ماجرای معلولیت بازیکن بسکتبال با ویلچر کشور در سن 3 سالگی!

سامان بلاغی، ورزشکار اعزامی تیم ملی بسکتبال با ویلچر کشور به پارالمپیک ریو 2016 در خصوص زندگی ورزشی خود با خبرنگار ورزشی ایلنا گفت‌وگویی انجام داد که متن آن را در ادامه می‌خوانید.

از زندگی شخصی خودت شروع کنیم. نقص عضوی که شما دارید مادرزاد است؟

نه. معلولیتی که من دارم بر اثر یک تصادف در دوران کودکی‌ام به وجود آمده است. خانواده‌ام این تصادف را برایم تعریف کرده‌اند. سال 1368 وقتی که من 3 ساله بودم، سوار موتور یکی از اقوام شدیم. من چون کودک بودم جلوی راننده نشسته بودم. در همین هنگام با ماشینی تصادف می‌کنیم و کمر من به جدول کنار خیابان برخورد می‌کند. پس از چند روز دکترها متوجه می‌شوند که من قطع نخاع شده‌ام و نمی‌توانم حرکت کنم.

آیا این معلولیت مشکلات زیادی را برای تو به همراه دارد؟

من چون سن خیلی پایینی داشتم که قطع نخاع شدم، راه رفتن را به یاد ندارم به همین دلیل ویلچری بودن من خیلی اذیت کننده نیست و با آن راحت کنار آمده‌ام.

در خصوص تجربه پارالمپیک ریو 2016 بگو.

سطح امکانات بسیار بد بود و در حد المپیک نبود. مشکلات زیادی در محل اسکان ورزشکاران وجود داشت که بسیار اذیتمان کرد اما سطح مسابقات بسیار بالا بود. آمریکا و بریتانیا بسیار قوی  هستند و متاسفانه گروه سختی داشتیم. 

چرا سطح ایران و کشورهایی مثل آمریکا تفاوت زیادی دارند؟

این تفاوت‌ها به دلایل زیادی است. مثلا ما برای ریو تنها یک اردوی خارجی داشتیم. مسابقات و تورنومنت‌های خوبی نرفتیم. کیفیت تمرینات هم بسیار متفاوت است.

آیا تبعیضی در برخورد با ورزشکاران پارالمپیکی نسبت به ورزشکاران المپیکی وجود دارد؟

همینطور است.  از دلیل این موضوع اطلاعی ندارم اما در برخورد با ما و دیگر ورزشکاران تفاوت‌های زیادی وجود دارد. این تبعیض ها ما را آزار می‌دهد. نمونه‌اش نحوه استقبال از مدال آوران پارالمپیک بود.