امید پشت در خانه شیاطین سرخ
ژوزه مورینیو پس از پیروزی یک بر صفر خانگی منچستریونایتد مقابل بورنموث و پایان مصاحبه‌اش از اتاق کنفرانس خارج شد و به محوطه جایگاه اصلی ورزشگاه رفت که مورد استفاده مدیران باشگاه و میهمانان آنها قرار می‌گیرد.
به گزارش ایلنا، مورینیو معمولاً از آنجا می‌گذرد و به مسیرش ادامه می‌دهد اما این بار او 20 دقیقه ایستاد تا با اد وودوارد و آوی گلیزر صحبت کند. لبخندهایی دیده می‌شد. به نظر می‌رسید همه چیز در صلح و صفاست.
چه از نظر مالی چه از نظر سطح بازی، 2017 برای منچستریونایتد سال موفقیت‌آمیزی بوده است. تیم دو جام برد، به لیگ قهرمانان برگشت و به‌عنوان تیم اول گروهش به مرحله یک هشتم نهایی این رقابت‌ها راه پیدا کرده و باید با سویا روبه‌رو شود که قدرت غلبه بر آن و صعود به مراحل بالاتر را دارد. هفته آینده اولین سفر شیاطین سرخ به بریستول سیتی از سال 1981 برای انجام بازی مرحله یک چهارم نهایی جام اتحادیه است و رکورد یونایتد در لیگ که از 17 بازی‌اش 12 تا را برده، دو تا را مساوی کرده و سه تا را باخته هم ناامید کننده نیست.
با این حال همه می‌دانیم که این آمارها بازتاب واقعی از حال و روز هواداران نیست؛ آنها با این طرز تفکر به ورزشگاه می‌آیند که بعید است این فصل قهرمان لیگ برتر شوند چون منچسترسیتی هنوز با اختلاف پیشتاز کورس قهرمانی است.
پذیرش این موضوع برای هواداران یونایتد مانند خوردن قرصی تلخ است اما این اولین باری نیست که یونایتد تلاش می‌کند خودش را به صدر جدول برساند و آخرین بار هم نخواهد بود. همچنین این اولین باری نیست که ژوزه مورینیو در یک لیگ پپ گواردیولا را تعقیب می‌کند و این رقابت لیونل مسی و رونالدوی دنیای مربیان است.
زمانی که مورینیو سال 2010 به استخدام باشگاه رئال مادرید درآمد، خیلی‌ها او را تنها مربی می‌دانستند که توانایی متوقف کردن پپ گواردیولا و بارسلونای شگفت‌‌انگیز او را دارد؛ این کاری بود که مورینیو با اینترش در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان سال 2010 انجام داد و بارسلونا را از رسیدن به فینال باز داشت. اگر مورینیو نبود، گواردیولا و بارسلونایش تنها تیمی می‌شدند که سه سال متوالی قهرمان لیگ قهرمانان شده است.
در رئال مادرید اما مورینیو یک شروع نه چندان امیدوار کننده داشت. سه ماه از آغاز کارش گذشته بود که تیمش در خانه بارسلونا 5 بر صفر مغلوب شد. بارسلونا آن فصل نه تنها قهرمان لیگ شد بلکه یک بار دیگر در سال 2011 فاتح لیگ قهرمانان شد و در فینال آن رقابت‌ها در ورزشگاه ویمبلی طوری منچستریونایتد را به زانو درآورد که اندی کول، مهاجم سابق این تیم که از نزدیک بازی را تماشا می‌کرد، از تأسف سرش را تکان می‌داد و این جمله را تکرار می‌کرد: «آنها ما را بازیچه خودشان کرده‌اند.»
مورینیو اما با خودش به رئال مادرید امید و انگیزه برد. تیم او در فصل دوم حضورش با ثبت رکورد 100 امتیاز قهرمان لالیگا شد و البته در کسب آن قهرمانی داشتن مهره‌ای مانند رونالدو در خط حمله بسیار مفید بود. ناکامی بارسلونا اما پپ گواردیولا را مجاب به ترک نوکمپ کرد.
فشاری که در 4 سال مربیگری‌اش در بارسلونا روی این مرد اسپانیایی آمده بود او را ترغیب کرد کاتالونیا را ترک کند. در آن بین مسائل دیگری مانند اختلافات شدید با چند بازیکن هم به هافبک سابق بارسایی‌ها انگیزه بیشتری برای ترک این تیم می‌داد. انگیزه گواردیولا برای موفقیت به قدری زیاد است که از او می‌طلبد بعد از مدتی کار کردن در یک تیم عقب بنشیند، یک استراحت به خودش بدهد یا تیمش را تغییر دهد تا به آفت بی‌انگیزگی دچار نشود.
او در حال حاضر از وضعیتش در منچستر راضی است و حتی برخی دوستانش را هم برای کریسمس به خانه‌اش دعوت کرده است اما هرگز در یک باشگاه بیش از 4 سالی که در بارسلونا بوده، مربیگری نکرده و دوست ندارد وارد اختلافات و مسائل حاشیه‌ای شود که او و تیمش را از مسیر اصلی منحرف می‌کند چون کنترلش را بر چیزی که دلیل موفقیت‌هایش است از دست می‌دهد.
مورینیو هم شباهت‌هایی با گواردیولا دارد. او هم سال 2013 که رختکن رئال مادرید را ترک کرد بسیاری از بازیکنان این تیم را دیوانه کرده بود. با این حال این دو نفر بهترین مربیان دنیا هستند. درست است که این روزها گواردیولا وضعیت بهتری دارد اما این وضعیت فقط به مورینیو برای جبران این اختلاف انگیزه بیشتری می‌دهد.
او می‌داند تیمش باید در بهترین وضعیت ممکن باشد تا شانسی برای رسیدن به سیتی داشته باشد. او فکر می‌کند سیتی تیمی بهتر با بازیکنانی بهتر و یک شیوه بازی جا افتاده‌تر - نسبت به شیوه بازی منچستریونایتد زمانی که او هدایت این تیم را قبول کرد – است و شاید هم حق داشته باشد. اگرچه خشم باختن شهرآورد در خانه هنوز از وجود هواداران یونایتد خارج نشده و بعید است این تیم این فصل قهرمان لیگ شود اما برخلاف لالیگا که در رقابت دو قطبی میان بارسلونا و رئال مادرید، قهرمان نشدن به معنای شکست است، در لیگ برتر نایب قهرمانی هم ارزشمند است. در لیگ برتر رقابت آنقدر فشرده و سنگین است که یک تیم از دوم شدنش هم می‌تواند خوشحال باشد چون جایزه‌ای بزرگ مانند لیگ قهرمانان را به ارمغان می‌آورد. هنوز چیزهای امیدوار کننده‌ای برای یونایتد وجود دارد: داوید دخئا به طور معمول 4، 5 واکنش نجات‌بخش دارد، لوکاکو دوباره گلزنی را از سر گرفته است. این تیم فقط باید به کارش ادامه دهد و بهترین امتیازات را در لیگ بگیرد و در جام‌های حذفی خوب کار کند. مورینیو و شاگردانش باید امیدوار بمانند. چه کسی می‌داند، شاید اوضاع همشهری آبی‌پوش در آن سوی شهر شروع به تزلزل کند.
منبع: ESPN/ اندی میتن
