نزدیک شدن کابوس حذف لیونل مسی (گزارش ویژه)

به گزارش ایلنا، با تساوی یک بر یک خانگی برابر پرو (چهارمین بازی بدون برد متوالی آلبی‌سلسته) آرژانتینی‌ها حالا در یک دست ماشین‌ حساب‌های‌شان را گرفته‌اند و در دست دیگر شماره متخصصان قلب را.در حالی که در بازی‌های رقبای آرژانتین جشنواره‌ای از گل به راه افتاد، کار آرژانتینی‌ها هم سخت‌تر شد و هم به نوعی آسان‌تر. آرژانتینی‌ها دور آخر بازی‌های انتخابی جام جهانی 2018 را در رده ششم جدول آغاز می‌کنند، در حالی که 4 تیم بالای جدول مستقیم صعود می‌کنند و تیم پنجم هم به پلی‌آف میان قاره‌ای با نیوزیلند می‌رود. در زمانی که کلمبیا داشت پاراگوئه را شکست می‌داد، آرژانتین در شرایطی قرار گرفته بود که سرنوشت صعود دیگر در دست خودش نبود، حتی در صورت پیروزی در دور آخر رقابت‌ها. در طرف دیگر اما این اتفاق آنقدر امکان‌پذیر بود که تصور کنیم یک تساوی می‌تواند آرژانتین را دو رده بالا ببرد و چهارم کند تا به سهمیه جام جهانی نزدیک‌تر شود.

اما وقتی که پاراگوئه با دو گل دیرهنگام توانست کلمبیا را شکست دهد سناریو تغییر کرد. حالا یک پیروزی قطعاً کافی است اما تساوی ممکن است کافی نباشد. آرژانتین حالا می‌داند که در دور آخر بازی‌ها باید هرچه در توان دارد بگذارد تا در خانه اکوادور سه امتیاز بگیرد؛ در شهر کویتو در ارتقاع 2 هزار و 800 متری از سطح دریاهای آزاد، جایی که مشکلات تنفسی همیشه آرژانتینی‌ها را به دردسر انداخته است. با این حال پس از 17 دور از رقابتی پردردسر برای آرژانتینی‌ها که در خلال آن سه مربی عوض کردند و تنها 16 گل زدند، آنها حداقل می‌دانند که سرنوشت صعود دست خودشان است و این شاید بیش از آن چیزی باشد که لیاقتش را دارند. تغییر محل بازی برای مصاف با پرو، نشانه‌ای از احساس خطر کردن آرژانتینی‌ها بود. به جای بازی در استادیوم سنتی‌شان در بوئنوس آیرس و استادیوم خانگی ریورپلاته، مردان خورخه سامپائولی، به آن سوی شهر و استادیوم بوکا جونیورز رفتند. استادیوم ریورپلاته بزرگتر است اما تماشاگران از زمین بازی دورترند. استادیوم بوکا کوچکتر اما شور و اشتیاق محض که در آن موج می‌زند برای حریفان بمب صوتی است. ایده تغییر محل برگزاری بازی به این استادیوم برای افزایش روحیه تیم میزبان و ترساندن پرویی‌ها بود اما همیشه این خطر که نتیجه معکوس داشته باشد هم احساس می‌شد چون تیم مضطرب آرژانتین برای کسب پیروزی در این استادیوم خودش را بیشتر تحت فشار روانی می‌دید.

خورخه سامپائولی با ترکیب اصلی که به میدان فرستاد به همه اعلام کرد که در دور قبلی رقابت‌ها در ماه گذشته که نخستین بازی‌های رسمی او به‌عنوان سرمربی آلبی‌سلسته بود، او بیش از اندازه و سریع‌تر از چیزی که باید، تیمش را تغییر داده است. در ترکیب اصلی تیم او دیگر اثری از آن خط دفاعی سه نفره‌ای که سرعت کارهای تدافعی‌‌اش پایین و آسیب پذیر بود، دیده نمی‌شد. همچنین او دیگر مثلث هجومی لیونل مسی، پائولو دیبالا و مائورو ایکاردی را به میدان نفرستاد. در حالی که زمانی برای تمرین دادن لیونل مسی نداشت، دیبالا هم به کارش نمی‌آمد و ایکاردی هم به دلیل مصدومیت جای خود را به داریو بندتو داده بود، کسی که در زمین تیم باشگاهی‌اش بازی می‌کرد.

