اسپانیا - ایتالیا؛ امید آتزوری به پایان طلسم 70 ساله

به گزارش ایلنا، «ما به خاطر بازی‌مان برابر اسپانیا بی‌خواب نمی‌شویم بلکه با فراغ بال به مصاف آنها می‌رویم و سعی می‌کنیم پیروز شویم. آخرین باری که ایتالیا در اسپانیا برد، 70 سال پیش بود. کاملاً مشخص است که مشکلی وجود دارد.» این جمله‌ای بود که جامپیرو ونتورا سرمربی ایتالیا قبل از سفر تیمش به مادرید به خبرنگاران گفت تا نشان دهد که چه آزمون سختی در سانتیاگو برنابئو در انتظار آنهاست. حق با ونتورا بود. ایتالیا برای اینکه در اسپانیا نتیجه بگیرد، نیاز دارد که با دل و جرات به میدان برود و سعی کند که حریف را تحت فشار قرار دهد.

مردان ونتورا باید سعی کنند نبض بازی را به دست بگیرند و از همه مهم‌تر اینکه تملک توپ زیادی داشته باشند. با این حال همانطور که ونتورا گفت، نیازی نیست که مردانش تحت تأثیر جو بازی قرار بگیرند. آتزوری در حال حاضر وضعیت بدی ندارد. این تیم با ترکیبی از مهره‌های جوان و با تجربه در پست‌های مناسب به مادرید می‌رود و پروژه‌ای دارد که در حال اجراست و برنامه‌ای از کارهای ممنوعه‌ای که نباید انجام ندهد هم دارد.

ماه اکتبر سال گذشته، در اوایل آغاز به کار ایتالیا در مرحله مقدماتی جام جهانی با هدایت ونتورا، اسپانیا با این هدف به ایتالیا رفت که انتقام شکستش در مرحله یک هشتم نهایی یورو 2016 را از آتزوری بگیرد. یک گاف نادر از جیجی بوفون منجر به گل و پیش افتادن میهمان شد اما اسپانیا لیاقت رسیدن به آن گل را داشت چون در زمینه حفظ توپ از ایتالیا بهتر کار کرد و در نیمه اول 4/72 درصد از زمان بازی توپ را در اختیار داشت. ایتالیا در آن بازی نمایش چندان دلچسبی ارائه نکرد و حرکات کندی داشت.

بازی ایتالیای تحت هدایت ونتورا مقابل ماتادورها به هیچ عنوان به بازی‌هایی که از تیم تحت هدایت آنتونیو کونته در یورو می‌دیدیم، شباهت نداشت و مشخص بود که ونتورا خیلی چیزها را برای بازی‌های بعدی تیمش باید تغییر دهد. شاید همان موقع بود که ونتورا فهمید ایتالیا نباید عقب‌نشینی کند و منتظر باشد اسپانیایی‌ها روی آن فشار بیاورند.

در آن روز پاییزی، دانیله دروسی به ایتالیایی‌ها برای فرار از شکست خانگی کمک کرد وقتی که پنالتی دیرهنگام آتزوری را به گل تبدیل کرد. آن بازی اما سرآغازی برای پایان کار تیم سالخورده‌ای بود که در یورو 2016 دیدیم.

آن بازی آخرین حضور گراتزیانو پله برای آتزوری بود، کسی که روند اخراجش از تیم ملی را با بی‌احترامی به ونتورا و خودداری از دست دادن با او هنگام تعویض شدنش سرعت بخشید.

با نگاهی با آن تیم و بازیکنانی که ونتورا برای دو بازی بعدی‌اش در مرحله مقدماتی انتخاب کرد، مشخص است که ایتالیایی‌ها نه تنها به این نتیجه رسیده‌اند که باید در انتخاب مهره‌هایشان برای تیم ملی تجدید نظر کنند بلکه رویکرد بازی‌شان را هم باید ارتقا دهند، همان چیزی که ونتورا در سال‌های اخیر فعالیتش در رده باشگاهی نشان داد.

شاید مهم‌ترین شوک این ماه در اردوی آتزوری غیبت روبرتو گالیاردینی بود که جایگاهش در تیم ملی را به مارکو پارولو داده است. سیمونه زازا هم در این تیم دیگر جایی ندارد و مانند ژورگینیو، بازیکن ناپولی، از فهرست جا مانده است. مارکو وراتی دوباره به تیم برگشته است اما کلودیو مارکیزیو به خاطر مصدومیت نمی‌تواند آتزوری را همراهی کند. لورنزو اینسینیه و استفان الشعراوی هم دعوت شده‌اند در حالی که لورنزو اسپناتزولا هم برای پوشش سمت چپ خط دفاعی فراخوانده شده است.

ونتورا از آخرین رویارویی تیمش با اسپانیا، قطعاً توانسته است ذهنیت آتزوری را تغییر دهد. شاید ایتالیا هنوز فقدان یک مربی انگیزشی و القا کننده روحیه جنگندگی مانند آنتونیو کونته را روی نیمکتش احساس کند اما این تیم حالا می‌داند که چطور باید ضعف‌هایش را برطرف کند. این شاید به لطف ماهیت تغییر و تحولی باشد که برای بازیکنان در تیم‌های باشگاهی‌شان رخ داده است. لورنزو اینسینیه و آندره‌‌آ بلوتی تنها دو نمونه از این بازیکنان هستند که در لیگ پیشرفت چشمگیری داشته‌اند. این موضوع از یک سو و تأکید ونتورا بر اینکه ذهنیتی باشگاهی در تیم او حکمفرماست، سبب شده که حال و هوایی کاملاً متفاوت در اردوی آتزوری به وجود آید.

زمانی که ایتالیا برای بازی مقابل اسپانیا روی چمن سانتیاگو برنابئو برود، آمار رقابت دیرینه دو تیم در خاک اسپانیا و ناکامی 70 ساله آتزوری برای غلبه بر ماتادورها در خانه آنها همچنان پا برجا خواهد بود اما همانطور که ونتورا گفت این واقعیت باعث بیقراری مردانش نخواهد شد. ایتالیا الان تیمی دارد که به اندازه کافی جوان و خلاق است تا در حملاتش به سمت دروازه میزبان خطرناک ظاهر شود. شاید سیر تحول آتزوری هنوز به پایان نرسیده باشد اما در مسیر تحول درستی قرار گرفته است.

منبع: سایت فوتبال ایتالیا / ریچارد هال