گلزنانی که پشت خط دایی ماندند
بعد از انتقادات نسبت به عدم علی علیپور؛ ستاره‌های که سوختند
گروهی از هواداران پرسپولیس غیبت علیپور در تیم ملی را نشانه خصومت کی‌روش با این تیم می‌دانند اما سلیقه مربی اتفاقی بوده که طی سال‌های اخیر همواره انتقاداتی را به همراه داشته است.
به گزارش ایلنا، علیپور با وجود آقای گلی فصل قبل جایی در فهرست جام جهانی نداشت و برای بازی با ازبکستان هم دعوت نشده. با این حال کنار ماندن مهاجمان آماده لیگ از تیم ملی اتفاقی طبیعی است که در عصر سایر مربیان هم تکرار شده.
ترافیک فعلی خط حمله تیم ملی مشابه وضعیتی است که در زمان بازی علی دایی وجود داشت. در آن سال‌ها علی دایی که در بوندس‌لیگا بازی می‌کرد انتخاب اول خط حمله بود و مهاجمان لیگ که هر هفته مقابل چشم هواداران گل می‌زدند، جایی در ترکیب تیم ملی نداشتند. هواداران تیم‌های لیگ (استقلال، پرسپولیس و ... ) از این وضعیت خوشحال نبودند و دوست داشتند مهاجمان محبوب‌شان را با پیراهن سفید تیم ملی ببینند، ولی کدام مربی می‌توانست از دایی آماده بگذرد؟
در حال حاضر هم تعداد مهاجمان لژیونر تیم ملی از آن زمان بیشتر است. آزمون، انصاری‌فرد، طارمی، قدوس و رضایی در اوج هستند و فراموش نکنیم که قوچان‌نژاد به تازگی خداحافظی کرده. هرچند روش 3-3-4 کی‌روش اجازه می‌دهد که او همزمان از سه مهاجم استفاده کند، ولی باز هم ممکن است فرصت به مهاجمان لیگ نرسد.
برای درک بهتر ماجرا می‌توان به دوران حضور دایی در تیم ملی فلش‌بک زد و مهاجمانی که پشت خط او ماندند را بررسی کرد. رقبایی که برخی از آنها مثل علیپور آقای گل هم شدند، ولی پشت در تیم ملی ماندند.
ادموند اختر (4 بازی ملی، 2 گل)
نخستین رقیب دایی در تیم ملی ادموند اختر بود. این رقابت از باشگاه‌های تهران شروع شد، زمانی که اختر در خط حمله آرارات و دایی در خط حمله بانک تجارت بازی می‌کرد. بعدا اختر به استقلال و دایی به پرسپولیس رفت. علی پروین که به روش 2-4-4 علاقه داشت، در مقطعی از این دو مهاجم کنار یکدیگر استفاده کرد، ولی این ترکیب با توجه به تشابه سبک بازی آنها چندان موفق نبود.
علی سامره (25 بازی ملی، 2 گل)
علی سامره هم مثل اختر در دوره‌ای مهاجم اول استقلال بود، ولی نتوانست در تیم ملی به مهاجم اصلی تبدیل شود. اوج فوتبال سامره زمانی بود که بعد از آقای گلی لیگ با استقلال به پروجا در سری A ایتالیا رفت. بلاژویچ در این دوره سامره را به تیم ملی دعوت کرد، ولی او زیر سایه دایی قرار گرفت و پس از مدتی کنار رفت.
فرهاد مجیدی (45 بازی ملی، 10 گل)
شماره 7 محبوب استقلال هم بدشانس بود که با دایی همدوره شد و نتوانست مهاجم اصلی تیم ملی شود. البته مجیدی در مقاطع مختلفی به تیم ملی دعوت شد و 45 بازی ملی دارد. فرهاد نخستین بار در جام ملت‌های 1996 با هدایت مایلی‌کهن بازی در تیم ملی را تجربه کرد و تحت هدایت پورحیدری هم در تیم ملی حاضر بود.
رضا عنایتی (30 بازی ملی، 8 گل)
رضا عنایتی سابقه سه دوره آقای گلی لیگ را دارد، ولی هیچ‌وقت نتوانست به مهاجم اصلی تیم ملی تبدیل شود.
او در دوره مربیگری برانکو فرصت زیادی برای بازی پیدا نکرد و در دوره مربیگری قلعه‌نویی در جام ملت‌های آسیا 2007 به‌عنوان گوش چپ به میدان رفت.
ادموند بزیک (7 بازی ملی، بدون گل زده)
ادموند بزیک جانشین دایی در خط حمله پرسپولیس بود و سال‌ها در لیگ درخشید، از جمله فصلی که با سپاهان آقای گل و قهرمان لیگ شد، ولی در تیم ملی فرصت چندانی برای بازی پیدا نکرد. بزیک در چند اردوی پیش از جام جهانی 2006 هم حضور داشت، ولی در نهایت فرصت بازی در این تورنمنت را به دست نیاورد.
آرش برهانی (37 بازی ملی، 10 گل زده)
آرش برهانی هم سابقه آقای گلی در لیگ برتر را دارد و مثل عنایتی زمان زیادی عنوان بهترین گلزن تاریخ این مسابقات را در اختیار داشت.
با این حال در تیم ملی پشت خط علی دایی ماند و حتی در مقاطعی مجبور شد در گوش چپ بازی کند.
وحید هاشمیان (50 بازی ملی، 10 گل)
هاشمیان خیلی زود به فوتبال آلمان رفت و سابقه آقای گلی در لیگ ایران را ندارد، ولی در بوخوم و هامبورگ آمار درخشانی داشت. با این حال وحید که در بازی‌های آسیایی بانکوک 1998 تحت هدایت پورحیدری به تیم ملی پیوسته بود، در مقطعی کنار کشید و در مقدماتی جام جهانی 2006 که در خط حمله نیاز به گلزن تازه‌نفس بود به تیم ملی برگشت.
او در جام جهانی هم برای تیم ملی بازی کرد و در جام ملت‌های 2007 که دایی کنار رفته بود، مهاجم اصلی تیم ملی محسوب می‌شد.