ارنج اولیه آرژانتین چیزی شبیه سیستم 1-3-2-4 بود. سامپائولی اما مانند قبل همچنان بر استفاده از بازیکنان با پاهای غیرتخصصی در پست‌های کناری میدان اصرار داشت به طوری که آنخل دی‌ماریای چپ پا را در سمت راست و آلخاندرو گومس راست پا را در سمت چپ قرار داد. برنامه بازی آنها هم این بود که به مرکز میدان متمایل شوند که با این کار سرعت تیم خودشان را می‌گرفتند و مانند موم در دستان حریف محافظه‌کار بودند. پرو از همان ابتدا نشان داد که نمی‌خواهد دست به هیچ ریسکی بزند. یک تساوی هم برای آنها که بازی آخرشان در خانه است، کافی بود. پس به جای بازیساز محروم تیم کریستین کوئوا، سرمربی تیم ریکاردو گارکا، سرخیو پنا را انتخاب کرد که یک هافبک باتجربه بود اما او هیچ دستورالعمل‌های تدافعی نگرفته بود. وظیفه او این بود که اور بانگا، هافبک حریف را از انجام کارهای ترکیبی با لیونل مسی باز دارد. این بدان معنا بود که پائولو گوئررو، مهاجم نوک پرو در خط حمله باید تنها می‌ماند اما از طرفی راه‌های تغذیه مسی را کور می‌کرد و او را از موقعیت‌سازی برای هم‌تیمی‌هایش باز می‌داشت.

مسی کلی از زمان بازی در حالی جست و جو برای یکی از هم‌تیمی‌هایش بود یا اینکه بیش از اندازه خودش سعی در جلو بردن توپ داشت. همچنین با محافظت رینالدو تاپیا از فضای جلوی مدافعان میانی تیم، او توانست مسی را قبل از اینکه ضربه‌ای جدی بزند، مهار کند. گاهی اوقات مسی چشمه‌هایی از استعدادش را نشان می‌داد و موقعیت‌هایی خلق می‌کرد اما در نهایت هیچ یک از آنها آنطور که باید دروازه پرو را تهدید نکرد. شاید در یک روز دیگر هر کدام از این موقعیت‌ها برای به گل رسیدن آرژانتینی‌ها کافی بود اما برای این بازی نه. همچنین مانند دیگر دفعاتی که در این رقابت‌ها از آرژانتینی‌ها شاهدش بوده‌ایم، به استثنای لیونل مسی از سایر بازیکنان این تیم چیز خاصی ندیدیم. هر چه بازی پیش می‌رفت، هواداران تیم میزبان هم آرام‌تر می‌شدند و بالعکس تهدیدی که از جانب پرو برای زدن گلی سه امتیازی در یک ضدحمله وجود داشت بیشتر می‌شد. با این حال بازی بدون گل تمام شد اما این نتیجه برای بازیکنان پرو آنقدر خوشحال کننده بود که با اندک هواداران پرسروصدای‌شان در پایان مسابقه جشن بگیرند. پرویی‌ها هنوز یک پله بالاتر از آرژانتین هستند. درست است که در کمترین حاشیه امنیت ممکن، یعنی گل زده بیشتر قرار دارند اما حتی همین برتری هم برای آنها بسیار مهم است. این یعنی که پرو پنجم است. بازی آخر این تیم در خانه برابر کلمبیای شوکه شده است که فقط چند دقیقه تا کسب جواز حضور در جام جهانی فاصله داشت تا اینکه دو گل دیرهنگام خورد و به پاراگوئه باخت.

آرژانتین اما حالا میان خودش و روسیه یک کوه بزرگ برای صعود می‌بیند اما شاید برای آنها هنوز هم جای شکرش باقی باشد که سرنوشت صعود دست خودشان است.

منبع: تیم ویکری/ سایت ESPN