مهم‌ترین دلواپسی برانکو بعد از جدایی مهدی طارمی

به گزارش ایلنا،  داستان طارمی برای خیلی از پرسپولیسی‌ها تمام شد و با اینکه هنوز بسیاری علاقه دارند تا درباره چرایی تصمیمش صحبت کنند و او را مورد هجمه انتقادات جورواجور قرار دهند اما واقعیت را باید پذیرفت.

جدایی طارمی از پرسپولیس تنها واقعیت موجود است که به هر کیفیتی باید با آن کنار آمد. حالا مهم‌تر از اینکه آیا طارمی در حق پرسپولیس و هوادارانش بی معرفتی کرده یا نه مهم این است که بدانیم پرسپولیس در لیگ برتر و لیگ قهرمانان بدون این بازیکن می‌تواند شرایط خوبی در خط حمله داشته باشد یا نه. یادمان باشد مهدی طارمی جدا از دردسرهایی که طی این دو سال برای پرسپولیس ایجاد کرد به لحاظ فنی بازیکن قابلی است و نمی‌توان منکر توانایی‌ها و استعدادش شد.

این روزها و حتی قبل از آن وقتی تازه شایعه انتقال طارمی به الغرافه قوت گرفته بود از بسیاری از هواداران پرسپولیس و فحوای مطالب بسیاری از رسانه‌ها این جمله خودمانی را می‌شد استنباط کرد که «طارمی برود، ما با داشتن علیپور مشکلی نداریم» اما بیایید کمی عمق دیدمان را بیشتر کنیم و دوردست‌ها را هم ببینیم. مهدی طارمی رفت و حالا پرسپولیس فقط دو مهاجم نوک دارد. علی علیپور و گادوین منشا که یکی بدون طارمی درخشیده و اوج گرفته و دیگری حتی یک سوم آنچه در پیکان نشان‌مان داد نیست.

با همه اینها البته پرسپولیس تا همین الان با 30 گل زده در 18 بازی صاحب بهترین خط حمله لیگ است و نسبت به زمان مشابه در فصل گذشته با حضور استاد طارمی 7 گل بیشتر به ثمر رسانده تا در این جبهه نه تنها غیبت طارمی به چشم نیاید بلکه برخی به این نتیجه برسند که سرمایه گذاری روی علیپور کم ادعاتر و جوان‌تر بهتر جواب می‌دهد چرا که او بر خلاف طارمی که 14 درصد شوت‌هایش را تبدیل به گل می‌کند 31 درصد ضرباتش را به جایی می‌فرستد که هواداران از جای خود بلند می‌شوند و فریاد «گل» سر می‌دهند. این آمار البته در مقایسه طارمی و منشا نگران‌کننده‌تر خواهد شد وقتی بدانیم منشا تا پایان فصل در این تیم باقی خواهد ماند و طارمی از پرسپولیس جدا شده چرا که مهاجم نیجریه‌ای تا اینجا فقط 7 درصد ضرباتش را تبدیل به گل کرده.

با این آمار البته پرسپولیس در لیگ برتر حرف اول را می‌زند و مشکلی ندارد اما پنج هفته بعد که نخستین بازی آسیایی سرخ‌ها در فصل جدید لیگ قهرمانان برگزار شد تازه یادمان می‌افتد خط حمله پرسپولیس یک چیز بزرگ کم دارد. فصل قبل طارمی در مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا آمار خوبی داشت و در نهایت با 7 گل زده قبل از نیمه نهایی به کارش پایان داد. در همان مسابقات علیپور فقط یک گل زده بود و منشا که قبل از یک چهارم نهایی به تیم اضافه شد 3 گل به ثمر رساند.

حالا پرسپولیس بدون جذب بازیکن و البته مهاجم جدید باید فصل تازه لیگ قهرمانان را شروع کند و این اتفاق در حالی رخ می‌دهد که برانکو به غیر از منشا و علیپور مهاجم دیگری در تیمش ندارد. او قادر به جذب بازیکن خارجی و داخلی نیست، مهاجم جوان و بی‌تجربه قرضی‌اش(کرملا چعب) را اصلا نمی‌خواهد و حتی از مهاجمان امید (محمد امین اسدی و احمد بهاروند) هم نمی‌تواند استفاده کند.

در این شرایط سخت است که باور کنیم پرسپولیس هم در بازی‌های لیگ هم در لیگ قهرمانان با یک زوج ثابت و تکراری در خط حمله به میدان برود و تنوعی در خط آتش خود ایجاد نکند. اوضاع وقتی بدتر و نگران کننده‌تر می‌شود که بدانیم در صورت ناکارآمدی یکی از این دو مهاجم در جریان مسابقاتی که گره می‌خورد و نیاز به تغییر در خط حمله احساس می‌شود برانکو چاره‌ای جز تغییر در خط میانی نمی‌بیند چرا که اساسا مهاجمی روی نیمکت نیست که بخواهد منشا یا علیپور را بیرون بیاورد و ناچار است با تغییر سیستم یا تنوع نحوه استقرار بازیکنان در زمین این خلا را جبران کند که البته اصلا معلوم نیست به نتیجه بینجامد.

از طرفی با توجه به اینکه وحید امیری در خط حمله به‌عنوان زوج علیپور جواب نداده و برانکو علاقه‌ای به استفاده از نعمتی در خط حمله ندارد این کمبود می‌تواند مهم‌ترین نگرانی و کمبود پرسپولیس در لیگ قهرمانان آسیا 2018 باشد.

اینجا البته یادمان می‌آید آنهایی که همواره و در هر حالتی منتقد طارمی بوده و هستند با وجود به مسلخ بردن این بازیکن و زیر سوال بردن توانایی‌های فنی‌اش به این نکته اشاره می‌کنند که محروم شدن طارمی در آستانه بازی با الهلال در نیمه نهایی چقدر از نظر فنی و روحی به تیم پرسپولیس لطمه زد، پس باور کنید بدون طارمی پرسپولیس برای لیگ قهرمانان یک خلا بزرگ در خط حمله خواهد داشت حتی اگر علیپور نسبت به فصل قبل تفاوت‌هایی اساسی کرده باشد و آمار گلزنی منشا در لیگ قهرمانان آسیا امیدوارمان کند که او در بازی‌های بین‌المللی روی خوب خودش را نشان‌مان خواهد داد.

محمد قراگزلو