تراکتورسازی و قراردادهای مساله‌ساز
در سال‌های اخیر بسیاری از تیم‌های لیگ برتری فوتبال و حتی لیگ دسته اول کشورمان، طعم تلخ محرومیت را چشیدند و به خاطر شکایاتی که از آنها در مجامع بین‌المللی وجود داشت، هم جریمه و هم محروم شدند که در بسیاری از این پرونده‌ها مسائل مالی مطرح بود.
به گزارش ایلنا، هرچند باید اقرار کرد که در بسیاری از این پرونده‌ها این تیم‌ها قابل دفاع هم نبودند و عملکرد مدیران این تیم‌ها طوری نبود که بتوان از این محرومیت‌ها جلوگیری کرد اما همین محرومیت‌ها می‌توانست و می‌تواند درس بزرگی برای مدیران فوتبال کشورمان باشد تا بتوانند اولاً از وقوع چنین محرومیت‌هایی جلوگیری کنند و در ثانی تجربه بزرگی برای آنان باشد تا بتوانند از حق مجموعه تحت هدایت‌شان به نحو مطلوبی در بستن قراردادها با بازیکنان حفاظت کنند.
در بسیاری از این پرونده‌ها متاسفانه پای بازیکنان خارجی در میان بوده و با همه اشکالاتی که در مدیریت باشگاه‌ها وجود دارد، قریب به اتفاق بازیکنان داخلی از شکایت به مجامع بین‌المللی امتناع کردند و تلاش کردند مساله خود با باشگاه‌شان با همه کاستی‌ها در درون کشورمان حل شود. این محرومیت‌ها متاسفانه همانطور که گفته شد به کوچک و بزرگ، لیگ برتری و لیگ دسته اولی و... هم رحم نکرده است، از پرسپولیس و استقلال و تراکتورسازی گرفته تا اکثر تیم‌های لیگ دسته اول فوتبال کشورمان از این سوراخ بدجوری گزیده شده‌اند.
تراکتورسازی تبریز هم به رغم همه حمایت‌هایی که در طول سال‌های گذشته از این تیم شده است، از این قاعده مستثنی نبوده و طعم تلخ محرومیت را در روزهایی که می‌توانست بهترین دوران این تیم باشد، چشید. امیر قلعه‌نویی با آرزو‌های بزرگی پا به این تیم گذاشت اما محرومیت تراکتورسازی همه بافته‌های ژنرال را پنبه کرد و بعد از آن یحیی گل محمدی هم با فکرهای خوبی راهی تبریز شد اما محرومیت تراکتورسازی به او هم رحم نکرد تا تراکتورسازی روزهای خوبی را که در انتظارش بود، با بدترین و تلخ‌ترین روزها عوض کند.
آثار محرومیت‌ها و جریمه‌های مالی تراکتورسازی فقط به تاثیر در نتایج این تیم در زمین محدود نشد، چرا که این تیم بعد از این همه چالش و هزینه‌های گزاف، دست به دامن بخش خصوصی شد تا بتواند به حیات خود در لیگ برتر ادامه دهد. شرایط برای تراکتورسازی آنقدر بد شد که در اقدامی عجولانه این تیم برای برون رفت از مشکلات مالی به بخش خصوصی واگذار شد. بعد از واگذاری اوضاع این تیم از نظر مالی متحول شد و تراکتورسازی یک بار دیگر این فرصت را داشت که بر صدر فوتبال کشورمان تکیه بزند، دقیقاً مثل روزهایی که قلعه‌نویی پا به این تیم گذاشت و البته هفته‌های متمادی هم در صدر حضور داشت اما محرومیت توان این تیم را گرفت تا قلعه نویی با ناکامی تبریز را ترک کند. در لیگ هجدهم باز این فرصت با خصوصی‌سازی برای تراکتورسازی مهیا شد اما انگار سهم تراکتورسازی از تمام اتفاقات گذشته تنها محرومیت و دور شدن از خواسته‌های هواداران بود، چرا که هیچ کس در این تیم از تجربه گذشته بهره نبرد.
