واکنش‌های من هالیوودی نیست / دیگر در را ‌روی خودم قفل نمی‌کنم

به گزارش ایلنا، اما قیمت آلیسون باعث نمی‌شود که او احساس راحتی‌اش در دروازه را از دست بدهد. برادر بزرگ‌تر او یک دروازه‌بان حرفه‌ای است، والدینش دروازه‌بان‌های یک تیم کارگری و یک تیم هندبال مدرسه بوده‌اند، و پدر پدربزرگ او در شهر زادگاهش دروازه‌بان یک لیگ آماتور بوده است. او می‌گوید: «زمانی که در اینترناسیونال از تیم جوانان به تیم اصلی راه یافتم ریسک بزرگی بود. آنها نمی‌دانستند که آیا من دروازه‌بان خوبی می‌شوم یا نه. همچنین وقتی که از برزیل به رم رفتم، ریسک کردم اما زمانی که لیورپول من را خرید احساس اطمینان بسیار بیشتری داشتم. من درک می‌کنم که مردم می‌گویند پول مضحک و دیوانه‌واری برای من پرداخت شد اما چیزی که برایم مهم‌تر است این است که چه انتظاری از من می‌رود. من بهترین فصل دوران ورزشی‌ام را پشت سر گذاشته‌ام و می‌خواهم در این فصل حتی بهتر هم عمل کنم. در آن دوران من گران‌ترین دروازه‌بان دنیا بودم و چلسی هم کمی بعدتر کپا را خرید. من مشکلی ندارم و بدون فکر کردن به مبلغی که برایم پرداخت شد کار می‌کنم.

اما اوضاع اخیرا بی‌تردید عوض شده است. انتظارات از دروازه‌بان‌ها رو به افزایش است. مساله فقط جنبه‌های فنی نیست، بلکه می‌گویند دروازه‌بان باید قدرت رهبری و ارتباط با بازیکنان تیم را داشته باشد اما من بر این باورم که این ویژگی‌ها را دارم. دروازه‌بانی پست بسیار تاثیرگذاری است و این چیزی است که حالا همه به آن پی برده‌اند. اگر به آن فکر کنید درمی‌یابید که هر اشتباه دروازه‌بان می‌تواند برای تیم مرگبار باشد. یک اشتباه می‌تواند منجر به گل و شکست تیم شود.»

آلیسون در بازی مقابل لسترسیتی اشتباهی کرد که منجر به گل کلچی ایهاناچو شد، هرچند که لیورپول در نهایت بازی را دو بر یک برد. آن اشتباه مرگبار نبود اما یک درس مهم برای او داشت.

او می‌گوید: «من امروز بالغ‌تر شده‌ام و اشتباهاتم را بهتر از زمانی مدیریت می‌کنم که پس از اشتباه، در اتاقم را قفل می‌کردم و می‌خواستم تنها باشم اما اگر به سابقه حرفه‌ای من به‌عنوان دروازه‌بان نگاه کنید می‌بینید که من کسی نیستم که زیاد اشتباه کرده باشم. بازی من همیشه یکسان بوده است و همین باعث شد به لیورپول بیایم و باعث شد که بازیکن بهتری شوم.

من دوست دارم واکنش‌های ساده انجام بدهم. من برای دوربین واکنش نشان نمی‌دهم. اگر توپ مقابل من باشد شیرجه نمی‌زنم. اگر به کنار من برود، به کنار شیرجه می‌زنم. من می‌خواهم همه چیز ساده باشد. واکنش‌های من برای شوآف نیست. واکنش‌های من هالیوودی و برای دوربین نیست. من روی بازی با پا کار می‌کنم تا بتوانم در کار با توپ ریسک کنم چون می‌توانم منتظر این بمانم که مدافعان میانی حرکت کنند و بتوانم به آنها پاس بدهم، یا اینکه مدافعان کناری گزینه پاس من شوند. من امیدوارم که در آخرین لحظه، فضایی برای پاس پیدا کنم.

در بازی با لستر هم همین اتفاق روی داد. منتظر یک گزینه برای پاس بودم ولی خیلی دیر تصمیم گرفتم. در این شرایط، تنها گزینه این بود که بازیکن حریف را دریبل بزنم اما توپ در چمن گیر کرد. اگر توپ گیر نکرده بود به‌نظرم دریبل موفقی زده بودم.»

منبع: گاردین / اندی هانتر