وینفرد شفر ارزانتر از علیرضا منصوریان و نیمی از لیگ (گزارش)

به گزارش ایلنا، قراردادی که مربی پیر آلمانی با باشگاه استقلال منعقد کرده، باعث شد فصل تازه‌ای در تاریخ این باشگاه باز شود. البته پیش‌ترها نیز رولند کخ آلمانی به‌عنوان سرمربی در باشگاه استقلال فعالیت کرده بود و آبی‌ها با مربیان آلمانی بیگانه نیستند اما سال‌ها بود که هیچ گزینه خارجی بر مسند سرمربیگری استقلال تکیه نزده بود. البته مربیانی همچون یورگن گده، اریش روته مولر و هنکه در این سال‌ها با سرمربی‌های استقلال همکاری کرده بودند اما این برای دومین بار در تاریخ باشگاه استقلال است که یک مربی آلمانی سکان هدایت آبی‌ها را به دست می‌گیرد.

نکته بسیار قابل توجه در قرارداد مرد آلمانی با باشگاه استقلال میزان دریافتی او است. در حالی که قرارداد منصوریان از فصلی یک میلیارد تومان در فصل جاری به یک میلیارد و دویست میلیون تومان ارتقا پیدا کرده و حالا باشگاه استقلال موظف است به تمام تعهدهایی که به سرمربی سابق خود داده عمل کند، شفر با دستمزدی کمتر از آنچه برای منصوریان در نظر گرفته شده بود، به استقلال ملحق شده است. مدیران باشگاه استقلال با شفر مبلغ 280 هزار دلار را توافق کرده‌اند که معادل ریالی‌اش حدود یک میلیارد و 60 میلیون تومان می‌شود که در قیاس با آن دستمزدی که منصوریان می‌گرفت پایین‌تر است.  این وضعیت نشان می‌دهد که مدیران باشگاه استقلال در تعیین دستمزد منصوریان بسیار غیرحرفه‌ای عمل کرده‌اند و اگر قدری با آگاهی و منطق جلو می‌رفتند هیچ گاه به مردی که جامی هم در فوتبال ایران به دست نیاورده بود، چنین مبالغی را پرداخت نمی‌کردند. منصوریان فصل پیش از استقلال یک میلیارد تومان دستمزد گرفت و این فصل هم یک میلیارد و دویست میلیون تومان قرارداد داشت. گرچه باشگاه استقلال به دلیل اینکه منصوریان خود استعفا داده، می‌تواند بخش عمده‌ای از دستمزد این فصل را به او پرداخت نکند اما همین محاسبات ذهنی است که افکار همه را آزار می‌دهد و این پرسش بزرگ را ایجاد می‌کند که چرا مدیرعامل و مسوول نقل و انتقالات باشگاه استقلال تن به عقد چنین قراردادهای عجیبی می‌دهند.

بدون شک اگر مدیران فوتبال ایران قیمت‌هایی که به مربیان صاحب کارنامه‌ای همچون شفر پرداخت می‌شود را خوب ارزیابی کنند به این نتیجه می‌رسند که بسیاری از مربیان وطنی پول اضافه از باشگاه‌ها می‌خواهند و از فضایی که در داخل به نفع‌شان وجود دارد نهایت بهره را می‌برند. فوتبال ایران به دلیل انحصارطلبی‌هایی که مربیان وطنی در سال‌های گذشته داشته‌اند بخش‌های عمده‌ای از سرمایه‌های خود را که می‌شد صرف اموری دیگر شود، دور ریخته است.