وقتی فدراسیون فوتبال شکست مقابل کره جنوبی را گردن نمی‌گیرد

به گزارش ایلنا، تیمی که تنها در یک بازی موفق شد گل بزند و 3 تا 90 دقیقه را بدون باز کردن دروازه حریفان به پایان رساند. آماری که برای کرانچار و تیم امید به هیچ وجه قابل دفاع نیست.

تیم امید در شرایطی قدم به بازی‌های آسیایی گذاشت که قبل از آن، همه از محک جدی بازیکنان در این مسابقات صحبت می‌کردند. حرف‌های کلیشه‌ای درباره تیمی که قرار بود بعد از سال‌ها ما را به المپیک برساند. در این تیم البته بودند بازیکنانی که سن آنها به المپیک 2020 نمی‌خورد. یعنی اینجا می‌توانستند باشند اما آنجا نه.

مگر قرار بر این نبود که بازیکنان حاضر در المپیک، در جاکارتا محک بخورند؟ مهدی امینی چرا آنجا بود؟ شهاب عادلی در اندونزی چه می‌کرد؟

امینی دروازه‌بان و کاپیتان تیم امید در اندونزی بود. دروازه‌بانی که شاگرد کرانچار در سپاهان بود و این فصل با حضور امیر قلعه نویی تصمیم گرفت پیراهن پیکان را بپوشد و ذخیره وحید شیخ‌ویسی شود. امینی متولد 1375 است. چند ماه بزرگتر از سعید عز‌ت‌اللهی که او هم می‌توانست در بازی‌های آسیایی شرکت کند.

امینی، عادلی و یکی دو بازیکن دیگر در حالی در فهرست کرانچار قرار گرفتند که سن آنها به مقدماتی المپیک نمی‌خورد. بنابراین ایران تفاوتی با کره جنوبی نداشت که سون هیونگ مین را از لندن به جاکارتا آورد تا برای تیم امیدش بازی کند و بازیکنان را برای موفقیت در بازی‌های آسیایی کمک کند.

ایران البته در رایزنی با باشگاه‌های لژیونرهایی به بن‌بست خورد که می‌توانستند در این مسابقات و همچنین مقدماتی المپیک، تیم کرانچار را همراهی کنند.

به‌عنوان نمونه امید نورافکن و رضا شکاری که اگر بودند می‌توانستند هم با تیم هماهنگ شوند و هم در نتایج ایران تاثیر بگذارند. فدراسیون فوتبال البته در جلب رضایت باشگاه‌هایی نظیر روبین کازان و شارلروا ناکام ماند. باشگاه‌هایی که در هفته‌های قبل-همزمان با بازی‌های آسیایی- روی هم حدود 60 دقیقه از این دو بازیکن جوان و آینده دار فوتبال ایران استفاده کرده‌اند.

برای فوتبال ایران، ناکامی دیگری رقم خورد و البته هیچ بهانه یا توجیهی هم پذیرفتنی نیست. ایران در این مسابقات، به هر دری زد تا با کره جنوبی برخورد نکند اما در این راه توفیقی به دست نیاورد. بنابراین مجبور شد با سون و هم تیمی‌هایش بازی کند و البته با دست خالی زمین را ترک کند.

اتفاقی که قطعا ریشه‌یابی نخواهد شد چون بهانه‌ها و توجیه‌های مختلفی آماده‌اند تا از نتایج تیم امید دفاع کنند. توجیهی مثل محک خوردن بازیکنانی که البته می‌دانیم سن برخی از آنها به المپیک هم نمی‌خورد.

بنابراین مهم‌ترین خواسته از مسوولان تیم امید و کادر فنی این است که چنین توجیهی را کنار بگذارند و شکست را بپذیرند و گردن بگیرند. در این صورت شاید کمتر مورد انتقاد قرار بگیرند، البته شاید.