پایان ماجرای برانکو و مسلمان؛ مهندس و پروفسور در یک مسیر

به گزارش ایلنا، ماجرای حمایت از محسن مسلمان ماجرای عجیبی بود. باید در جدال با الوصل در ورزشگاه آزادی بودید و با گوش‌های خودتان می‌شنیدید که از آن 33 هزار نفر، چند نفر مسلمان را تشویق نمی‌کنند. نیم ساعت قبل از شروع بازی، برانکو و ذخیره‌هایش کنار خط طولی روبه‌روی جایگاه ایستاده‌اند و اصلی‌ها چند قدم جلوتر گرم می‌کنند اما مسلمان که کنار ورودی تونل ایستاده، طوری تشویق می‌شود که انگار سال‌ها ستاره این تیم بوده و به نوعی بهترین بازیکن تاریخ پرسپولیس است. مسلمان قبل از شروع مسابقه، حین بازی، زمان گرم کردن پشت دروازه و در زمان ورود به زمین به شدت تشویق شد و حجم تشویق‌ها به گونه‌ای بود که تصور می‌کردی او ستاره تابناک آسمان کم ستاره پرسپولیس است و بیرون ماندنش ظلم بزرگی به تیم بوده.

حجم تشویق‌ها و ابراز احساسات به شماره 77 تیم باورکردنی نبود و تماشاگران طوری نامش را فریاد می‌زدند که عابدزاده، کریم باقری و علی کریمی را در دوران بازیگری‌شان تشویق نکرده بودند.

محسن مسلمان فوتبالیست فوق‌العاده‌ای است. خوب می‌داند کجای زمین باشد، خوب به توپ ضربه می‌زند و فن فوتبال را کاملا بلد است. او به اندازه کافی برای بازیسازی خلاقیت دارد و البته اهل اضافه‌کاری و رژه روی اعصاب تماشاگر نیست. به عبارت کلی کیفیت فنی‌اش کاملا متناسب با پرسپولیس بوده و هست و هرگز نمی‌توان شایستگی‌هایش را زیر سوال برد.

او فصل قبل و در آن تیم پرستاره حداقل جزو 5 بازیکن برتر تیم بود و غیر از یکی، دو مسابقه در سایر دیدارها نمایشی فوق‌العاده ایفا کرد و یکی از ارکان قهرمانی تیمش بود. مسلمان در این فصل هم شروع خوبی داشت اما کم کم افت کرد و بعد از رفتن طارمی از تیم خودش نبود. انگار نیمه‌اش را گم کرده بود و کارایی لازم را در بازیسازی و خلق موقعیت از دست داده بود. محرومیت و بعد رفتن طارمی و بعد از چند هفته تغییر سیستم برانکو از 2-4-4 لوزی به 2-4-4 خطی، ماجرا را برای شماره 77 پیچیده‌تر کرد و او در مقطعی که احمدزاده مصدوم شده و بیرون بود به‌عنوان هافبک راست بازی کرد و بعد از آن از ترکیب بیرون رفت. مسلمان البته قبل از نیمکت نشینی به صدر جدول گلسازهای لیگ رسید اما بروید ببینید چند تا از آن پاس گل‌ها از کرنر یا ضربه ایستگاهی نبوده و مثل فصل قبل او چند بار مهاجمان تیمش را در موقعیت گل قرار داده و حین بازی پاس گل ارسال کرده است.

مسلمان البته در پست هافبک راست هم پاس گل داد اما هرگز نتوانست کیفیت فصل قبل را تکرار کند و کم کم با روپا شدن احمدزاده و بازگشت رسن از تیم المپیک کشورش نیمکت نشین شد.

 البته که دلیل اصلی‌اش این افت نسبی نبود. اخم‌های طولانی یا خنده‌های تمسخرآمیز بعد از تعویض و ادا و اطوارهایی مخصوص بازیکنان امروزی حتی از چشم برانکویی که در موارد متعدد از بی انضباطی‌ها و دهان کجی‌های بازیکنان ایرانی می‌گذرد، نگذشته بود و او برای اصلاح رفتاری روش پیچ کردن به نیمکت را برای شماره 77 خود انتخاب کرد.

ماجرای تادیب مسلمان توسط برانکو 6 مسابقه و نیم طول کشید تا اینکه او به ‌عنوان نخستین تعویضی بازی الوصل به میدان رفت. برانکو برای بازگشت شماره 77 بهترین زمان ممکن را انتخاب کرد؛ وقتی تیمش 2 بر صفر پیش بود و نیازی به رسیدن به گل حیاتی نبود. در واقع برانکو با این تعویض حساب شده هم دل منتقدانش را به دست آورد هم به آنها پیام داد فعلا کیفیت مسلمان در سطحی نیست که بخواهد جریان بازی را به سود تیمش تغییر دهد.

برخورد مسلمان با این ماجرا فوق‌العاده حرفه‌ای و حساب شده بود. در واقع او نیز پاسخی هوشمندانه به ماجراهای نیمکت‌نشینی و زمان تعویضش از سوی برانکو نشان داد. حتی اگر تصور کنیم همه حرف‌هایی که مسلمان بعد از بازی الوصل به خبرنگاران گفت از ته دل نباشد و شاید نوعی تظاهر را بتوان از لابه‌لای جملاتش بیرون کشید اما او با این مصاحبه مثبت و بدون خلأ برای ایجاد ابهام به ماجرا پایان داد. مسلمان طوری حرف می‌زد و رفتار می‌کرد که انگار به نوعی تادیب شده و ماجرای بین او و برانکو واقعا تمام شده یا به قول خودش یا سرمربی تیم اصلا ماجرایی در کار نبوده است.

هر چه بود حالا مسلمان در کادر بازیکنان است و از بازی بعد حداقل به‌ عنوان یکی از گزینه‌های جدی تعویض می‌توان روی توانایی‌هایش در جهت پیشبرد اهداف تاکتیکی تیم و برانکو حساب کرد.

 او بعد از بازگشت به زمین فوتبال کیفیت پایینی نداشت و در آن 35 دقیقه حضورش در میدان نشانه‌هایی از آن بازیکن خوشفکر و طراح را عیان کرد اما بعد از فروکش کردن هیجان خودش و ورزشگاه مطابق انتظار افت کرد و تحت تاثیر بازی حریف قرار گرفت تا نشان دهد هنوز با آنچه هواداران در نظر دارند تفاوت دارد و کیفیت فنی‌اش حداقل در این موقعیت متناسب با میزان تشویق‌ها و درخواست‌ها برای بازی کردنش نیست.

گزارش : محمد قراگزلو