اینجا امارات؛ فوتبال به لهجه لاتین

به گزارش ایلنا، حرکت فوتبال آسیا به سمت مربیان لاتین و روی آوردن به سبک فوتبال مالکانه به جای فوتبال فیزیکی یکی از بارزترین تغییرات فوتبال آسیاست که در تیم‌های صعود کرده به مرحله نیمه‌نهایی جام می‌توان مشاهده کرد. چیزی که نیمه‌نهایی و فینال جام ملت‌های امارات را با دوره‌های قبلی این تورنمنت متفاوت کرده است

جام ملت‌های آسیا به مرحله نیمه‌نهایی خود رسیده است. این تورنمنت تا این مرحله، آنچه باید از تحول فوتبال آسیا به جهان را نشان داده. تحولی که آسیا را از نمایش یک فوتبال فیزیکی و پرفشار با بازیکنانی با قدرت‌های بدنی بالا، به سمت فوتبال مالکانه با توجه به فضاها و تصاحب مکان‌های خالی پیش برده است. کاری به مثبت یا منفی بودن این تحول نداریم اما جام ملت‌های آسیا، امروز با دوره‌هایی که کشورها برای هدایت تیم‌های فوتبال خود از مربی بومی بهره می‌گرفتند، خیلی فاصله گرفته است. تا جایی که امروز در نیمه‌نهایی جام ملت‌ها، 3 مربی از 4 مربی حاضر در این مرحله، غیربومی هستند و از اروپای لاتین. امارات در دومین میزبانی از جام ملت‌های آسیا برای سومین بار به نیمه‌نهایی رسیده و جالب اینکه درست مانند سال 1996 باز هم یک مربی غیر‌بومی، تیم را به جمع 4 تیم برتر آسیا رسانده است.

سال 1996 امارات با تومیسلاو ایویچ فقید، عربستان با نلو وینگادای پرتغالی و کویت با ماچالای اهل چک همراه ایران که یک مربی بومی به نام مایلی‌کهن داشت، به نیمه‌نهایی رسیدند. 23 سال بعد، باز هم 3 تیم از 4 تیم نیمه‌نهایی مربیانی خارجی دارند؛ ایران با کارلوس کی‌روش پرتغالی، قطر با سانچس و امارات با آلبرتو زاکرونی.

نکته جالب‌تر اینکه تیم‌های آسیایی، حتی در رویکردی که نسبت به مربیان خارجی داشتند هم با تغییرات جالبی مواجه شده‌اند. اگر روزگاری در دهه 90، آسیا برای پیشرفت به مکتب مربی‌ساز شرق اروپا چشم داشت، حالا سبک مربیان مدیترانه‌ای بیشتر مورد توجه تیم‌های این قاره قرار دارد. میلان ماچالا، تومیسلاو  ایویچ، میروسلاو بلاژویچ و برانکو ایوانکوویج، زمانی به خاطر مولفه‌های برتر فوتبال شرق اروپا شامل قدرت بدنی و فوتبال پرفشار، جذب کشورهای آسیایی شدند اما با تغییر سبک فوتبال در دنیا، آسیایی‌ها هم از قافله عقب نماندند و خود را با این تغییرات همراه کردند.

چرخش رویکرد به سمت مربیان غرب اروپا و به عبارت بهتر مربیان لاتینی از جام ملت‌های 2015، در فوتبال آسیا رواج پیدا کرد. ایران یک مربی پرتغالی به نام کی‌روش را به خدمت گرفت. امارات پس از ژاپن که با زاکرونی قهرمان آسیا شد، به سمت جذب مربی ایتالیایی رفت و قطر یک مربی اسپانیایی به نام سانچس را به خدمت گرفت. به همین خاطر است که امروز ردپای فوتبال لاتینی در سبک بازی 3 تیم امارات، قطر و ایران مشهود است. در واقع تنها ژاپن است که با مربی بومی خود و با همان سبک سابق و اعتماد به همان بازیکنان خود، به نیمه‌نهایی رسیده است. البته که این ژاپن به گواه خیلی از کارشناسان، ژاپن سابق نیست و در قامت تیم اول آسیا نتوانسته ظاهر شود. حالا تیم‌ها به جای در اولویت قرار دادن بازی فیزیکی، به فضاها و تصاحب مکان‌های خالی رقبا اهمیت می‌دهند. امارات، ایران و قطر با این سبک بازی در جام ملت‌ها موفق شده‌اند. در این بین البته سانچس در میان مربیان خارجی اندکی نا‌آشنا‌تر از کی‌روش و زاکرونی است. او در لاماسیا و اردوگاه اسپایر قطر دوران تکمیلی مربیگری را پشت سر گذاشته و متاثر از سبک بازی مالکانه نهادینه شده، تاکتیک قطری‌ها را متحول کرده است.

با این تفاسیر در جامی با مربیان بزرگی مانند لیپی، فربیک، بنتو و اریکسون، رویکرد استخدام مربیان در آسیا از اروپای شرقی به سمت اروپای لاتین رفته است. جایی که بازی مالکانه در اولویت اهداف مربیانش قرار دارد و حالا سه تیم از چهار تیم حاضر در رقابت‌های جام ملت‌ها از سرمربی غیر بومی بهره می‌برند و سبک بازی تیم‌ها با این شیوه به سمت اهدافی مانند بازی مالکانه و استفاده از فضا تغییر کرده است. مربیانی که تیم‌های‌شان را به نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیا رسانده‌اند، شاهد چنین مدعایی هستند.

نکته جالب‌تر اینکه تحولات فوتبال آسیا را در تیم ملی فوتبال ایران می‌توان مشاهده کرد. تیم ملی فوتبال ایران با محمد مایلی‌کهن به نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیا رسید، پس از آن دوره‌ای را با حضور مربیان کروات از شرق اروپا سپری کرد و حالا با کی‌روش از اروپای لاتین به نیمه‌نهایی جام جهانی رسیده است. با سبک فوتبالی که از فضاهای خالی بهترین استفاده را می‌کند و با حفظ مالکیت توپ، برای موفقیت برنامه می‌چیند.