با شما هم عقیده نیستیم آقای وزیر ورزش

به گزارش ایلنا، تاریخ بسکتبال گواهی می دهد این ورزش پیش از والیبال به المپیک 2008 رفت و 2010 و 2014 جهانی شد. اما چرا جرقه ای که در اواخر دهه 70 شمسی زده شد و تا اواخر دهه 80 شعله ای قطع نشدنی می نمود در عرض چند سال خاموش شد و امروز وزیر ورزش، افتخارات والیبال را توی سر بسکتبال می کوبد؟

جدای از این نکته که وزارت ورزش و جوانان حداقل در 10 سال اخیر نشان داده است در بسکتبال مشاوران آگاه ندارد تا مسائل بسکتبال را به بالادستی ها درست منتقل کنند، خود وزرا هم از گذشته تا امروز برای شناخت دقیق بسکتبال تلاشی نکردند.

همه این وزرا، بسکتبال را فقط برای نتیجه دنبال کردند تا آن را ویترین دوره خود کنند. زمان هایی رسید مثل امروز دلیل برد و باخت های مان را ندانستیم و فقط به به و چه چه راه انداختیم. غافل از آنکه بعضی از بردها در یک بازی، یک قدم نزدیک تر شدن به شکست و ورشکستگیِ بسکتبال است. آنقدر بردهای ظاهری مزه داد تا امروز آقای وزیر آرزوی اتفاقات جهانی والیبال را در بسکتبال می کند!

آقای وزیر! امروز هم فرقی با آن روزها ندارد و باز هم یک تیم را می بریم اما حرکت نمی کنیم. از مسیر شکست بسکتبال که در آن قرار داریم خارج نمی شویم بنابراین لطفا به به و چه چه راه نیندازید. بسکتبال با کلی گویی «پوست اندازی» تا امروز وقتش را تلف کرده است و برای رسیدن به آرزویی که برای بسکتبال کردید، تدبیر اساسی کنید.  

بی تفاوتی نهادهای قدرت

برای تمام سال های قدرت گرفتن لیگ برتر بسکتبال، نیازسنجی برای استفاده از ظرفیت های مربیگری در ایران و بهره گیری از دانش مربیان خارجی، بحران مالی و فرار اسپانسرها، راهکار ثبات مالی، تجهیز امکانات و حمایت از باشگاهها قبل از شما و در این چند سال خودِ شما در دولت چه کرده اید؟ آیا غیر از این بود در قبال آغاز جریان اجتماعی و اقبال مردمی با حضور ستاره ها در بسکتبال، نهادهای قدرت در خصوص سرنوشت این ورزش بی تفاوت بودند؟

تجویز راهبردی

نه آقای وزیر نمی توانید با دو جمله «پوست اندازی در بسکتبال» یا «بسکتبال می تواند مانند والیبال جهانی شود» ما را متقاعد کنید. بسکتبال خیلی پیشترها که مفهوم برد و باخت را تجزیه و تحلیل می کرد و ناآگاهی امروز و درک فریبانه براساس رانت های های داده شده نبود، جهانی شده بود اما نهادهای قدرت همراه بسکتبال نشدند. خواستِ فردی و سلیقه شخصی، مبنای تصمیم گیری شد و نظارت ها و کارشناسی کنار رفت تا دلیل برد و باخت ها را نفهمیمم و ویترین خود را با قهرمانی های بسکتبال پُر کنیم. بازی های زیادی را بردیم اما در مسیر شکست قرار داشتیم و داریم. شما در دوره خودتان به دنبال بردهای بسکتبال مقابل فیلیپین و ژاپن به به و چه چه نکنید و نسخه «پوست اندازی» نپیچید. 

تکرارِ آن جرقه زده شده بیست سال پیش برای رسیدن به شعله قطع نشدنی، کار سختی نیست. نهادهای قدرت را باید با استراتژی های ملی و اجتماعی در بسکتبال همسو کرد و دست از اصرارهای لجوجانه برداشت و افراد را بر اساس بینش و احترام متقابل خواستِ اجتماعی به کار گرفت.

افشین رضاپور