این بار ابراهیم‌زاده ریسک نمی‌کند
ال‌کلاسیکوی واقعی بسکتبال برانکو – کرانچار بود
پرسپولیس – سپاهان از آن دست بازی‌هایی است که برای قضاوت درباره آنچه قرار است در زمین ببینیم و نتیجه‌ای که احتمالا حاصل می‌شود هیچ وقت نباید به رتبه دو تیم در جدول نگاه کرد.
به گزارش ایلنا، این مسابقه در 12 سال گذشته از نظر حساسیت و حواشی در حد شهرآورد تهران بزرگ شده و حتی وقتی یکی از طرفین این مسابقه از نظر فنی و جایگاه جدولی شرایط خوبی نداشته‌اند باز هم اعضای دو تیم، هواداران و رسانه‌ها به‌عنوان یک بازی بزرگ به آن چشم دوخته‌اند و منتظر ثبت یک بازی جذاب و هیجان انگیز دیگر هستند.
بازی رفت دو تیم را به خاطر بیاورید. روزی که پرسپولیس بعد از حدود یک دهه به ورزشگاه نقش جهان برگشت و 40 هزار تماشاگر اتمسفر خاصی بر ورزشگاه و مسابقه حاکم کردند. مسابقه‌ای که در آخرین روز تابستان برگزار شد و اتفاقا بازی آخر مهدی طارمی قبل از محرومیتش هم بود. آن مسابقه به شکل عجیب و غریبی تبدیل به زیباترین و جذاب‌ترین بازی این فصل تا هفته بیست و یکم شده. جذابیتی که حاصل تصمیمات شجاعانه کرانچار و برانکو در راس کادر فنی دو تیم و کیفیت بالای بازیکنان بود؛ بازیکنانی که از نظر مهارت فنی و کارهای گروهی در آن روز به اوج رسیده بودند و باعث شدند این مسابقه و صحنه‌های جذابش که به شدت زیاد بودند شبیه ال‌کلاسیکو باشد و در ذهن علاقه‌مندان دو تیم ثبت و ضبط شود.
بازی رفت دو تیم به خاطر رد و بدل شدن سریع توپ در تمام نقاط زمین، روز فوق‌العاده مدافعان کناری، استفاده از تمام کانال‌ها برای موقعیت سازی، بازیابی سریع توپ و ساختن موج دوم حمله از سوی هر دو تیم تبدیل به یک مسابقه مدرن شد. شاید جالب باشد که بدانید در این مسابقه 27 شوت به دروازه دو تیم زده شد که سهم پرسپولیس 16 تا بود. گفتنی است میانگین شوت در مسابقات لیگ برتر کمتر از 21 است.
همچنین در لیگ برتر ایران به‌طور متوسط هر 261 ثانیه یک موقعیت می‌بینیم و این میزان در لیگ قهرمانان آسیا 215 ثانیه است. همچنین در لیگ‌های پیشرفته اروپایی به طور متوسط هر 207 ثانیه یک موقعیت گل می‌بینیم اما در بازی رفت پرسپولیس و سپاهان این عدد به 200 ثانیه در نیمه اول و به 135 ثانیه در نیمه دوم فوق‌العاده هیجان‌انگیزش رسید. در واقع بلافاصله بعد از حمله هر تیم، توپ جلوی دروازه تیم دیگر بود و اینطوری مسابقه رفت شبیه بسکتبالی شد که برانکو، کرانچار و شاگردان‌شان خالقان آن بودند؛ مسابقه‌ای که غیر از 27 شوت به سمت دروازه‌ها 2 پاس کلیدی هم داشت و شاید تنها بتوان شهرآورد 4 بر 2 دو فصل قبل تهران را از نظر کیفیت همسطح این مسابقه دانست.
منصور ابراهیم‌زاده از امروز برای نخستین بار سرمربیگری سپاهان را تجربه خواهد کرد. اتفاقی که پیش از این چند بار به آن نزدیک شده بود. او امروز برای اولین بار روبه‌روی برانکو قرار خواهد رفت و شاید ایوانکوویچ برعکس آنچه نسبت به کرانچار در ذهن داشت درباره ابراهیم‌زاده چیز زیادی نداند و به نوعی غافلگیر شود.
بدون شک بازیکنان سپاهان نیز با شرایط متفاوتی تحت رهبری ابراهیم‌زاده به مصاف پرسپولیس خواهند آمد و شبیه دو هفته قبل خودشان نیستند اما سوال اینجاست که آیا بازی زیبای رفت تکرار خواهد شد؟ آیا ابراهیم‌زاده به اندازه کرانچار شجاع هست یا شرایط عجیب و غریب تیمش اجازه نمی‌دهد که چندان ریسک کند و با احتیاط جلو می‌آید؟ سپاهان درست به اندازه پرسپولیس بازیکن شاخص و با کیفیت در اختیار دارد و مثل سرخ‌ها یک بازیکن اصلی‌اش را در اختیار ندارد اما در تقابل این دو تیم آنچه می‌تواند حساسیت 12،10 ساله بازی از سوی سکوها و فضای مجازی را به دست فراموشی بسپارد همین کیفیت مسابقه است. هر چند شاید توقع تکرار نمایش رفت در این بازی منطقی نباشد و تغییرات دو تیم حکم به اتفاقات تازه‌ای در میدان دهد اما این همان مسابقه‌ای است که می‌تواند شور و حرارت پرسپولیس را برای ادامه بازی‌ها بیشتر کند. این همان مسابقه‌ای است که برانکو اسم شهرآورد را روی آن گذاشته و سال‌هاست ال‌کلاسیکوی فوتبال ایران لقب گرفته است.
