تحرک اجتماعی در بسکتبال دیده نمی شود / طباطبایی گرفتار قرارهای گذاشته شده است

به گزارش ایلنا، رامین طباطبایی در یک بزنگاه تاریخی ، مدیریت بسکتبال ایران را برعهده گرفت. از یکسو قهرمانی های بسکتبال ایران در یک دهه گذشته ، مسئولیت های او را دشوار کرده است و از سوی دیگر جامعه بسکتبال انتظارات و مطالباتی در قبال یک مدیر تحصیل‌کرده و آشنا به مسائل روز ورزش و بسکتبال دارد و در پی احقاق این مطالبات است.

به اعتقاد من ماموریتی که طباطبایی از زمان ریاست در فدراسیون ، برای تیم ملی در نظر گرفته ، طلای بازی های آسیایی است و سپس پشت سرگذاشتن پنجره های رقابت های مقدماتی جام جهانی با نتایج خوب و کسب سهمیه المپیک از رقابت های جام جهانی 2019 چین با حفظ موجودیت بسکتبال، در سطح کلان بسکتبال و برای رسیدن به سطح قهرمانی بازی های آسیایی و بعد گرفتن سهمیه المپیک، هدفگذاری رامین طباطبایی با تیمی که همه ما به بازیکنانش اعتقاد و اعتماد داریم و از بخت های اصلی قهرمانی در جاکارتاست، قابل دفاع است و طباطبایی نیز بر اساس توانمندی های بازیکنان این تیم، برنامه رسیدن به نخستین جام قهرمانی بازی های آسیایی را تنظیم کرده است اما در سطح توسعه و نگاه به پایه های بسکتبال اشکالات زیادی در همین مدت زمان کم مدیریت وی دیده می‌شود به گونه ای که چنانچه بخواهیم به عقب برگردیم و گام به گام برنامه های رییس فدراسیون را زیر نظر بگیریم باید بگویم اشکالاتی در سطح عملیاتی کردن برنامه های وی در بسکتبال و بازی های سه نفره دیده می‌شود.

همین موارد سبب شده تا فدراسیون طباطبایی را به اهمیت دادن بیش از اندازه به تیم ملی بزرگسال و کم توجهی به امر توسعه و تیم های پایه ، متهم کنند. از نظر این عده ؛ فدراسیون آینده نگر نیست و نتیجه در بازی های آسیایی و کسب سهمیه المپیک با تیمی که غالب نفرات آن را بازیکنانی با سابقه 10 تا 15 سال قهرمانی در سال های گذشته بسکتبال ایران تشکیل داده اند، ملاک اصلی مدیریت بسکتبال بشمار می آید. این افراد به فرض قهرمانی تیم ملی در جاکارتا ، این نتیجه را حاصل کارهای انجام شده در گذشته می دانند و در ادامه ، با کناره گیری برخی از ستاره های تیم ملی ، راه رسیدن به قهرمانی تیم بزرگسال در آسیا را برای طباطبایی ، سخت و ناممکن  پیش بینی می کنند. خصوصا از این جهت که استرالیا هم به تیم های آسیایی اضافه شده است.

 در ماههای اخیر ، برنامه های تدارکاتی فدراسیون برای تیم های نوجوانان و جوانان ایران در آسیا زیر سئوال رفت . تیم هایی که نتوانستند سهمیه جهانی بگیرند یا تیم نوجوانان ایران که در بازی های مقدماتی در ایران به لبنان باخت.

از سوی دیگر طی این چند ماه ، بسکتبال دختران به موازات بسکتبال مردان جلو رفت و فعالیت های فدراسیون را در زمینه تدارکات تیم های ملی دو چندان کرد. برای دختران بسکتبال نکته اساسی بعد از گرفتن مجوز فیبا ، حضور آنها در عرصه های بین المللی است با این حال قهرمانی تیم سه نفره در غرب آسیا نویدبخش روزهای بهتر است اما در اجرای برنامه های مربوط به دختران نیز اشکالاتی دیده می شود که باعث اعتراض هایی شده است از جمله تاکید روی برخی بازیکنان برای حضور در تمامی تورنمنت ها و فرصت ندادن به چهره های دیگر از جمله بازیکنان جوان.

