مجمع فوق العاده بهترین راه حل برای نجات ورزش از بلاتکلیفی

با نگاهی به عملکرد 4 سال فعالیت کمیته ملی المپیک به یک نکته واضح بر می خوریم و اینکه کمیته قبل از هر چیز مشغول اعزام اعضای هیات اجرایی و برخی از اعوان و انصار به المپیک و پارالمپیک و بازی‌های زمستانی و مسابقاتی که در نقاط خوش آب و هوا برگزار می شود بوده است و برای خود ورزش و فدراسیون‌ها حرکت مثبتی انجام نشده است.

به غیر از استقبال از چند تیم و کاروان ورزشی و اعزام هایی که خود اعضای هیات اجرایی داشته اند بفرمایید چه حرکت دیگری از سوی کمیته ملی المپیک سرزده است؟

غیر از اینکه بودجه را به نصف تقلیل داده اند اساسنامه فدراسیون ها را آنقدر بالا و پایین کردند که ioc  حساس شد و الان انتخابات چند فدراسیون مثل تیر و کمان و تیراندازی مورد تایید نهاد بین المللی ورزش نیست و فدراسونها هم که قبلا برای اردوها و مسابقات خود بودجه ایی و کمک هایی را از کمیته می‌گرفتند الان از کمیته ناامید شده اند و دیگر خیلی تمایل به رفت و آمد به کمیته را ندارند.

اکنون در فاصله یکسال تا بازیهای آسیایی جاکارتا برنامه کمیته برای فدراسیون‌های مدال اور  و فدراسیون‌های کاندیدای حضور چیست؟

بگذریم که یک ستادی تشکیل دادند یا می‌دهند البته برای اعزام نیروهای خودی به بازی‌های آسیایی و نه برای کمک به فدراسیون‌ها.

اما نمی‌توان همینطور ساده از کنار این اتفاقات گذشت. نگاهی کنیم به اعضای هیات اجرایی تا از یک زاویه عمیق تر به موضوع بنگریم.

منهای افرادی مثل محمد علیپور که بواقع کارایی بالایی دارند و اهل جناح بندی و سیاسی کاری نیستند بسیاری از اعضای هیات اجرایی خیلی هم دلسوزانه وارد گود نشده اند.

یکی وابستگی قلبی به جناح مخالف دولت دارد؛ یکی آنقدر درگیر ساخت و ساز و و مسایل حاشیه ایی است که فراموش می‌کند کمیته چه هدفی دارد و کمیته از او چه انتظاری دارد. یکی هم دنبال کار خویش و می خواهد از این پرستیژ بهره لازم را ببرد که می‌برد. می‌ماند رییس و دبیرکل که شوربختانه اینها هم زایده تفکرات همین هیات اجرایی‌اند و بسیار خنثی کار می‌کنند.

آنقدر خنثی که به نظر بود و نبودشان در ظاهر هم برای بسیاری از امور مهم ورزش بی‌تاثیر است.

در مجامع انتخاباتی برخی فدراسیونها حتی با وجود مخالفت کمیته دیدیم که انتخابات برگزار شد و هیچ نیازی هم به وجود نماینده کمیته و امضای کمیته هم نبود!

نمی‌خواهیم بگوییم کدام فدراسیونها اما فدراسیون مهمی سال گذشته در حالی انتخابات برگزار کرد که کمیته المپیک نامه زده بود که نباید برگزار شود و برگزاری آن غیر قانونی است. اما به رغم این نامه و عدم تایید کتبی کمیته ملی المپیک آن انتخابات برگزار شد و جالب اینکه رییس کمیته که واقعا به لحاظ شخصیتی فردی صاحب سجایای اخلاقی بالا و آدم خوبی هم هست تلفنی به رییس فدراسیون فوق تبریک گفت و انتخابات را تلویحا تایید کرد البته به صورت شفاهی! یعنی اگر همین الان یکی از کاندیداهای رقیب رییس منتخب آن فدراسیون به ioc  نامه بزند که بدون تایید کمیته المپیک انتخابات برگزار شده شک نکنید که آن فدراسیون تعلیق خواهد شد.

خوشبختانه و با یک توفیق اجباری اینبار انتخابات کمیته بعد از انتخابات ریاست جمهوری است و این فرصت برای دولت و وزارت ورزش هست که فضای انتخابات را به سمتی هدایت و مدیریت کند که نیروهای همدل و کارآمد در راس این نهاد مهم قرار گیرند.

متاسفانه انتخابات دوره گذشته در فضایی نامتعادل برگزار شد و هیات اجرایی هم اسیر یکسری باندبازی‌ها و رفیق بازی‌ها کردید. 

یعنی پست ها را تقسیم کردند و الان فدراسیونی که رییسش عضو هیات اجرایی است خیلی بهتر و راحت تر بودجه می گیرد و هر سفری هم که اراده کند می تواند اعزام داشته باشد ولی برخی فدراسیونها که نماینده ایی در هیات اجرایی ندارند باید سکوت کنند و با حداقل ها بسازند و بسوزند.

الان هم اساسنامه فدراسیونها که باید توسط کمیته ملی المپیک اصلاح و پس از تایید دولت به ioc  ارسال شود توسط وزارت ورزش در حال بالا و پایین شدن است و این یعنی عملا کمیته المپیک تعطیل است!

حالا یک پیشنهاد داریم.

چرامجمع فوق العاده از سوی فدراسیونها درخواست نمی شود تا انتخابات کمیته زودتر برگزار شود و حداقل ورزش ما برای بازیهای آسیایی جاکارتا زودتر استارت بزند؟ به نظر خود رییس کمیته از هر نظر آمادگی مجمع فوق العاده را دارد.

فضای ورزش هم که خیلی مهیای این اتفاق است پس زودتر مجمع فوق العاده بگذارید و تکلیف ورزش و فدراسیونها و کمیته را قبل از آنکه خیلی دیر شود مشخص کنید.

سیدرضا فیض آبادی