بررسی مدل بازی شاگردان برانکو در نیم فصل دوم؛ دور از شرایط قهرمانی

به گزارش خبرنگار ورزشی ایلنا، تیم پرسپولیس موفق شد با غلبه بر پدیده به نیمه‌نهایی جام حذفی صعود کند و طلسم حذف در این تورنمنت در زمان حضور برانکو روی نیمکت خود را بشکند.

این تیم که از دوران سختی عبور کرده و محرومیت نقل و انتقالاتی را پشت سر گذاشته با جذب بازیکنان جدید و با کیفیت به دنبال هتریک در قهرمانی لیگ، قهرمانی در جام حذفی و نمایش موفق در لیگ قهرمانان آسیا است و غیر از این اهداف نتیجه دیگری هواداران این تیم را راضی نمی‌کند. اما موردی که هواداران پرسپولیس را نگران می‌کند عدم نمایش‌های قابل انتظار شاگردان برانکو است.

سرمربی کروات که همواره فوتبال زیبا را مبنای کار خود قرار داده و می‌کوشد تا تیمش فوتبال زیبایی را به نمایش بگذارد پس از اضافه شدن نفرات جدید با چالشی جدی مواجه شده که هر چه سریعتر باید آن را مرتفع سازد. تیم پرسپولیس بهترین تیم ایران در سه سال اخیر است که همواره با بازی هجومی و روبه جلو حریفان خود را تحت فشار گذاشته و روی دروازه تیم‌های مقابل خیمه زده است و موقعیت‌های فراوانی را خلق کرده است.

حتی با وجود کمبود یار و محدودیت و مصدومیت‌های که با آن دست به گریبان بود باز هم می‌توانست حملات متعددی را طراحی و اجرا کند و بازی‌های خود را اغلب با پیروزی پشت سر بگذارد. مورد دیگری که همواره از بازیکنان پرسپولیس تحت هدایت برانکو شاهد بوده‌ایم جنگندگی بی حد و حصر آن‌ها بوده است که فرصت فکر کردن به بازیکنان مقابل را نمی‌دهند و با توان بدنی بالا در زمین حاضر می‌شوند. به همین خاطر پس از پیوستن بازیکنان جدید به این تیم  انتظار می‌رفت خون تازه‌ای به رگ‌های پرسپولیس جاری شود و این تیم بیش از پیش فوتبال با کیفیتی را ارئه کند اما این چنین نشده و در نیم فصل دوم شاهد عملکرد سینوسی شاگردان برانکو هستیم.

* اما چرا و چگونه پرسپولیس به این شرایط دچار شده و راه برون رفت از این نمایش‌ها چیست؟

مدافعین کناری همواره نقشی تعیین کننده در تیم پرسپولیس داشته‌اند از رامین رضاییان و حسین ماهینی تا محمد انصاری همواره شاهد این بود‌ایم که مدافعین کناری رونده در جریان بازی سرخ‌ها تاثیر گذار بوده‌اند و بخشی از بار هجومی تیم را به دوش کشیده‌اند. در تیم کنونی پرسپولیس این وظیفه به عهده مهدی شیری و شایان مصلح است که بتوانند با نفوذهای خود از کانال‌های کناری مدافعین حریف را دور زده و برای مهاجمان سر زن پرسپولیس ایجاد موقعیت کنند. موردی که مستلزم نکاتی است. در این روش بازی هافبک‌های کناری باید به سمت وسط زمین شیفت شوند تا راه برای مدافعین کناری باز شود. هافبک‌های پرسپولیس نیز به همین شکل عمل می‌کنند و با حرکت عرضی سعی می‌کنند موقعیت نفوذ را در اختیار مدافعین کناری قرار دهند. موردی که توسط هافبک های به خوبی اجرا می‌شود اما مدافعین کناری نمی‌توانند از فضای به وجود آمده خوب استفاده کنند و روی دروازه حریف خطرساز ظاهر بشوند. به همین علت است که بازی آن‌ها با یکدیگر تداخل پیدا می‌کند و هافبک مانند سروش رفیعی نمی‌توانند کارایی بالایی از خود نشان دهند.

برای برون رفت از این وضعیت می‌توان از هافبک‌های پرسپولیس وظیفه‌ای دیگر را خواست. آن‌ها می‌توانند به جای بازی عرضی  به بازی طولی روی بیاورند و خود حملات پرسپولیس را در دست بگیرند. آن زمان است که هافبکی مانند سروش رفیعی می‌تواند با پاس‌های تودر خود آن‌ها را روانه دروازه حریفان کند و برای پرسپولیس موقعیت‌سازی کند. در این مدل بازی نمایش مهاجمان هم بیشتر به چشم می‌آید چرا که آن‌ها بیشتر در موقعیت گلزنی قرار می‌گیرند و می‌توانند مثمرثمرتر از این ظاهر شوند.

هر آن‌چه که هست پرسپولیس باید هر چه زودتر شیوه بازی خود را تغییر دهد یا شیوه کنونی را هر چجه سریعتر ترمیم کند چرا که بازی‌های حساس این تیم به زودی از راه می‌رسد و باید در سه جبهه مبارزه کند و برای موفقیت در این مسابقات باید بتواند که روی دروازه حریفان موقعیت ایجاد کند.