وینفرد شفر به دنبال تحقق بزرگترین نیاز استقلال

به گزارش ایلنا، استقلال امروز اما فرسنگ‌ها با استقلال فصل پیش فاصله دارد، با همان مربی و بازیکنانی که می‌توانند به ستاره‌های جدید این باشگاه بدل شوند. استقلال اما به‌سختی و جان کندن از سد نفت مسجدسلیمان می‌گذرد که این خبر امیدوارکننده‌ای برای آنها که انتظار تکرار تیم فصل پیش را می‌کشند، نیست. از استقلال انتظار‌های بزرگ‌تری داریم. استقلال باید مهیای بهتر شدن باشد. با همین مربی و همین بازیکنان، استقلال ظرفیتش را دارد.

حال و روز استقلال در بازی با نفت مسجدسلیمان به‌رغم کسب پیروزی باز هم رو به راه نبود. آبی‌ها برای پیروزی مقابل این تیم تازه راه‌یافته به لیگ برتر، دقایق طولانی زجر کشیدند و حتی بارها تا آستانه باز شدن دروازه خود پیش رفتند که درنهایت روح‌ا... باقری حوالی دقیقه 96 قفل دروازه نفت مسجدسلیمان را شکست. تا قبل از آن و البته بعد از آن، استقلال هیچ‌گاه بازی منظمی در مقابل نفت مسجدسلیمان ارائه نکرد و هیچ‌یک از حرکات هجومی این تیم هماهنگ نبود.

استقلال در حقیقت پیشرفتی در قیاس با بازی‌های قبل نداشت و در کار تیمی بسیار ناهماهنگ ظاهر شد. این وضعیت در حالی استقلال را به چالش کشیده که ابزار‌های لازم برای ارائه فوتبالی رو به جلو، شاداب و پرگل در این تیم دیده می‌شود.

به تعبیر ساده‌تر می‌توانیم بگوییم استقلال، هم بازیکنان مورد نظر برای ساختن یک تیم هماهنگ، گلزن و مدعی را در اختیار دارد و هم یک مربی بادانش و صاحب فکر، اما همین استقلال هنوز «تیم» نشده است؛ چرا؟ دلیل ناهمگونی استقلال در خطوط سه‌گانه چیست؟ ریشه‌ها را باید در کجا یافت؟ در تغییراتی که ظاهرا هنوز شفر نتوانسته خودش را با آن وفق دهد یا ناهماهنگی مربیان و بازیکنان؟ شاید هم ناهماهنگی بازیکنان با مربیان؟ می‌شود این‌طور به ماجرا نگاه کرد که شفر در ذهنش برنامه‌هایی را ترسیم می‌کند، در تمرین‌ها آن را مرور می‌کند و به بازیکنان انتقال می‌دهد اما در حین بازی آنها قادر به پیاده‌سازی آن نیستند. می‌شود هم این‌طور به موضوع نگریست که شفر در انتقال افکارش به این مجموعه تا امروز موفق نبوده است.

یاد دروازه‌بان‌هایی می‌افتیم که در تمرین بهترینند اما به‌وقت بازی بدل به مردانی پراشتباه و کم‌روحیه می‌شوند. استقلال امروز دقیقا مصداق همین حالات است؛ مجموعه‌ای که خوب و شاداب تمرین می‌کند اما هنگام مسابقه، بازیکنانی عبوس و نگرانند.

به تصاویری که هر روز از تمرین‌های استقلال روی سایت این باشگاه قرار داده می‌شود بنگرید. دائم شادابی و خنده، مدام پرشوری و حس امیدواری اما در حین مسابقه چرا این خنده‌ها به حداقل می‌رسد یا اساسا نایاب می‌شود؟ چرا همان شور و نشاط تمرینی در بازی‌های استقلال حاکم نیست؟

 پرسشی که بیش از همه این‌ها ذهن را آزار می‌دهد این است که شفر فصل پیش در شرایط اسفباری به استقلال آمد و در حالی که با فضای کارش بیگانه بود و تازه اتمسفر فوتبال ایران و زندگی در تهران را تجربه می‌کرد، اما توانست در کمترین زمان ممکن تیم تحت فرمانش را از میان تیم‌های قعر جدولی جدا کند و به یکی از مدعیان بدل سازد. تحلیلی هست که می‌گوید تمام موفقیت‌های وینفرد شفر حاصل حضور ستاره‌هایی همچون تیام و جبارف بود.

 این تحلیل اما زمانی مهر تایید نمی‌گیرد که می‌بینیم شفر پیش از حضور تیام در استقلال نیز روند صعودی را طی می‌کرد. از سویی اگر تیام و جبارف را ستاره‌های فصل پیش بدانیم حتما باید از بازیکنان تازه به استقلال آمده‌ای همچون تبریزی و باقری و در کنار آنها مردانی همچون وریا غفوری، فرشید اسماعیلی، فرشید باقری و روزبه چشمی به‌عنوان ستاره‌های باقی‌مانده از فصل پیش در تیم کنونی یاد کنیم.

ابزاری که در اختیار شفر قرار داده شده شاید همچون فصل پیش نباشد اما آنقدر هم این بازیکنان بی‌دست و پا نیستند که استقلال را صاحب چنین جایگاه نازلی در لیگ کنند و از سویی شاهد رنجش بسیار برای عبور از نخستین ایستگاه جام حذفی باشیم.

استقلال سه‌شنبه شب حتی ممکن بود بازنده میدان بازی با نفت مسجدسلیمان باشد و اگر بازیکنان میزبان قدر موقعیت‌های ایجاد شده مقابل دروازه میهمان را می‌دانستند شاید برنده، میدان را ترک می‌کردند.

پیروزی سه‌شنبه شاید بتواند مقدمه‌ای برای کسب بردهای آتی لقب بگیرد اما به‌لحاظ فنی هرگز حاوی تحسین‌هایی برای استقلال نیست. استقلال فقط نتیجه را به‌دست آورد اما تا تیم شدن هنوز راه درازی پیش رو دارد. استقلال حتی در شأن تیمی که شش ملی‌پوش در تیم ملی دارد نیز فوتبال بازی نمی‌کند. البته همین دعوت از شش بازیکن به تیم ملی نیز خود تاییدی است بر این سیاهه که استقلال بازیکن دارد، مربی دارد، اما «تیم» قابل احترامی به‌لحاظ فنی ندارد.