از پوتین تا استوک، از سربازی تا قطر؛ با اعجوبه نفرت برانگیز پرسپولیسی‌ها

به گزارش ایلنا، در بوشهر او را می‌شناختند، فوتبالش را دیده بودند و می‌دانستند چه استعدادی دارد. ایرانجوان برای جذب او اقدام کرد، همان تیمی که حالا در دسته دو نای نفس کشیدن ندارد و روزهای پایانی عمر خود را می‌گذراند. ایرانجوان، آن روزها در لیگ یک فعالیت می‌کرد. تیمی که با حضور سرباز بازگشته از خدمت، در قامت یک مدعی ظاهر شد و توانست سری بین سرها پیدا کند. مدعی جدی کسب عنوان آقای گلی، آنقدر گل زد که چشم تیزبین علی دایی را به خود خیره کرد. به پرسپولیس آمد و خیلی زود به ترکیب ثابت این تیم رسید.

در لیگ برتر و با پیراهن شاهین ‌بوشهر بازی کرد و در 18 سالگی یک گل هم زد؛ وقتی سرمربی شاهین، حمید استیلی بود. با سقوط تیم محبوب بوشهری، انگار که فوتبال نیز برای او تمام شد. خدمت سربازی فرا رسید و فجرسپاسی تنها باشگاهی بود که او می‌توانست فوتبال خود را در این تیم دنبال کند. سرمربی فجر کسی نبود جز محمود یاوری. او به تمرین رفت، لباس تمرینی پوشید و پا به پای سایر بازیکنان دوید، جنگید و تلاش کرد. ماحصل این همه تلاش اما پاسخ منفی سرهنگ بود. یاوری او را نخواست تا دست از پا درازتر به بوشهر برگردد، پوتین به پا کند و راهی پادگان شود.

دو سال خدمت سربازی، هر چند سخت اما برای او به پایان رسید. دوری از فوتبال بدجوری او را عذاب می‌داد اما چاره‌ای نداشت. وقتی جشن پایان خدمت را برگزار می‌کرد، تصمیم گرفت دوباره بازی کند. همان اتفاقی که دو سال حسرت آن را می‌کشید. بازگشت به زمین فوتبال، این بار با استوک و نه پوتین.

در بوشهر او را می‌شناختند، فوتبالش را دیده بودند و می‌دانستند چه استعدادی دارد. ایرانجوان برای جذب او اقدام کرد، همان تیمی که حالا در دسته دو نای نفس کشیدن ندارد و روزهای پایانی عمر خود را می‌گذراند. ایرانجوان، آن روزها در لیگ یک فعالیت می‌کرد. تیمی که با حضور سرباز بازگشته از خدمت، در قامت یک مدعی ظاهر شد و توانست سری بین سرها پیدا کند. مدعی جدی کسب عنوان آقای گلی، آنقدر گل زد که چشم تیزبین علی دایی را به خود خیره کرد. به پرسپولیس آمد و خیلی زود به ترکیب ثابت این تیم رسید.

این داستان، بدون کوچکترین تغییری، ماجرای زندگی مهدی طارمی است. مهاجمی که حالا در الغرافه و تیم ملی یک بازیکن کلیدی است. شاید اگر هر کس جای طارمی بود، بعد از انجام خدمت‌ سربازی و دو سال دوری از فوتبال، دیگر حوصله بازگشت نداشت. بازگشت به مستطیل سبز و تلاش دوباره برای مطرح شدن. قریب به اتفاق بازیکنانی که با این شرایط مواجه می‌شوند، فوتبال را کنار می‌گذارند و دنبال زندگی‌شان می‌روند اما طارمی، فاصله پایان خدمت سربازی تا تیم ملی را در عرض تنها یک سال و نیم طی کرد و بعدها به بازیکن قابل اعتماد کارلوس کی‌روش نیز تبدیل شد.

همان بازیکن جوان، حالا برای خودش کسی شده و در خط حمله الغرافه گل می‌زند، پاس گل می‌دهد و پنالتی می‌گیرد. برای او که مثل آب خوردن به دروازه حریفان می‌رسد، فرقی ندارد در چه تیم یا چه لیگی بازی می‌کند. مهم آماری است که از خود بر جا می‌گذارد. آماری که از اواسط فصل 2018-2017 لیگ ستارگان تا امروز که 6 هفته از فصل 2019-2018 گذشته، خیره‌کننده بوده، چشم‌ها را گرد کرده و طارمی را در زمره بهترین بازیکنان الغرافه و لیگ ستارگان قطر قرار داده است.

طارمی فصل قبل، 8 بازی در لیگ ستارگان انجام داد، 478 دقیقه در زمین حضور داشت و 5 گل به ثمر رساند. او در لیگ قهرمانان آسیا نیز آمار درخشانی به نام خود ثبت کرد. 7 بازی، 577 دقیقه حضور در زمین و 5 گل زده که وارد دروازه بزرگان فوتبال آسیا شد. او این فصل هم 6 بار برای الغرافه در لیگ ستارگان قطر بازی کرده و 3 گل به ثمر رسانده. طارمی در این فصل، 4 پاس گل داده و 3 پنالتی هم گرفته.

مهاجم تیم ملی ایران با یک حساب سرانگشتی، در 20 گل الغرافه تاثیرگذار بوده. 13 گل زده و 7 بار هم روی گل‌ها تأثیر مستقیم گذاشته که نشان می‌دهد او تا چه حد مهره مثمری برای این تیم قطری است. آمار حضور طارمی در زمین را هم بررسی می‌کنیم. او از وقتی پیراهن الغرافه را پوشیده، 1594 دقیقه در ترکیب این تیم حضور داشته. یعنی هر 79 دقیقه یک بار گل زده، پاس گل داده  یا پنالتی گرفته.

آخرین شاهکار طارمی هم مقابل الدحیل رقم خورد. او یک پنالتی گرفت که وسلی اسنایدر آن را هدر داد. پنالتی بعدی را یک بازیکن دیگر رفت که طارمی آن را تبدیل به گل کرد. گلی که البته نتوانست مانع شکست 4 بر 2 الغرافه مقابل الدحیل شود. هر چند الغرافه از 6 بازی 7 امتیاز گرفته و در رده هفتم ایستاده اما مهدی طارمی روزهای موفقی را در قطر سپری می‌کند و آماده است تا یک فصل رویایی را رقم بزند. در گویش محلی بوشهر، به کسی که خوب باشد- در هر رشته‌ای- می‌گویند عجب قیومتی. برای مهدی طارمی نیز می‌توان این واژه را به کار برد. عجب قیومتی است مهاجم الغرافه و تیم ملی ایران.