مشتِ "زن" قدغن! / شکست تابوی حضور زنان ایرانی در بوکس (گزارشی ویژه)

فلسفه و روح ورزش،‌ همه جای دنیا یک معنی دارد و یکی از مفاهیم آن ایجاد امکانات ورزش قهرمانی و ورزش همگانی برای همه است. ورزش ناخواسته به زبان بین‌المللی مردم دنیا تبدیل شده است، چه کسانی که حتی زبان یکدیگر را هم بلد نیستند،‌ در میدان‌های ورزشی به رقابت می‌پردازند و با زبان ورزش با هم حرف می‌زنند. زنان که نیمی از جمعیت کره زمین را تشکیل می‌دهند؛ در هزاره سوم در قالب تیم‌های ملی کشورهای خود، مدال‌های رنگینی از آوردگاه‌هایی مانند المپیک و رقابت‌های جهانی کسب می‌کنند.

جادوی شبکه های اجتماعی هم با دنیای سلفی ها و هشتگ ها و کامنت ها، میلیون ها شهروند کره زمین را با چهره بانوان ورزشکار آشنا کرده، زنانی که در حال شکستن تابوها هستند. موتور سوار می شوند، وزنه می زنند، مچ  می اندازند، نینجا کار می شوند، کشتی می گیرند، دستکش های بوکس به دست می کنند و ضربه می زنند و ضربه می خورند، بینی شان می شکند، زیر چشم های شان گاهی کبود است، زانوی شان ورم می کند اما برای شان درد و اثرات درد که روی بدن شان نشسته، مهم نیست.

مایک تایسون، ستاره بوکس دنیا می‌گوید: «این‌که زیر مشت‌ها دوام بیاوری، مهم‌تر از این است که عجولانه مشت بزنی» حالااین فلسفه دختران عاشق بوکس در ایران است، فلسفه ای که می گوید صبور باش و طاقت بیاور تا به هدفت برسی.

هدف آنها راه اندازی بوکس بانوان در کشور است. خسته شده‌اند آنقدر زیر زمینی تمرین کرده اند. ورزش برای همه ورزش است چه فرق می کند مرد باشی یا زن؟ چرا باید دور رینگ طناب کشیده باشند، روی طناب ها هم برگی زده باشند با این متن که «ورود بانوان ممنوع»؟

راند اول؛ بازیگری زیبا اما جسور

دانشگاه را داشت تمام می‌کرد که با کمک دوستش در کلاس‌های بازیگری استاد فقید، حمید سمندریان شرکت کرد. پس از گذراندن یک دوره کوتاه، نخستین فیلم سینمایی اش را به نام طلاق به سبک ایرونی با حامد کمیلی بازی کرد.

وقتی در مصاحبه اش گفت به خاطر چهره‌اش وارد عرصه بازیگری شده، خیلی ها از جسارت و صراحتش تعجب کردند. او دختری است که واقعیت را می گوید و هیچ ابایی از اینکه بگوید چهره اش باعث ورودش به عرصه بازیگری شده ندارد یا اینکه بینی‌اش را عمل کرده چون فکر می کرده اینطور زیباتر به نظر خواهد رسید...

صحبت از «تینا آخوندتبار» است؛ بازیگر زیبا و جسور که یک وجهه تمایز دیگر هم با بقیه بازیگران دارد و آنهم می شود علاقه بیش از حدش به ورزش. تینا را باید  یک خردادی تنوع طلب دید. شاید برای همین هم دست روی هر رشته و هر ورزشی بگذارید، سری به آن زده و چنگی به آن انداخته. دو، موی تای، تنیس و بوکس را جدی‌تر دنبال کرده است. در مدرسه والیبالیست بود و کمی که بزرگتر شد رفت سراغ تنیس. هر هفته دست‌کم سه روز به باشگاه می‌رفت و به‌ خاطر ورزش‌های مختلف و بدنسازی، آمادگی جسمانی خوبی داشت و به سرعت در یادگیری تنیس پیشرفت کرد در حدی که با مربیان مسابقه می‌داد. او ورزش را با بدنسازی ادامه داد، بعد از مدتی این ورزش هم برایش خسته‌کننده شد برای همین به سراغ ورزش دیگری رفت. خردادی است و روح آرامی ندارد. باید ببیند، امتحان کند، بعد هم بگذارد کنار.

