گزارشی جالب و خواندنی از روزگار کاوه رضایی در بلژیک
مهاجم سابق استقلال که سودای حضور در تیم ملی و تجربه جام جهانی روسیه را در سر می‌پروراند، این روزها در تیم شارلوا به دنبال دستیابی به آن است.
به گزارش ایلنا، عباس بیات در اوایل دهه 2000 چند بازیکن ایرانی را به بلژیک آورد، ولی فقط داریوش یزدانی یک انتقال موفق بود. وقتی تابستان امسال برادرزاده‌اش، مهدی، نام کاوه رضایی به عنوان اولین خرید شارلروا را مطرح کرد، تردیدهای زیادی وجود داشت. یک بازیکن کاملا گمنام از قاره آسیا. در کنفرانس خبری همه او را «ایرانی» می‌نامیدند، شاید به خاطر تلفظ دشوار نامش.
رضایی بدون دانستن یک کلمه فرانسوی با چند کلمه انگلیسی و البته فارسی و کردی وارد بلژیک شد. یک اتفاق عجیب، چرا که مهدی بیات چند ماه قبل گفته بود بازیکنی می‌خرد تا کاملا فرانسوی بلد باشد تا خواسته‌های فلیس مازو را متوجه شود. در تمرینات اولیه شرایط غریبی بود. «نوریو فورتونا» و «کریستیان بنوانته» از روز اول کنار کاوه بودند و تلاش می‌کردند خواسته‌های مربی را توضیح بدهند.
حدود دو ماه بعد مهدی بیات می‌تواند بابت این انتقال لبخند بزند. انتخاب او دقیق بود و نایب‌رییس باشگاه با خوشرویی نقش مترجم مهاجم ایرانی را می‌پذیرد. رضایی چند روز قبل موفق شده دو گل پیروزی‌بخش وارد دروازه زولته وارگم کند و خودش را کاملا در خانه احساس می‌کند و خوشحال است که با زدن اولین گل‌هایش از فشار اولیه خلاص شده.
انتقادات خانگی
بخشی از این فشار از شبکه‌های اجتماعی و صدها هزار طرفداری می‌آید که در پنج هزار کیلومتری شارلروا در ایران هستند. رضایی تعریف می‌کند: «در کشورم با انتقادات زیادی روبه‌رو شدم. خیلی از هواداران دلیل جدایی من از یکی از بهترین باشگاه‌های ایران برای نشستن روی نیمکت یک تیم اروپایی را نفهمیدند.» دوران انتقادات اما کوتاه بود و کاوه از نیمکت‌نشینی به تیتر رسانه‌ها رسید. برای بازی با زولته وارگم یکی از خبرنگاران تلویزیون ایران هم به ورزشگاه آمده بود و رضایی و مهدی بیات مقابل دوربینش قرار گرفتند.
این شور و علاقه ناگهانی تنها با آگاهی از پیشینه او در ایران قابل توجیه است. رضایی قبل از پیوستن به شارلروا عضو استقلال، یکی از دو تیم پرطرفدار پایتخت بود که برای بازی‌های مهم 70 هزار تماشاگر به ورزشگاه می‌کشاند. کاوه به محض پوشیدن پیراهن آبی‌ها در کانون توجه قرار گرفت. او بعد از پایان قراردادش با ذوب‌آهن در آستانه انتقال به تیم رقیب، پرسپولیس بود. میان این دو باشگاه کینه‌ای دیرینه وجود دارد. افشای خبر مذاکرات با این دو باشگاه، رضایی را مجبور کرد مدت زیادی سکوت پیشه کند و تنها حرف‌هایش را در زمین بزند. او در پایان فصل بهترین گلساز مسابقات شد و در شهرآورد مشهور پایتخت زننده یک گل دیدنی بود.
یک ستاره ایرانی
مهدی بیات درباره‌اش می‌گوید: «کاوه در فوتبال ایران یک ستاره است.» به سختی می‌توان با حرف‌های بیات مخالفت کرد، وقتی بدانیم کاوه از جوانی در کانون توجه بوده. با این حال برای یک پسر کرمانشاهی، سرزمین کشتی و وزنه‌برداری آسان نیست که وارد دنیای فوتبال شود. در این منطقه بیشتر برای موفقیت‌های کیانوش رستمی، قهرمان وزنه‌برداری المپیک هورا می‌کشند.
