بازگشت آژاکس به اصالت خود؛ آژاکس 2019، زیباترین اتفاق فوتبال اروپا

به گزارش ایلنا، اول رئال مادرید را حذف کردند، بعد یوونتوس و کریستیانو رونالدو را و حالا آژاکس با نخستین فینال لیگ قهرمانان بعد از سال 1996 تنها 90 دقیقه فاصله دارد. البته با آن بازی مطمئن و شجاعانه‌ای که مقابل دو تا از بزرگترین نام‌های فوتبال انجام داده بودند، این پیروزی خفیف برابر تاتنهام چندان چشمگیر نبود. مثل یک مبارز جوان، آینده‌دار و البته آسیب‌پذیر، آژاکس گاهی مجبور می‌شد برای حفظ گلش به دفاع فرو رود. بازی روان آن‌ها را تیم پرانرژی میزبان مختل کرد که بخصوص بعد از برخورد یان فرتونگن با توبی آلدرویرلد با آرامش بیشتری بازی می‌کرد.

با بیرون رفتن فرتونگن و آمدن موسی سیسوکو، مائوریسیو پوچتینو به سیستم لوزی 2-4-4 روی آورد و تیم متحول شد. برای همین شاید خیلی از هواداران متعجب شوند که چرا مربی آرژانتینی از ابتدا از این سیستم استفاده نکرد. پاسخش ساده است چون تا آن موقع در دستان آژاکس بازی می‌کرد و اصلا انتظار چنین نمایشی از هیجان‌انگیزترین تیم اروپا بعد از موناکوی دو سال قبل را نداشت.

فرانکی دیونگ اجازه پیدا کرده بود سر بالا کند و پاس بدهد. حکیم زیاچ هر جای زمین که می‌خواست، خدایی می‌کرد. دوقلوهای داوید نرس و دانی فان دبیک هم به سبک خودشان حمله می‌کردند. به یک گل خارج از خانه رسیدند که اهمیت زیادی دارد و با شایستگی به دست آمد. پاس عمقی زیاچ و ضربه دقیق فان دبیک نشان داد خونسردترین آدم حاضر در ورزشگاه تاتنهام است. بعد از آن چند بار می‌توانستند به گل دوم برسند. اسپرز کم آورده و در چنگال انرژی و ایده‌های میهمان گیر افتاده بود. یک بار هم ضربه نرس به تیرک دروازه میزبان خورد البته آن موقع آژاکس از توفان تاتنهام جان به در برده بود. امواج انگلیسی یکی بعد از دیگری می‌آمدند. درست است که موقعیت گل فوق‌العاده‌ای ایجاد نکردند اما آژاکس را وادار کردند به سبکی ناآشنا بازی کند. این تیم کم تجربه را چنان محکی زدند که در مراحل قبل نخورده بودند.

تاتنهام انرژی و نظمی که در بازی رفت مقابل منچسترسیتی برایشان اهمیت زیادی داشت، به بازی آوردند. مدافعان کناری تیم، دنی رز و کایران تریپیر تلاش بسیاری کردند. دله آلی فضای زیادی را اشغال کرده بود و کریستین اریکسن پرسه می‌زد. در خط حمله اما همکاری لوکاس مورا و فرناندو یورنته کم حاصل بود. این برزیلی گاهی به محوطه جریمه آژاکس نفوذ می‌کرد و یورنته چند ضربه سر به بالای دروازه آندره اونانا فرستاد. دروازه‌بان تیم ملی کامرون خودش را از چشم هواداران اسپرز انداخت. او با طول دادن شروع بازی در هنگام مالکیت توپ، صدای اعتراض و هوی هواداران را احساس می‌کرد اما هیچ وقت نلغزید و توپ‌هایی که بالاتر از ماتیاس دلیخت و دالی بلیند بود، در اختیار می‌گرفت تا هم‌تیمی‌هایش نفسی بکشند.

به این نیاز داشتند، آژاکس محدود شده بود، آن‌ها نتوانستند در زمین تاتنهام مثل تیم‌های پرتجربه دیگر بتازند و با این تیم باانگیزه تاتنهام، شاید برخی از اعضای کادر فنی اریک تن هاخ نگران بازی برگشت باشند. تنها یکی از 17 تیم آخری که در بازی رفت نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان، جام باشگاه‌های اروپا در خانه شکست خورده‌اند، توانسته‌اند به فینال برسند و آن یک تیم آژاکس سال 1996 بوده اما در این بازی به زحمت زیاد افتادند، تکان خوردند و از آن اوج افتادند. 

با بازگشت سون هیونگ مین که محروم بود و شاید هری کین، تاتنهام هیچ ترسی از سفر به آمستردام آره‌نا در بازی برگشت ندارد. آژاکس کارهایی برای انجام دارد و باید هماهنگی‌اش را دوباره به دست آورد. شاید تیم عزیزکرده حال حاضر اروپا باشند اما برای اینکه از تاتنهام عبور کنند، عرقشان در می‌آید. شاید این سفر جذاب که از تیرماه سال گذشته در مراحل مقدماتی لیگ قهرمانان شروع شد، 11 ماه بعد به فینال مادرید ختم شود.

منبع: سایت گل