بیشتر به دنبال یافتن راهی بود برای تخلیه انرژی درونی‌اش. برای همین موی‌تای را امتحان کرد اما این ورزش آن هیجانی که می خواست را نداشت. بالاخره به بوکس رسید. این رشته برایش جذاب شد که فعلا آن را رها نکرده و نه تنها تمرین می کند و در مسابقات هم حضور دارد، بلکه به دنبال ساخت فیلم دختر بوکسور نیز هست.

بدین ترتیب تینا آخوندتبار به عنوان اولین دختر بوکسور محجبه ایرانی در رقابتی رسمی حضور پیدا کرد و مقابل حریف چینی هم بازنده شد البته فدراسیون حضور او را تایید نمی کند و می گوید این حضور ربطی به فدراسیون ندارد. اما حریف او ۴ سال در مدرسه بوکس فعالیت کرده. رقیبش تجربه زیادی داشت تینا اما در حالی در این مسابقه حضور یافت که دو سال به تنهایی، با کمترین امکانات و به روش زیرزمینی تمرین کرده بود. نه این که برود زیر زمین، دقیقا گفته که روش تمرینش از این پارک به آن پارک بوده! تینا قبل از این مسابقه تنها ۱۵ روز در محیط واقعی فایت تمرین داشت. این مدت برای شکست دادن حریفی با چهار سال تمرین حتی ناکافی هم به نظر نمی رسد.

تینا یکی از دخترانی است که برای راه اندازی بوکس بانوان در ایران تلاش می کند و معتقد است پتانسیل بالایی در بانوان وجود دارد و با برنامه‌ریزی منظم می‌شود مثل بعضی از رشته‌های رزمی و رینگی در میادین جهانی و قاره‌ای برای ایران مدال‌آوری کرد. خیلی ها اعتقاد دارند که بوکس ورزش خشنی است و برای همین هم به درد دختران نمی خورد اما برای آخوندتبار بوکس در کنار همه سختی‌هایی که دارد استقامت روحی و جسمی او را افزایش داده و به حدی از صبوری رسیده که برایش غیرقابل باور است.

او تاثیر بوکس را در زندگی شخصی اش به خوبی حس می کند و به قول خودش با بوکس دنیای جدیدی از زندگی را کشف کرده است.

راند دوم؛ فیلم هندی و عشق به بوکس

کارشناسی مهندسی ورزش می‌خواند و ورزش را با شنا آغاز کرد. تا ١٥ سالگی بسکتبالیست بود ولی مصدومیت او را از این رشته مهیج جدا کرد. مدتی وقتش را فقط به درس خواندن گذراند و یک روز چشمانش را باز کرد و در آئینه دختری 107 کیلویی را دید دختری که با آن دختر ورزشکار فاصله گرفته بود و هر روز به وزنش اضافه می شد.

در همین روزها بود که با یک فیلم هندی عاشق بوکس شد. باور کنید هنوز فیلم های بالیوود، روی زندگی مردم تاثیر می گذارد. از آنجا عاشق بوکس شد. اینگونه شد که «صدف خادم» دختر 23 ساله دستکش ها را به دست  می کند و شروع کرد به ضربه زدن و تمرین. آنقدر سخت  بود و با انگیزه که وزنش رسید به 68 کیلوگرم، اتفاقی خارق العاده که هیجانش را دو برابر کرد.

120 در اسکات، 150 در پرس پا و 70 در پرس سینه رکوردهای صدف بود. او حالا آنقدر اعتماد به نفس بالایی دارد که همه را به رقابت می‌طلبد. صدف جزو اولین دخترانی است که پیشنهاد تشکیل بوکس بانوان را به فدراسیون داد. ٦ راند بوکس بازی کرده‌ و مشکلی برایش پیش نیامده برایش این کار سخت بود اما به قول خودش کار نشد، ندارد! صدف همیشه به خودش می گوید:« بجنگ واسه چیزی که میخوای. یادت نره که بهترینی»

راند سوم؛ جوانی سمج و نترس

این یکی برای بوکسور شدن سختی های بیشتری تحمل کرد. ابتدا در مجموعه انقلاب تمرین می کرد، بیرونش کردند، بعد اولین باشگاه که عذرش را خواستند، به فدراسیون مراجعه کرد پاسخ صریحی نگرفت. نامش "مریم " است دختری جوان و سمج که سر نترس دارد و به قول معروف وقتی از در بیرونش می کنند از پنجره وارد می شود.

