کاشانی و بازی زیرکانه‌اش در سایه

به گزارش خبرنگار ورزشی ایلنا، خاکپور و مایلی‌کهن این روزها تحت فشار انتقادها قرار گرفته‌اند. طبیعی است. چه رسانه‌ها هرگز برای مربیان بازنده میزبان‌های خوبی نیستند. اما در این بین یک نفر سکوت کرده‌ است؛ سکوتی قابل تامل.

وقتی قرار بود جبهه مخالفان کی‌روش در تیم ملی امید تشکیل شود حبیب کاشانی در راس این ائتلاف قرار گرفته بود. بی واهمه از اینکه بگوید مخالف کی‌روش است اسفندماه سال گذشته تندترین انتقادها را علیه سرمربی تیم ملی بزرگسالان مطرح کرد اما با توجه به محبوبیت کی‌روش نزد افکار عمومی به مرور موضع خود را تغییر داد. مدیر تیم ملی امید البته با مایلی‌کهن و خاکپور همراه بود اما از قرار معلوم این همراهی تا زمانی برایش امکان‌پذیر بود که پای ناکامی در میان نبود. حالا که فشارها به اوج خود رسیده و رسانه‌ها بی وقفه مایلی‌کهن و خاکپور را سیبل انتقادهای خود کرده‌اند خبری از آقای مدیر نیست.

مرد محافظه کار تیم ملی امید بازی در سایه را به خوبی آموخته. می‌داند که در فوتبال خودش نباید به طور مستقیم دعوا کند بنابراین وقتی سیاست‌های حبیب کاشانی در طول سال‌ها حضورش در فوتبال را مرور می‌کنیم به خوبی متوجه می‌شویم که او مرد میانه میدان نیست. وقتی محمد مایلی‌کهن به جای کمک کردن به سرمربی تیم ملی امید تندترین انتقادها علیه کی‌روش را مطرح می‌کرد این حبیب کاشانی بود که به طور آشکار از او دفاع می‌کرد و وقتی با این پرسش روبرو می شد که چرا به عنوان مدیر تیم ملی امید به مایلی‌کهن تذکر نمی‌دهید که برای این تیم حاشیه ایجاد نکند؟ اینگونه واکنش نشان می‌داد: مایلی‌کهن یکی از پیشکسوتان فوتبال است و من به خودم اجازه نمی‌دهم به او تذکری بدهم.

حبیب کاشانی در حالی از پاسخگویی به اصل ماجرا فرار می‌کرد که واقعیت را نمی‌شد انکار کرد. او مدیر تیم ملی امید بود و باید آن قدر کفایت به خرج می‌داد که حاشیه‌های تیمش را جمع کند. کاری که هرگز موفق به انجامش نشد.

او پس از ناکامی بزرگ در قطر و حذف تیم ملی امید تنها به این موضوع اشاره کرد که این بازیکنان در آینده به سرمایه‌های خوبی برای فوتبال ایران تبدیل خواهند شد. احتمالا اگر حبیب کاشانی به این موضوع مهم اشاره نمی‌کرد هرگز کسی نمی‌توانست آن را کشف کند. اما کشف بزرگ‌تری هم وجود دارد؛ سکوت آقای مدیر.

از قرار معلوم به نفع کاشانی نیست که این روزها درباره ناکامی تیمی که مدیریتش را بر عهده داشت سخن بگوید و توضیحاتی را به افکار عمومی ارائه کند. او سکوت کرده است. کاری که حالا بیش از گذشته ضرورت آن را احساس کرده است.