این تراکتور فقط خودش را شخم می‌زند

به گزارش ایلنا، کاری به عملکرد آجورلو و انتقاداتی که به او وارد می‌شد، نداریم اما آجورلو ششمین مدیرعامل باشگاه تراکتورسازی است که از زمان لیگ برتری شدن این باشگاه جای خود را به مدیر دیگری می‌دهد. 7 مدیرعامل در 9 فصل یا به عبارتی هر 14 ماه یک مدیرعامل برای یک باشگاه اوج نوسان و بی‌ثباتی است که می‌تواند باشگاهی چون تراکتور را به مشکلات فعلی دچار کند.

بی پولی باشگاه، کارشکنی بدخواهان، پروازی بودن مدیرعامل، تخلفات برخی افراد در کنار باشگاه و هزار و یک عامل دیگر هست که می‌توان به دلیل ضعف نتایج تراکتورسازی در این فصل عنوان کرد. واقعیت اما این است که سیاست‌های پرنوسان تراکتورسازی در طول 9 فصل حضور در لیگ برتر و بی ثباتی این باشگاه در سطوح مختلف باعث شده که تراکتورسازی از حضور در دو پنجره نقل و انتقالاتی محروم شود و در ادامه تا مرز خطر سقوط هم نزول کند و علاوه بر نتایج ضعیف در لیگ برتر، در لیگ قهرمانان آسیا هم عملکرد بسیار ضعیفی از خود به نمایش گذاشته است.

زمانی که در سال 89 باشگاه تراکتورسازی به لیگ برتر صعود کرد، ناصر شفق مدیرعامل این باشگاه بود. بعد از او جعفری، زینی زاده، سعید عباسی، جمشید نظمی و در آخر مصطفی آجورلو مدیرانی بودند که بعد از شفق به ترتیب روی صندلی مدیرعاملی تراکتورسازی نشسته‌اند. در واقع تراکتورسازی هر 14 ماه یک مدیرعامل عوض کرده است و به طور میانگین هیچ مدیرعاملی به مدت دو فصل کامل در این باشگاه دوام نیاورده است.

وقتی یک باشگاه در سطح مدیریت خود اینطور دچار بی‌ثباتی و تغییرات پی در پی است، نمی‌توان انتظار داشت در سطح سرمربی و بازیکن ثبات داشته باشد. به همین خاطر است که آمار تغییرات سرمربی این تیم به مراتب وحشتناک‌تر از تغییرات مدیرعامل است. فراز کمالوند، امیرقلعه‌نویی، تونی اولیویرا، حسن آذرنیا (موقت)، مجید جلالی، باغ آبادی (موقت)، تونی اولیویرا، رسول خطیبی، تونی اولیویرا، امیر قلعه نویی، یحیی گل محمدی، مجتبی حسینی (موقت) و ارطغرل ساغلام تغییرات سرمربی در 9 فصل حضور تراکتورسازی در لیگ برتر است. تراکتورسازی در طول 9 فصل، 13 سرمربی تغییر داده و به عبارتی به طور میانگین این تیم هر 6 ماه یک سرمربی را روی نیمکت خود دیده است.

در واقع هر مدیرعاملی که در باشگاه تراکتورسازی حاضر شده، یک سرمربی را تغییر داده است و به طور میانگین هر مدیرعامل در طول مدیریت خود دو سرمربی را دیده است!

این آمار در واقع فاجعه‌ای است از نبودن یک سیستم واحد در باشگاه‌ها که پیامد آن، سطح پایین لیگ و فوتبال ایران را شامل شده است. این در حالی است که همه اهالی فوتبال به خوبی می‌دانند دلیل اصلی موفقیت‌ تیم‌هایی که به قهرمانی رسیدند وجود یک سیستم منسجم از بالاترین سطح مدیریت مجموعه تا بازیکنان بوده است. ثبات ناشی از تفکر سیستمی، خواه ناخواه مجموعه را از رفتن به بیراهه و تغییر اهداف و درجا زدن باز می‌دارد و خود عاملی برای جلو رفتن مجموعه خواهد بود. این دقیقاً همان حلقه گمشده تراکتورسازی است که بعد از مدت‌ها هنوز موفق به حل آن نشده است. هر فصل مدیریتی جدید با سلایق و اهداف جدید روی کار می‌آید و فعالیت‌های مدیران قبلی را نیمه کاره رها می‌کند تا در این بین فقط و فقط شاهد هدر رفتن سرمایه و انرژی در باشگاه تراکتورسازی باشیم و بس.

در حالی که اگر از همین حالا هیأت مدیره به جمع ‌بندی مناسبی درباره اهداف کلی باشگاه در سال‌های آینده برسد و مدیریت را ملزم به حرکت در مسیر رسیدن به آن اهداف مشخص کند در آن صورت نه بی پولی و نه هیچ مشکل دیگری حل نشده باقی نمی‌ماند و باشگاه به جایی که اکنون ایستاده باز نمی‌گردد.

گزارش: بهناز میر مطهریان