با جمع بندی این فعالیت ها و مشکلاتی که فدراسیون بسکتبال با آنها دست به گریبان است نکاتی که می توان گفت اینکه ابتدا به نظر می رسد طی این چند ماه بعد از روی کار آمدن فدراسیون طباطبایی ، فرصت ها یا به کُندی شناخته شده است و یا اینکه بر اساس فرصت ها عمل نکرده ایم. این فدراسیون عامل تجربه را نادیده گرفته است و خود را در دایره تفکرات با استراتژی های فردمحورانه تعدادی از افراد،  محصور کرده است. شاید طباطبایی روحیات فردمحورانه نداشته باشد و در سطح کارکردگرا می اندیشد اما در دایره قرارهایی افتاده که از قبل گذاشته شده است و به زمان نیاز دارد تا خود را از انحصارهایی که به ناگزیر بر بسکتبال تحمیل می شود، وارهاند. با اتفاقات ماههای اخیر بسکتبال و مسابقه هایی که یکی بعد از دیگری از راه می رسند عامل تجربه در بسیاری از بخش ها می توانست به فدراسیون طباطبایی کمک کند اما در قبال وقایع مهم بسکتبال به همان نسبت که زمان بازی ها خیلی زود فرا رسید ، رویکردها از مسابقه ای به مسابقه دیگر؛ آنی و فوری بود و تنگناهای مدیریتی را به مسابقه بعدی تعمیم داد.

فراموش نکنیم دوران مدیریت رامین طباطبایی علاوه بر مشکلات داخلی ناشی از بحران ساختارهای مدیریتی به ویژه در بخش اقتصاد بسکتبال ، با اتفاقاتی در خارج از مرزها و تحرک اجتماعی بسکتبال در برخی کشورها  همزمان شده است . بسکتبال ایران مدت هاست به لحاظ اقتصادی و هم از نظر تحرک اجتماعی با مشکلاتی روبه روست و طباطبایی هنوز نتوانسته است این تحرک را به جامعه بسکتبال بازگرداند. متکی کردن معیارهای مربیگری بسکتبال به افراد خاص ، حرکت صعودی در این بخش از فعالیت ها را سلب کرده است و جریان مربیگری در بسکتبال ایران اگر چه علم گراتر شده اما چارچوب های اخلاقی با تاکید بر ویژگی های انسانی در خطر است و مربی در فهم انتزاعی تعریف می شود نه تحلیل گر.

از سوی دیگر شکست تیم های پایه ای ایران تاکید بر یافته های علمی قابل اجرا با استفاده از فرصت های تازه دارد که رقبای بسکتبال ایران در پی یافته های نوین با استفاده از این فرصت ها برآمده اند. چین با منابع انسانی خود سال هاست راه توسعه را در پیش گرفته است و ژاپن و فیلیپین با ملیت دادن به بازیکنان خارجی به گونه ای دیگر نتیجه می گیرند. بسکتبال ایران هنوز درصدد برپایی اردوهای بلندمدت است که در گذشته نتیجه اش را دیدیم اما اکنون باید قواعد تیم ها برای رویارویی با بسکتبال ترکیبی آسیایی ها به همراه مهمانان بلند قامت اقیانوسیه را تغییر داد. فدراسیون بسکتبال در این 8 ماه بعد از روی کار آمدن ، ناگزیر به مدیریت کردن تدارکات تیم های پایه ای و ملی بود به همین دلیل اعتقاد دارم این روند مدیریتی با ظرفیت های موجود بسکتبال تا رقابت های جهانی سال آینده و سهمیه احتمالی بسکتبال ایران در المپیک ادامه دارد و اگر بخواهیم مدیریت و کارائی فنی تیم های بسکتبال در فدراسیون بسکتبال زمان طباطبایی و تیمش در فدراسیون را مورد ارزیابی قرار بدهیم باید تا بعد از المپیک 2020 صبر کنیم. آنجاست که مشخص می شود طباطبایی برای بسکتبال ایران چه کرده است.

افشین رضاپور