خوشحال باشیم که در گروه مرگ هستیم؛ مرسی کافو/ "ایران، جویند دِ گروپ"

به گزارش ایلنا، جام جهانی عجیبی در راه است. از همه جای آن بوی تازگی به مشام می خورد. برای نخستین در رفتن به این فستیوال بزرگ دبل کردیم و بین حضورهایمان فاصله نیفتاد؛ اولین دفعه بود که بدون هیچ دردسری و با اقتدار تمام صدرنشین شدیم و بلیط جام بیست و یکم را اوکی کردیم؛ در این چند ساله بی سابقه بود که مراسم قرعه کشی بدون هیچ گونه خللی پخش شود اما این بار به یمن حرکت شگفت انگیز ماریا کوماندنایا همه چیز در امن و امان بود و نرم افزار روتوسکوپی هم پدرش درنیامد؛ مرتبه اولی بود که با دو تیم اروپایی و یک آفریقایی به صورت همزمان هم گروه شدیم؛ و در نهایت برای اولین بار در گروه مرگ قرار گرفتیم. خدا را چه دیدید؛ شاید برای اولین بار موفق شدیم به مرحله بعد صعود کنیم.

آنچه دوست داشتیم؛ آن چه می ترسیدیم و آنچه اتفاق افتاد!

پرتغال، اسپانیا و مراکش. حقیقتا این، آن گروهی نبود که انتظارش را می کشیدیم. حداقل غالب فوتبالدوستان ایرانی دوست داشتند در گروهی قرار بگیریم که روی کاغذ هم بشود به صعود در آن امیدوار بود. این توقع را خود کارلوس کی روش و شاگردانش ایجاد کرده بودند. آنها در حرف و عمل و آمار راه دیگری باقی نگذاشته بودند. در تصوراتمان روسیه، پرو و پاناما را تجسم می کردیم و از قرعه برزیل، اسپانیا و نیجریه یا صربستان هراس داشتیم ولی در نهایت آنچه در واقعیت رخ داد و کافوی بخت برگشته، از گلدان بیرون آورد چیزی بود نزدیک به آنچه از آن می ترسیدیم.

محاصره شدن توسط ستارگان در تنگه جبل الطارق

رویارویی با کوهی از ستاره های ریز و درشت. جدال با پرتغالی که رونالدو رهبر آن است و امثال آندره گومز، آندره سیلوا، رناتو سانچز، نانی، نلسون سمدو، برناردو سیلوا و ... در کنارش به میدان می آیند. مصاف با قدرتمندترین تیم سید دوم یعنی اسپانیا. لاروخایی که شاید پیدا کردن یک بازیکن معمولی در آن کار راحت تری باشد تا شمردن ستاره هایش. از داوید دخیا و سرخیو راموس و ژرارد پیکه و جوردی آلبا تا سرخیو بوسکتس، کوکه، ایسکو، آسنسیو، موراتا و ...

مراکش هم اصلا حریف ساده ای نیست. این را چند ساعت بعد از مشخص شدن قرعه، همه متوجه شدند. دیگر همه می دانند تنها تیمی که روی دست ما بلند شد و حتی یک گل هم در مسابقات مقدماتی نخورد چه تیمی است. شاید خیلی ها الان متوجه شده باشند که 60 درصد بازیکنان مراکش متولد این کشور نیستند اما با همه اینها خدا را چه دیدید؛ شاید برای اولین بار موفق شدیم صعود کنیم.

و حالا، زندگی در گروه مرگ!

هر چه که بود؛ حالا ما در گروه دوم هستیم. گروهی که برای ما و مراکش حکم مرگ را دارد. اصلا چه خوب شد که به روسیه، پرو و پاناما نخوردیم! چقدر ایده آل که این نسل طلایی و جوان این گونه آبدیده می شوند و شکل می گیرند. چقدر خوب که همه جوک می سازند و از الان غزل خداحافظی شاگران کی روش  را سر داده اند و در بوق و کرنا می کنند. اینکه خیلی ها با تصور، "ایران لفت د گروپ" به قضیه نگاه می کنند شاید در نظر اول توی ذوق بزند اما اگر با دقت به آن بنگریم خیلی هم ایده آل است. به یاد بیاوریم تیمهای 2006 و 2014 را. وقتی که گروهمان متوسط بود و توقع صعود، بلای جانمان شد و انتظارهای بالا، زورش به توانایی بچه های ما چربید. اما حالا هیچ کس توقع صعود ندارد و همین می تواند کلید شگفتی سازی یوزهای جوان باشد. این نسخه به ظاهر خطرناک، می تواند توفیق اجباری ما باشد. خدا را چه دیدید؛ شاید برای اولین بار موفق شدیم صعود کنیم.

بازهم به سراغ گروه مورد علاقه مان می رویم. روسیه، پرو و پاناما. آیا دیده شدن ما توسط رسانه های این سه کشور اهمیتی دارد؟ درخشش امثال آزمون، جهانبخش، قدوس، عزت اللهی و ... چقدر در بین تیمها و لیگ های معتبر جهان نمود خواهد داشت؟ اصلا کسی به ما می پرداخت و از تیم کی روش حرف می زد؟ قطعا جواب خیر است!

قرار گرفتن در گروهی که اسپانیا و پرتغال درش حضور دارند یک فرصت طلایی است. یک شانس فوق العاده برای همه ما. که دیده شویم. که ما را تجزیه و تحلیل کنند. بازیکنانمان مورد ارزیابی قرار بگیرند و بازی هایشان تک به تک آنالیز شود. پس چرا از این موقعیت استفاده کنیم؟ شش ماه زیر ذره بین هستیم. همه ما. از لیگ داخلی تا لژیونرهایمان. از فدراسیون تا وزارت ورزش. فرصتی نصیببمان شده تا خودمان را نشان بدهیم.  پس به جای فحش دادن به کافو، از او تشکر کنیم. خدا را چه دیدید؛ شاید برای اولین بار موفق شدیم صعود کنیم.