خداداد عزیزی وقتی می رود که دیر شده باشد؟

به گزارش ایلنا، نتیجه قرارداد سه ساله با مربی که تاکنون یک فصل را نیز با هیچ تیمی به پایان نرسانده آن می شود که در اولین دیدار خانگی و بعد از درگیری با تماشاگران اعلام کند اگر  بیست هفته هم ببازیم به کار خودم ادامه می دهم و شعارهای هواداران ارزشی برای من ندارد». عملکرد هواداران سپیدود و شعار علیه کادرفنی باشگاه هرچند می تواند جای انتقادات زیادی داشته باشد اما واقعیت آن است که در فوتبال روز دنیا چندان غیر عادی نیست. آن چه غیر عادی به نظر می رسد واکنش غیر حرفه ای سرمربی باشگاه است که در همان نیمه اول بازی مثابل سپاهان شمشیر را از رو مقابل هواداران سپیدرود بسته است.

هواداران سپیدرود بابت سنگین ترین شکست خانگی تاریخ فوتبال رشت در لیگ برتر عصبانی و ناراحتند و صد البته مشکلات مدیریتی و مالی و عدم امیدواری به اینده موجب شد که فضایی تند علیه همه شکل بگیرد که خداداد عزیزی قربانی اول آن ها بود. اما آیا یک مربی حق دارد مقابل شعارهای آن ها واکنش نشان دهد؟ آیا آرسن ونگر مقابل شعار  wenger out فضای تند علیه خودش واکنشی مستقیم نشان داد و یا دیگران چنین کردند که این چنین شاهد باشیم یک مربی به خود با دست و اشاره و داد و بیداد ورزشگاه را برهم بزند؟ کمتر به یاد می آوریم که مربی در فوتبال ایران نیز  این چنین مقابل هوادارانش ایستاده باشد. اتفاقا سابقه دیگر این رفتار نیز به خود خداداد عزیزی و هواداران استقلال اهواز برمی گردد که بعد از شکست های متوالی به هواداران این تیم گفت« خفه شو» !

خداداد بدون شک تنها مقصر نتایج سپیدرود نیست. تیم ضعیف و آشفته سپیدرود با مشکلات ساختاری زیادی روبه رو است. بازیکنان چندانی ترغیب نمی شوند که در این تیم بازی کنند و از لحاظ مالی نیز آینده چندانی برای آن متصور نمی‌شود. اما مساله اینجاست که بران برون رفت از بحران پیش آمده امید چندانی به سرمربی  فعلی  نیست و اتفاقا تنها گزینه در دسترس فعلی برای بازگشت «امید» نبود او به نظر می رسد. او بازیکن بزرگی بود که داشتنش حسرت بسیاری از ما به نظر می رسید، اما در دوره مربیگری نه تنها چیزی از خود نشان نداده بلکه این حجم عصبانیت و عدم مدیریت وی در زمان بحران از وی یک مربی ضعیف و ناتوان ساخته است. ولی حیف که به مدد مدیریت باشگاهی در فوتبال ایران فعلا او سه سال به سپیدرود سنجاق شده است، هرچند به زودی او جدا خواهد شد، اما ممکن است زمان آن وقتی باشد که خیلی دیر شده است!

یادداشت: سامان بدری