کاوه اما از سنین کودکی گرفتار ویروس فوتبال شد. در سال 1997، پنج سالگی‌اش همزمان با روزهایی شد که ایران به لطف قانون گل زده در خانه حریف توانست استرالیا را حذف کند و به جام جهانی فرانسه برسد. پیروزی تیم ملی ایران مقابل آمریکا در این مسابقات بر قلب کاوه نشست و اولین ضرباتش به توپ او را به اهواز، مرکز جنوب فوتبال ایران کشاند. در اوایل سال 2000 باشگاه فولاد در اهواز آکادمی‌اش را برای پرورش جوانان مستعد خوزستان افتتاح کرد. این آکادمی که این روزها به عنوان بهترین آکادمی در ایران مطرح است به کاوه و سه نفر از همبازیانش فرصت داد که به تیم ملی نوجوانان برسند. رضایی در مسابقات زیر 16 ساله‌های قهرمانی آسیا با زدن 6 گل نقش زیادی در قهرمانی ایران داشت و بالاتر از سون هیونگ مین، مهاجم فعلی تاتنهام آقای گل مسابقات شد. این مسابقات تولد او به عنوان یک ستاره در فوتبال ایران بود. او در سال 2009 همراه تیم زیر 17 ساله‌های ایران در جام جهانی نیجریه شرکت کرد؛ مسابقاتی که نیمار، کوتینیو، ایسکو، تراشتگن و ژاکا در آن حضور داشتند. جوانان ایرانی تا یک هشتم نهایی صعود کردند و در آن مرحله در وقت اضافه مغلوب اروگوئه شدند. تک گل کاوه و نمایش خوبش مربی فولاد را متقاعد کرد که از او در لیگ برتر استفاده کند.
جام جهانی از مسیر شارلروا
رضایی اهل درجا زدن نبود. او با جاه‌طلبی می‌خواست از پله‌های موفقیت بالا برود و به سایپا پیوست تا زمان بازی بیشتری داشته باشد و تعداد گل‌ها و اعتماد به نفسش بالا برود. او بعد از آن به ذوب‌آهن رفت تا بتواند در لیگ قهرمانان آسیا بدرخشد و توجه باشگاه‌های ثروتمند قطری را جلب کند. کاوه اما ترجیح داد به استقلال برود تا یک جوانمرگی ورزشی را در حاشیه خلیج فارس تجربه کند. او از طرف دیگر می‌خواست مقابل چشمان کارلوس کی‌روش باشد که در سپتامبر 2015 به او فرصت داد اولین بازی ملی‌اش را تجربه کند.
تابستان امسال رسانه‌های ایرانی یک بار دیگر عجله کردند و نوشتند آینده کاوه در تیم رقیب سرخپوش رقم می‌خورد، ولی او مسیر اروپا و شارلروا را در پیش گرفت باشگاهی که به خاطر خریدهای ایرانی عباس بیات در گذشته برای هموطنان کاوه آشنا بود. رضایی با بازیکنان سابق این تیم تماس گرفت، ویدیوهای این تیم را در اینترنت تماشا کرد و سرانجام تصمیم گرفت به این تیم اروپایی بپیوندد تا یک بار دیگر توجه کی‌روش را جلب کند؛ مربی پرتغالی که نیمی از بازیکنانش را از اروپا انتخاب می‌کند. در فاصله چند ماه تا شروع جام جهانی این انتخاب کاملا منطقی به نظر می‌رسد.
فلیس مازو، سرمربی شارلروا بعد از اولین بازی فصل گفت: «روحیه او مثالزدنی است. او به تدریج در حال هماهنگی با محیط است. تطابق او به کندی صورت می‌گیرد که با توجه به زبان بلد نبودنش طبیعی است.» کاوه در حال گذراندن کلاس‌های فشرده انگلیسی و فرانسوی است تا این دوره انتقالی تا جای ممکن کوتاه‌تر شود. درون زمین هم او توانست از هفته سوم و بازی با اندرلشت به ترکیب اصلی برسد. مربی ترجیح داد از او به جای کریس بدیا برای بازی در کنار داوید پوله استفاده کند. مازو که طرفدار مهاجمان پرتلاش است خیلی زود شیفته بازی کاوه شد: «فرارهای او به بازی ما عمق می‌دهد و شدت بازی‌اش به پرسینگ ما کمک می‌کند. او مثل پوله دوندگی و فرارهای خوبی دارد و در این صورت من از مهاجمان راضی‌ام، حتی اگر گلی نزنند، چون تلاش آنها کمک می‌کند ما به سه امتیاز برسیم.»
رضایی از دویدن فرار نمی‌کند، ولی خودش گلزنی را ترجیح می‌دهد. او به کمک نایب‌رییس باشگاه در اولین مصاحبه مطبوعاتی‌اش گفته بود: «من ویژگی‌های یک گلزن را دارم.» با دو گلی که او به وارگم زد، مثل پوله، دودی لوک‌باکیو و آمارا بیبی، سه همبازی‌اش دو گله شد. شارلروا پس از پنج برد متوالی سرانجام این هفته مقابل استاندارد لیژ بدون گل متوقف شد، ولی با 16 امتیاز همچنان صدرنشین است. در آخرین ساعات نقل و انتقالات خیلی‌ها منتظر جذب یک گلزن از سوی شارلروا بودند، ولی باشگاه هیچ تحرکی نداشت. انگار خیال آنها راحت بود که گلزن‌شان را پیش از این پیدا کرده‌اند.
منبع: لوویف/ ترجمه: آرمن ساروخانیان
