رسول خادم تنهاست!
نامه نگاری های رسول خادم و نگرانی های به حقی که در مورد آینده کشتی و ورزش ایران دارد هنوز با پاسخ روشنی از سوی مسوولان ارشد ورزشی مواجه نشده و آنگونه که از شواهد و قرائن پیداست هرگز به جوابی مشخص نخواهد رسید چرا که تکلیف این ماجرا سالهاست مشخص شده وقهرمان و مدیر و مربی ایرانی ملزم به رعایت قانون عدم رویارویی با ورزشکاران رژیم صهیونیستی هستند.حال این مسابقه ندادن می خواهد منجر به محرومیت فردی ورزشکار یا مربی شود یا به تعلیق فدراسیون ها و کلا ورزش ایران ختم شود!
به گزارش ایلنا، رسول خادم نیز با علم به این موضوع دست به نامه نگاری زده تا نسبت به خطر تعلیق کشتی هشدارهای لازم را داده باشد.البته این اعلام خطر او نه به خاطر مجاب کردن مسوولین به لغو این قانون که صرفا می گوید که گفته باشد او بهتر از هر کسی میداند که اتفاقی غیر از آنکه تاکنون رخ داده نخواهد افتاد اما آنچه در ورای این نامه نگاری ها باید مورد بررسی قرار گیرد این است که آیا دغدغه های او شخصی ست یا ریشه در تعصبات ملی و اخلاقی اش دارد؟ آیا او بخاطر میز ریاست و جایگاه جهانی اش اینگونه به تکاپو افتاده است؟ جواب کاملا منفی ست.
در مورد رسول هر چیزی پذیرفتنی ست الا میل به قدرت طلبی و مقام پرستی. او کشتی را در اوج جوانی و اقتدار کنار گذاشت در حالی که امکان برای تداوم افتخاراتش فراهم بود و براحتی می توانست مدالهای جهانی و المپیکی اش را بیشتر کند.تصمیم او در مورد شورای شهر هم چیزی شبیه این بود.رسول برخلاف پهلوان پنبه های دیگرِ عضو شورای شهر که حضورشان در این شورا را مدیون اشتباه محاسباتی رای دهندگان بودند،عضوی تاثیر گزار ومهم به حساب می آمد.اما همین اهمیت جایگاه نیز اورا برای ادامه حضور در شورا ترغیب نکرد و مسیر هدایت کشتی را پیش گرفت..البته رسول بواسطه محدود بودن حلقه دوستانش ونداشتن همکاران قوی در عرصه مدیریت کشتی با فراز و نشیب های زیادی روبرو بوده است. همین که در تمام این سالها نتوانسته ایم کسی را که لایق سرمربی گری تیم ملی کشتی باشد ساخته یا پیدا کنیم نشان از بی کفایتی همکاران او در فدراسیون دارد.شاید تفویض اختیارات رییس به نایب رییس هم در اعتراض به این حضور تشریفاتی همراهان ضعیف او در فدراسیون باشد.
او امروزیکبار دیگر کفشهایش را جفت کرده تا برود.نه فقط از فدراسیون که از اتحادیه جهانی کشتی که به سختی کرسی آنرا بدست آورده ایم.و اینبار واضح و روشن دلیل این همه دلسردی را هم بیان کرده است.رسول نمی خواهد عضو اتحادیه ای باشد که پای حکم تعلیق کشتی ایران را امضا میکنند! حرف او منطقی ست اگر قرار به عدم رویاویی با صهیونیستهاست چرا گواهی پزشک و تمارض به بیماری و ... را پیش میکشیم؟چرا مردانه پای این آرمان چهل ساله نمی ایستیم؟گرچه در باور قاطبه مردم ما مبارزه با ورزشکاران این رژیم کودک کش و شکستن گردنشان بهتر و دلنشین تر از پا پس کشیدن ازمسابقه ایست که صهیونیست ها را به مدال و سکوی افتخار رسانده و پرچمشان را برافراشته می کند و یا به زعم برخی ها که تصویر بنای یادبود صدام حسین بزرگترین جلاد جوانان ایرانی در قلقیلیه فلسطین اشغالی را در فضای مجازی دیده و آن را دلیلِ بی دلیلی حمایتمان از مردم سرزمینهای اشغالی میدانند .و دیگرانی که معتقدند فلسطینی ها خیلی هم ما و دلسوزی هایمان را دوست ندارند!استدلالشان هم لغو مسابقه دوستانه تیم ملی فلسطین با ایران بوده و یا به حضور بازیکنان فلسطینی در تیم ملی اسرائیل اشاره کرده و عنوان میکنند وقتی خودِ فلسطینی های مورد ظلم و اشغال قرار گرفته حاضرند تحت لوای اسرائیل به میدان بروند چرا ما همچنان کاسه داغ تر از آش بوده و از مقابله با آان رویگردانیم؟!
رسول میداند این قانون با همه اشکالاتش خدشه ناپذیر بوده و ورزشکار ایرانی به محض شرکت در مسابقه ای که حریفی از آن رژیم در آن حضور دارد با کابوس قرعه لعنتی دست و پنجه نرم خواهد کرد. خودکشی از ترس مرگ! یعنی بباز تا شاید در جدول زنده بمانی! اما همین عامدانه باختن ها هم برای انها که منتظر فرصتی برای تعلیق ما هستند حنای بی رنگی شده است. اتحادیه جهانی کشتی و سایر مجامع بین المللی نسبت به این رفتار ما مواضع سختگیرانه و جدی گرفته اند.یقینا تکرار آنچه که برای علیرضا کریمی اتفاق افتاد کشتی ما را با محرومیت طولانی مواجه خواهد کرد.زحمات و آینده یک جوان از یک طرف و هزینه های صورت گرفته از سوی دیگراز بین خواهد رفت بی آنکه پیامی به دنیا رسانده باشیم. در حالیکه نفس این حرکت ما پیامی جهانی را دنبال میکند. پیامی که بخاطر عدم همراهی دیگر کشورهای اسلامی و عربی تنها و بدون همراه ماند! پیامی که رفته رفته به جای آن شعارهای آغازین و آرمانگرایانه تبدیل به بازی مدیریتی و شطرنج گونه برای چگونه رو در رو نشدن و یا چطور از محرومیت رستن ورزشکارمان بعد از عدم انجام مسابقه با حریف شد. ما در تمام این سالها که با گواهی پزشک و باختن به حریف قبلی و...دنیا را فریب دادیم به خود خیانت کرده ایم.چرا که برای پیاده کردن یک نماد دست به نمایش فریب و دروغ زده ایم!
همه آنچه رسول می گوید در همین اصل نهفته اسست ؛ حال که انتخاب ووتصمیم را به عهده ورزشکارمان نمیگذاریم لا اقل با صداقت مسوولیت آنچه قانونش را وضع کرده ایم بپذیریم. اینگونه نباشد که قهرمان ایرانی به میل یا علیرغم خواسته قلبی اش از حق طبیعی خود که قهرمانی جهان و افتخار آفرینی ست گذشته و دچار محرومیت های متعدد شود اما در راهروهای وزارت ورزش به او بگویند پاداشت را از کسی بگیر که گفته کشتی نگیر !
یادداشت: سید مهدی فاطمی