می گوید بوکس را از فیلم های آموزشی یاد گرفته است. او حتی ادعای این را دارد که می تواند بنیان گذار بوکس بانوان در ایران باشد البته به این شرط که دیگران کمکش کنند مریم با اینکه اصلا امیدوار نیست بوکس بانوان راه اندازی شود اما بوکس را ترک نمی‌کند. از کاراته به بوکس آمده و برایش ضربه خوردن و مصدوم شدن عجیب نیست. بیشتر بخاطر آسیب های شدیدی که در بوکس وجود دارد باعث شده تا این رشته برای بانوان حذف شود اما به نظر مریم بهتر بود حق انتخاب را به خود خانم ها می دادند. کسی که بوکس دوست دارد به طرف بوکس می آید اما کسی که دوست ندارد و فکر می کنند ضرر دارد اصلا طرفش نمی اید دقیقا مثل آقایان، چرا باید فرق وجود داشته باشد؟ آنها حق انتخاب دارند اما بانوان ندارند!

راند چهارم؛ دختران اسطوره ها

محمد علی کلی اسطوره بی بدیل دنیای بوکس دختری به نام لیلا دارد. لیلا از همان سن کم راه پدر را دنبال کرد و با وجود اینکه بسیاری او را به دلیل دختر بودن از بوکس منع می کردند تبدیل به یکی از برترین بوکسورهای آمریکا شد. او که بوکسور بی شکست دنیای بوکس زنان بود خود را از بوکس بازنشسته کرده اما می گوید به فرزندانش توصیه خواهد کرد که راه پدر بزرگ و مادرشان را ادامه دهند.

جو فریزر دیگر اسطوره بوکس نیز صاحب یک فرزند دختر به نام جکی است،جکی اکنون 56 سال دارد و در سال های جوانی یکی از قدرتمندترین زنان بوکس دنیا به شمار می رفت. جکی در 38 سالگی بوکس را کنار گذاشت و به وکالت مشغول شد.

جکی فریزر و لیلا علی کلی در سال 2001 یکی از جنجالی ترین مسابقات بوکس تاریخ زنان را برگزار کردند. محمدعلی کلی در دوران جوانی از جو فریزر شکست خورده بود و حالا نوبت به دختر او بود تا با شکست جکی دختر جو به نوعی انتقام گیری کند. جکی پیش از مبارزه با لیلا هرگز شکست نخورده بود اما در آن روز تاریخی مغلوب لیلایی شد که 16 سال از او جوان تر بود. با گذشت سال ها هنوز مسابقه ای در بوکس بانوان برگزار نشده که به اندازه جدال لیلا و جکی جذابیت داشته باشد.

***

با نگاهی به زندگی اسطوره های بوکس دنیا می توان فهمید که آنها مشوق فرزندان خود برای ادامه دادن راه خود  بودند ، دقت کنید فرزند محمد علی کلی پسر نبود. «محمد علی» یک دختر قوی داشت که حتی انتقام پدر را هم گرفت.

برای ورزش کردن جنسیت مهم نیست برای ضربه زدن مهم نیست روی رینگ مرد باشید یا زن.

بهتر نیست این طناب ها را از دور رینگ قیچی کنیم و اجازه دهیم بانوان هم در آرامش به رویای خود برسند، همانطور که این اتفاق برای والیبال، فوتبال، فوتسال، تکواندو، کاراته، بسکتبال، کشتی و... افتاد حالا برای دختران بوکسور باید تاریخ رقم بخورد.

اگر آنها روی رینگ بروند و باحجاب اسلامی مثل کیمیا علیزاده برای اهتزاز پرچم ایران بجنگند و مبارزه کنند چه اتفاقی خواهد افتاد؟ بوکس کلا روزی ممنوع بود، یادمان که نرفته. بعد آرام آرام موضع تغییر کرد و مردها اجازه یافتند مشتزنی قانونی را با هیجان خود نشان دهند. صدا و سیما رقابت ها را پخش نمی کرد اما این طلسم هم شکست و از جعبه جادویی بالاخره مبارزه بوکسورها را دیدیم.

حالا میان مرد و زن برای ایستادن روی این رینگ چه تفاوتی است؟ نتیجه اش چیزی غیر از شادی و نشاط و افتخار برای ایران و ایرانی خواهد بود؟ لطفا طناب ها را از دور رینگ بردارید، بوکس خط قرمز نیست.

سعیده فتحی –روزنامه آسمان آبی