روس منحوس؛ جایی برای فرازمینی ها نیست

به گزارش ایلنا، با جام جهانی عجیبی سروکار داریم. جامی که از ابتدا هم با بزرگان و نامهای پرطمطراق سر ناسازگاری داشت. جامی که مثل میزبانش سرد بود و تاب حضور مهمان های ستاره دار را نداشت و می خواست و می خواهد هر چه زودتر از شرشان خلاص شود. آن از هلند و ایتالیا و شیلی و آمریکایی که اصلا مجوز صعود نگرفتند و ستاره هایی چون زلاتان ابراهیموویچ که فرصت بازی پیدا نکردند و این از تیمها و بزرگانی که روز به روز تعدادشان در سرزمین تزار به صفر میل می کند.

با این مقدمه طوفانی، اصلا عجیب نبود که با آغاز رقابت ها هم داستان به همین منوال پیش برود و ستاره ها یک به یک چمدان هایشان را ببندند و زودتر از موعد راهی تعطیلات شوند. مصر با صلاح  خیلی زود وداع کرد؛ قهرمان دوره قبل، آلمان هم در عین ناباوری در گروهش قعرنشین شد و با رویس، اوزیل، نویر، خدیرا، کیمیش، هوملز، بواتنگ و ... خداحافظی تلخی با جام بیست و یکم داشت. البته که این پایان سورپرایزهای مرحله گروهی نبود. این بار نوبت به لواندوفسکی و دوستانش رسید تا در کنار سادیو مانه و هم قطارهایش حذف شده های گروه هشت، نام بگیرند و به خانه شان بازگردند.

با این حال و با همه حرفهای گفته شده چنین شروع پرسورپرایزی هم توجیه خوب و محکمه پسندی برای کنار رفتن دو غول فرازمینی فوتبال جهان در مرحله یک هشتم نهایی و به فاصله چند ساعت نبود. اگر خواب بودید یا به هر دلیلی دو بازی شب اول نخستین دور حذفی جام جهانی را ندیدید؛ باید بدانید که در چند ساعت جام بیست و یکم هم مسی را از دست داد و هم رونالدو را. به همین سادگی. آنها امروز کوله هایشان را می بندند و هالی دیز خود را آغاز می کنند. داغ های زیادی به دلشان ماند؛ شاید برای همیشه. آرزوهایی که تبدیل به حسرت می شوند. نه فقط آرزوی قهرمانی  و آقای گلی در جام جهانی؛ بلکه آرزوی گلزنی در مرحله حذفی و بودن در تیمی که سرش به تنش بیرزد  تیمهایی که قدر این دو فوق ستاره را بدانند .حالا ما باید به جام جهانی و احتمالا جام جهانی های بدون این دو عادت کنیم. رونالدو 7 گل زد و مسی 6 گل. رونالدو در 4 و مسی در سه جام موفق به گلزنی شدند و هر دو در 4 جام شرکت کردند. لیونل 4 سال قبل تا آستانه فتح جام هم رفت اما دستش کوتاه ماند و به گرفتن عنوان بهترین بازیکن جام بسنده کرد.

مسی و رونالدو برای اثبات بهترین بودنشان نیازی به فتح این جام بزرگ ندارند اما حالا بی اغراق با نبودنشان، جذابیت مسابقات تا حد زیادی کاسته شد  ولی در کنار آن درس بزرگی هم به فوتبالی ها داده شد. اینکه با ابر ستاره هایی چون رونالدو و مسی هم نمی توان از پس تیمهایی که به معنای کلمه تیم هستند برآمد. این جام مختص تیمهایی است که ستاره هایشان در تیم حل شده اند. تیمهایی مثل کرواسی، اروگوئه، کلمبیا، سوئد و ... تیمهایی که کم و بیش ستاره دارند اما سرمربیانشان، تیمها را حول آن تعداد نفر نمی بندند. تیمهایی که با استراتژی به میدان می آیند و سیستم بازی شان را روی نبوغ یک نفر نمی گذارند. تیمهایی که، دیگر مهره هایشان بزرگ که نه؛ حداقل از یک کیفیت استاندارد در خور جام جهانی برخوردارند. 

با این وجود زندگی هنوز تمام نشده است. هنوز 14 بازی تا پایان دوست داشتنی ترین لعنتی دنیا باقی مانده است. 14 بازی و 14 جنگ که تا 14 روز دیگر ادامه خواهد داشت. عشق ستاره ها هم نا امید نباشند. مسی و رونالدو نیستند اما همچنان نیمار، کوتینیو، سوارز، گریزمان، امباپه، کاوانی، هازارد، لوکاکو، هری کین، خامس، ایسکو، ده خیا، مودریچ و ... در جام نفس می کشند و سودای کسب جام دارند.