سه خارجی استقلال نیامده دردسرساز شدند

به گزارش ایلنا، تصور می‌شد بعد از باخت به تراکتورسازی، استقلالی‌ها با قوایی تازه گام به رقابت‌های لیگ برتر بگذارند و در ‌پی جبران آن شکست تلخ باشند اما حاشیه‌هایی که جرقه‌اش را بازیکنان بخصوص روزبه چشمی روشن کردند و بعد از آن اعتراض‌هایی که نسبت به محل زمین تمرین شکل گرفت‌- که درست هم بود -‌و پیامد آنها مصاحبه امیرحسین فتحی که در آن اختلاف‌های داخلی در استقلال را تایید کرد، نشان داد که ارتش آبی برای تیم شدن راه طول و درازی در پیش دارد. استقلال در شرایطی وارد نیم فصل دوم شده بود که بردهای پی در پی بازی‌های هفته‌های آخر نیم‌فصل اول و پیروزی جانانه مقابل پیکان از ادعای این تیم برای رسیدن به جام قهرمانی خبر می‌‌داد اما در عین حال همه انتظار می‌کشیدند تا نتیجه کار استقلال در بازی بزرگ مقابل تراکتورسازی را رویت کنند تا با قطعیت بگویند که این تیم وارد دایره مدعیان اصلی قهرمانی خواهد شد یا خیر؟‌

شکست استقلال در واقع استدلال اینکه تیم آقای شفر مدعی‌تر از نیم فصل اول وارد نیم‌فصل دوم شده را تا حدودی تحت‌الشعاع قرار داد اما باز هم انتظار بود که مجموعه استقلال به دلیل تجربیات گرانبهایی که دارد، خیلی زود خودش را جمع و جور کند و به صف مدعیان بازگردد که البته اتفاقات اخیر یقینا بازگشت آبی‌ها را به تاخیر خواهد انداخت.

بدون شک تیمی که می‌‌خواهد برای قهرمانی قدم بردارد باید یکسری فاکتورها را داشته باشد که استقلال نه تنها از داشتن آن فاکتورها بی‌بهره شده بلکه از داشتن امکانات اولیه که لازمه موفقیت هر تیمی محسوب می‌شود، محروم است!

آیا به راستی استقلالی که برای برگزاری تمرین‌های خود هر روز از نقطه‌ای به نقطه دیگر می‌رود و شهرگردی می‌کند، می‌تواند مدعی قهرمانی باشد؟ تیمی که با مشکلات مالی مواجه است و بازیکنانش ماه‌ها است حقوق خود را دریافت نکرده‌اند، آیا قابلیت رسیدن به جام قهرمانی را دارند؟

بی‌شک کسب موفقیت در چنین شرایطی سخت و دشوار خواهد بود و تیمی از پستی، بلندی‌های لیگ سربلند بیرون می‌آید که به موازات برخورداری از بازیکنان مستعد و با‌تجربه با حداقل مشکلات مالی مواجه باشد- یا نباشد -‌و دست‌کم زمین مشخصی برای تمرین کردن داشته باشد که در استقلال اینگونه نبوده است.

از ابتدای همین فصل بارها مساله فقدان زمین تمرین استقلال را آزار داد اما پیش‌بینی نمی‌شد که مدیران باشگاه با بی‌توجهی به این موضوع مهم، کار را به جایی برسانند که صدای بازیکنان درآید. هر چند که بازیکنان نیز نباید تحت هیچ شرایطی علیه باشگاه موضع بگیرند.

اتفاقات اخیر را باید یک خودزنی علنی ارزیابی کرد اما به هر حال باشگاه هم وظایفی در قبال مجموعه خود دارد که باید آنها را انجام دهد.

استقلال در نیم فصل دوم با جذب بازیکنانی همچون گونسالوس، آیاندا پاتوسی، منشا و امید نورافکن در ‌ظاهر نشان می‌داد که برای قهرمانی در لیگ برنامه‌های بسیاری دارد و می‌خواهد با هیبت یک تیم مدعی وارد آن شود اما زیر پوست این استقلال زیبا خرابی‌های بسیاری وجود دارد که بازیکنان این تیم به آن اشاره کرده‌اند و مادامی که این مشکلات برطرف نشود، نباید انتظار پیروزی استقلال در بازی‌های بزرگ را داشت و استقلال با همان نتایج حداقلی که در 4 فصل اخیر تکرار شده و هیچ‌گاه به یک مدعی درجه یک بدل نشده، پیش خواهد رفت؛ یعنی استقلال شاید باز هم با پیروزی‌هایش هواداران را خوشحال کند اما احتمالا این بردها مقابل مدعیان قهرمانی نخواهد بود!

برای باشگاه استقلال می‌شد نسخه‌های شفابخش بهتری را هم نوشت اما انگار تصمیم‌گیران این باشگاه تنها راه برای رسیدن به موفقیت را جذب پی در پی بازیکنان می‌دانستند، در حالی که پیش از جذب بازیکنان جدید نیز بارها کارشناسان به این نکته مهم اشاره کردند که استقلال حتی اگر بازیکنی را هم به خدمت نگیرد می‌تواند با همان بازیکنان نیم فصل اول و شاید خرید یک مهاجم طراز اول و گلزن به صف مدعیان قهرمانی بازگردد اما انگار آنها که در پس پرده برای استقلال سناریو می‌نویسند عمیقا بر این باور بودند که راز موفقیت، خرید بازیکنان جدید است. بازیکنانی که حالا حضورشان در استقلال به عاملی برای اعتراض دیگر بازیکنان بدل شده است. آری، همین بازیکنانی که استقلال تازه به خدمت گرفته، اسباب نارضایتی دیگر بازیکنان را فراهم کرده‌اند و اغلب بازیکنان اعتقاد دارند که باشگاه در این شرایط ضعیف مالی نباید سراغ چنین خریدهای پرهزینه‌ای می‌رفت. حتی اعتراض بازیکنان به نقطه‌ای رسیده که آنها علنا در صحبت‌های خود با مسوولان باشگاه گفته‌اند که اگر برای این بازیکنان بودجه هست، چرا برای آنها که ماه‌ها است حقوقی نگرفته‌اند، بودجه وجود ندارد؟‌! اعتراض بحقی که نشان‌دهنده انتخاب استراتژی نامناسب باشگاه برای نیم فصل دوم رقابت‌های لیگ برتر است و تحلیل‌های اشتباه تصمیم‌گیران این باشگاه از باید‌ها و نبایدها.