شاهکار خاوی گراسیا در نخستین بازی خانگی با واتفورد

1- آنتونیو کونته در بازی با واتفورد ملتمسانه به دنبال حمایت هواداران بود اما چلسی در همان حالی ورزشگاه «وینکاریج رود» را ترک کرد که چهارشنبه مقابل بورنموث از زمین استمفوردبریج بیرون رفته بود؛ باخت به یک تیم توانا اما نه چندان فوق‌العاده آن هم به بدترین شکل ممکن.

از همان دقایق اولیه بی‌احتیاطی میهمان در مالکیت توپ هزینه داشت و با پرسینگ واتفورد، تیبو کورتوآ مجبور به واکنش‌های عجولانه و مدافعان وادار به تکل‌های ثانیه آخر شدند. کونته در غیاب آندریاس کریستنسن، داوید لوییز را به ترکیب اصلی برگرداند و همان دفاع سه نفره‌ای را برگزید که فصل قبل مقتدرانه قهرمان شدند اما بازیکنان مشابه عملکرد مشابهی نداشتند. بخشی از آن به خاطر خط میانی بود. تیموئه باکایوکو در کنار انگولو کانته که بیش از حد باید تلاش کند، به حساب نمی‌آید و به اعتماد به نفسش شلیک شده. تقریبا هر بار که صاحب توپ شد آن را لو داد و مهاجمان سریع واتفورد، دردسر درست کردند؛ ریچارلیسون و جرارد دلوفئو به سمت کورتوآ حمله‌ور می‌شدند.

آن طرف، ادن آزار به‌عنوان شماره 9 کاذب تنها افتاده بود و نمی‌توانست بار خط حمله را به تنهایی به دوش بکشد، آلوارو موراتا با درد نامشخص کمر روبه‌رو است و الیویه ژیرو به اندازه کافی آماده نبود که برای نخستین بار در ترکیب اصلی چلسی قرار گیرد. باکایوکو توپی را لو داد و بعد مجبور به خطا روی اتین کاپوئه شد که کارت زرد گرفت. اوایل بازی بود اما برای کونته و باکایوکو خیلی دیر شده بود چون مایک دین به خاطر یک خطای دیگر از این هافبک 23 ساله به او کارت زرد دوم را داد و کابوس چلسی خیلی رنگ واقعیت گرفت.

واکنش کونته که با فریادهای «صبح اخراج می‌شوی» هواداران چلسی به تنگ آمده بود آوردن سسک فابرگاس به جای ویلیان بود اما از او کاری برنیامد و واتفورد همچنان تیم برتر میدان بود که از فرصت‌هایش خوب استفاده نمی‌کرد، کورتوآ هم عملکرد خوبی داشت.

با پنالتی تروی دینی میزبان با برتری به رختکن رفت. ژیرو که امید داشت روزهای بدش در آرسنال را پشت سر بگذارد در دقیقه 64 به بازی آمد در حالی که تیمش هنوز یک شوت در چارچوب هم نداشت. ناگهان از هیچ به گل تساوی رسیدند و ستاره بلژیکی یک گل فوق‌العاده زد اما میزبان به آنچه حقش بود، رسید و به وسیله داریل یانمات، دلوفئو و روبرتو پریرا در هفت دقیقه سه گل به مدافع عنوان قهرمانی زد. کونته هم با حسرت نگاه می‌کرد و امیدوار بود این ضربه ناک اوت نباشد.

2- مردادماه، در یکی از نخستین گله‌ها از سیاست فصل نقل و انتقالات چلسی، کونته گفت فروختن نمانیا ماتیچ به منچستریونایتد برنامه‌هایش را عوض کرده: «برنامه‌ام این بود که باکایوکو زمان لازم برای انطباق با لیگ برتر را با بازی کنار ماتیچ به دست آورد اما حالا همه چیز تغییر کرده و باید بعد از بازگشت او از مصدومیت برایش راه دیگری پیدا کنیم.» باکایوکو در اواخر فصل فوق‌العاده قبل با موناکو با مصدومیت زانو مواجه شد که برای مدت طولانی کنار ماند و نتوانست در پیش فصل تیم جدیدش شرکت کند. بازیکنانی که چند هفته حیاتی منتهی به شروع فصل را از دست می‌دهند مطمئنا در طول فصل در مقطعی دچار افت جسمی یا روحی می‌شوند اما کارت قرمز فابرگاس بی‌کله در نخستین بازی فصل، او را مجبور کرد زودتر از موعد به زمین بیاید.

مشکل دیگر او جاافتادن در یک تیم جدید با مربی جدید در یک لیگ طاقت فرسا بود. از طرف دیگر مصدومیت‌های مداوم دنی درینک واتر و مشکلات جسمانی فابرگاس، باعث شد باکایوکو بیش از حد در معرض خطا قرار گیرد و این بازی نقطه اوج اشتباهات او بود. واتفورد او را هدف قرار داد و دو کارت زرد در نیم ساعت ابتدایی محصول افت چند ماه اخیرش بود که البته شاید دومی کمی سختگیرانه بود.

خیلی از هواداران از همین حالا آوردن او را هدردادن پول ماتیچ می‌دانند اما هنوز زود است هرچند اگر قرار باشد یک بازیکن چلسی از او در بیاید به این فصل نمی‌رسد که برای کونته خیلی دیر خواهد بود.

3- مربی‌ها به وینکاریج رود می‌آیند و می‌روند و هواداران می‌دانند خیلی نباید به آنها نزدیک شوند اما خاوی گراسیا که نخستین بازی خانگی را با این تیم تجربه کرد، مودبانه مورد استقبال قرار گرفت. اگر این اسپانیایی نتایج فوق‌العاده دیگری مثل این بگیرد، شاید ماندنی شود. چلسی البته در شکل یکی از «شش بزرگ» جزیره نبود اما واتفورد توانسته بعد از ماجراهای مارکو سیلوا، دوباره انگیزه و سرسختی و جسارت لازم را به دست آورد. آوردن دلوفئو در ژانویه به طور خاص به این تیم ابعاد تازه‌ای بخشیده. دیگر رقبا نمی‌توانند ریچارلیسون را به راحتی از کار بیندازند وقتی یک بازیکن سریع و تکنیکی آن طرف را تهدید می‌کند. پرورش یافته بارسلونا در تمام بازی چلسی را آزار داد. می‌شود انتقادات به واتفورد را درک کرد؛ جینو پوتزو مالک باشگاه اهمیت ثبات مربیگری و تیم یعنی دو ستون سنتی فوتبال انگلیس را نادیده می‌گیرد اما این نگرش چه آن را بپسندید یا نه، توانسته یکی از تیم‌های باثبات لیگ برتر را شکل دهد. زمان ثابت می‌کند که گراسیا می‌تواند جای پایش را در این تیم سفت کند یا نه اما سابقه نشان می‌دهد واتفورد برای خودش راهی پیدا می‌کند.

مترجم: سیدعلی بلندنظر