنم. بلدم با مدیا چطور کار کنم و برنامه‌های ورزشکاری که المپیکی شده را چطور اطلاع‌رسانی کنم. من در این سال‌ها فقط ورزش نکرده‌ام و خیلی چیزهای دیگر را یاد گرفته‌ام. می‌دانم چطور باید مدیریت کنم. من که خودم را ثابت کرده‌ام و الان هم هدفم مشخص و راهم معلوم است. کسی هم که هدف و برنامه داشته باشد، جلو می‌رود. در آمریکا رکورد 67 متر را زدم، گفتند غیرقانونی بوده. گفتم عیب ندارد، یک بار دیگر این رکورد را می‌زنم.
یک طوری از مدیریت حرف می‌زنی که انگار برنامه‌هایی داری؟
من 20 سال است که در ورزش حضور دارم. هم بلدم چطور مربی بیاورم و هم چطور باید یک ورزشکار را هدایت کرد. نه دوست دارم مسافرت بروم و نه عاشق بیزینس کلاس هستم. دنبال این هم نیستم که مدام سفر بروم تا برای خودم ارتباط بگیرم. همه من را می‌شناسند. از مربیان و ورزشکاران دنیا گرفته تا مسوولان فدراسیون جهانی من را می‌شناسند. در نتیجه نیاز نیست، وقتم را صرف این امور کنم. نیازی نیست خودم را معرفی کنم. برنامه‌ریزی‌هایم را خودم انجام می‌دهم و می‌توانم این کار را برای 10 تا ورزشکار دیگر هم انجام بدهم. من هر جوری که بتوانم به بچه‌های دوومیدانی کمک می‌کنم و عقده ریاست هم ندارم اما این روزها به این فکر می‌کنم که کاندیدای انتخابات فدراسیون دوومیدانی شوم. البته هنوز تصمیم قطعی‌ام را نگرفته‌ام اما دارم به آن فکر می‌کنم.
فکر نمی‌کنی کمی زود به این فکر افتاده‌ای؟ برای مدال المپیک برنامه داری و حرف از اردوی خارج از کشور می‌زنی. چطور می‌خواهی رییس فدراسیون شوی؟
این دو با هم تناقض ندارند. دلشاد که رییس فدراسیون تاجیکستان است و در مسابقات قهرمانی آسیا مدال طلا گرفت، هر دو کار را با هم انجام می‌دهد. پس من هم می‌توانم انجام دهم. قصد بی‌احترامی به هیچ بزرگتری را ندارم و برای همه جامعه دوومیدانی احترام قایلم اما به این موضوع خیلی جدی فکر می‌کنم. در ضمن من فقط به این المپیک فکر نمی‌کنم. می‌خواهم تا المپیک 2028 ادامه بدهم و در این مدت می‌توانم ریاست فدراسیون را هم بر عهده داشته باشم. من خیلی چیزها یاد گرفته‌ام و می‌خواهم اینها را برای دوومیدانی به کار بگیرم. فعلا که در ورزشم و قصد رفتن ندارم.
گفتگو: آزاده پیراکوه
