ابراهیمی یا ژاوی، کدام یک موفق‌تر بودند؟
در این نوشته‌ی کوتاه نگاهی داریم به عملکرد امید ابراهیمی و ژاوی هرناندز در بازی استقلال-السد.
به گزارش ایلنا، تیم استقلال با برتری در برابر السد، تیم دوم جدول رده‌بندی لیگ قطر، به دور نهایی جام باشگاه‌های آسیا صعود کرد.
پیش از شروع مسابقه حضور ژاوی هرناندز، یکی از بزرگترین بازیسازهای تاریخ فوتبال، بیشترین توجه را به خود جلب کرده بود. ژاوی بازوبند تیم قطری را در دیدار با استقلال بر بازو بست و جذاب‌ترین چهره‌ی این تیم برای تماشاگران، بینندگان تلویزیونی و خبرنگاران ورزشی بود.
بسیاری از هواداران استقلال از عملکرد ابراهیمی در برابر ژاوی راضی بودند و او را ستاره‌ی این دیدار می‌دانستند. در این نوشته‌ی کوتاه نگاهی داریم به عملکرد این دو در بازی دیروز.
نیمه‌ی نخست:
در این نیمه امید ابراهیمی یکی از بهترین بازیهای دوران فوتبالی خود را به معرض نمایش گذاشت. در این نیمه او موفق شد دو بار توپهای ژاوی را بدزدد و چند پاس موقعیت‌آفرین به وریا غفوری و برزای بدهد. ابراهیمی نبض بازی در نیمه‌ی نخست بود. ژاوی اگر چه بهترین بازیکن تیم حریف در کل مسابقه بود نتوانست در این نیمه خودی نشان دهد. تنها موقعیت السد در نیمه‌ی نخست روی کار انفرادی او به وجود آمد، اما ضربه‌ی نهایی این بازیکن ضعیف بود و مهارش برای رحمتی آسان.
نیمه‌ی دوم:
یکی از بدترین بازیهای امید. بسیاری از طرفدارانش توی شوک بودند: چرا اینطور شد؟ این سوال آنها بود.
فریرا، سرمربی السد، در این نیمه از سه پشتِ مهاجم خود خواست که چسبیده به خط بازی کنند تا اجازه‌ی مشارکت در حمله به مدافعان کناری استقلال، حیدری و زکی‌پور، داده نشود. هدف آنها توپ‌گیری از این دو بازیکن و دادن توپهای ربوده‌شده به ژاوی برای طراحیِ ضد حملات بود. این تدبیر جواب داد و چند بار دروازه‌ی استقلال تهدید شد. جدی‌ترین ضربه را خود ژاوی زد.
همین باعث شد که از دست دادن توپ خطرناک شود و استرس بیاورد. همچنین، با از کار افتادن حیدری و زکی‌پور و عدم تحرک کاوه رضایی، حق‌دوست و قربانی در خط حمله گزینه‌های ابراهیمی برای فرستادن پاس کمتر شد. این امر موجب بروز اشتباهات و توپ لو دادن‌های او و نورافکن شد.
وقت اضافه:
چهل و پنج دقیقه طول کشید تا آنالیزورهای استقلال دست به کار شوند و یک ضدتاکتیک علیه تدبیر فریرا ارائه دهند. آنها دو بازیکن سرعتی خود را وارد زمین کردند تا کناره‌ها شلوغ شود. هدف همکاری آنها با زکی‌پور و حیدری بود. منصوریان در این دو نیمه‌ی کوتاه به ابراهیمی آزادی عمل بیشتری داد و او را به کناره‌ها گسیل داد. این امر موجب برتری استقلال در پایان بازی شد. با این حال، دوندگی بازیکنان السد و قدرت بازی‌خوانی و سرزنی آنها نقشه‌ی منصوریان را خنثی کرد. در این دقایق ژاوی و ابراهیمی کمتر کاری به هم داشتند و هر کدام در نیمه‌ی زمین حریف بودند.
در نتیجه، در جواب به سوالی که در ابتدا مطرح شد – اینکه ژاوی بهتر بازی کرد یا امید – باید جانب احتیاط را رعایت کرد و چنین جواب داد: هر دو.