در روزهایی که تراکتورسازی با جذب بازیکنان مطرح و مورد نیازش به فکر صدرنشینی در لیگ برتر و نهایتاً قهرمانی در این رقابت‌ها بود، هیچ کس به اتفاقات گذشته توجهی نداشت و باز هم قراردادهایی در این تیم به ثبت رسید که واقعاً منافع تیم را تامین نمی‌کرد و اگر اینطور نبود، قطعاً تراکتورسازی با همه هزینه‌هایی که تا کنون کرده، نباید در جایگاه چهارم جدول می‌ایستاد. مدیران این تیم قبل از شروع رقابت‌های هجدهمین دوره لیگ برتر، بازیکنان مورد نیازشان را جذب کردند. نتایج هفته‌های نخست و نوع بازیکنانی که جذب شده بودند، نشان می‌داد که این تیم به قصد قهرمانی پا به میدان رقابت‌ها گذاشته است اما خیلی زود و این‌بار برعکس سال‌های گذشته تراکتورسازی باز هم از مربی و بازیکنان خارجی‌اش ضربه خورد.
در روزهایی که تراکتورسازی با مهاجمان خوب خارجی‌اش به راحتی حریفان را از پیش رو بر می‌داشت، استوکس و اروین دو مهاجم خارجی تراکتور دست آنها را در پوست گردو گذاشتند و این تیم را ترک کردند. تراکتورسازی در روزهای غیبت این دو مهاجم امتیازات زیادی را از دست داد تا در پایان نیم فصل در رده چهارم قرار گیرد. در صورتی که این دو بازیکن همچنان در خدمت تراکتورسازی بودند احتمال قهرمانی آنها در نیم فصل اول و حتی پایان فصل بسیار بالا بود که برخی مربیان تراکتورسازی هم به این موضوع اشاره دارند اما نبود آنها حداقل قهرمانی نیم فصل را از آنها گرفت و شرایط را برای نیم فصل دوم برای تراکتورسازی سخت کرد. با یک حساب سرانگشتی همانطور که پیش از این تراکتورسازی تاوان زیادی به خاطر پرداخت نکردن مطالبات بازیکنان خارجی داده است، این بازیکنان هم باید تاوان خسارات وارده به این تیم را بپردازند اما آیا قرارداد این بازیکنان طوری است که این اتفاق رخ دهد و اصلاً اراده‌ای برای پیگیری این موضوع وجود دارد؟ به نظر می‌رسد اینطور نیست، چرا که بعد از غیبت طولانی این دو بازیکن مسوولان تراکتورسازی نه تنها محرومیتی برای آنها در نظر نگرفتند بلکه همچنان امیدوارند طی مراسمی شکوهمند! آنها را به کشورمان بازگردانند.
اسدی مدیرعامل تراکتورسازی در قامت مدافع استوکس برآمده و می‌گوید: «برای ارکان مدیریتی باشگاه و من جای سوال دارد، چرا باید ویدیوی سال‌ها پیش، بعد از حدود 10 سال و درست در زمانی که قرار بود جلسه‌ای با استوکس برگزار شود تا مقدمات لازم برای بازگشت وی به جمع پرشورها فراهم شود، در فضای مجازی منتشر شود. برای ما سوال است چه کسی یا کسانی از حضور استوکس در تبریز بیم و هراس دارند؟ بهتر است عنوان کنم که با اینگونه شیطنت‌های نخ‌نما شده، تراکتورسازی با حمایت مالک باشگاه و هوادارانش از حرکت باز نخواهد ایستاد و به راه خود ادامه می‌دهد تا به هدف نهایی برسد.» جالب است که مدیرعامل تراکتورسازی به جای مدعی بودن و پیگیری حقوق از دست رفته تراکتورسازی، فعلا در قامت مدافع بازیکن جداشده تیمش برآمده و در پی محکوم کردن فضای مجازی و متهم کردن دیگران است. باید از مدافع استوکس سوال کرد که در خصوص اروین هم دفاعیاتی دارد؟
مهدی حاجی خانی
