پرسپولیس تاوان می‌دهد، نه درخشان!
بر خلاف انتظار که مربیان معمولا از بازیکنان خود تا آخرین لحظه حمایت می‌کنند، سرمربی سرخ‌پوشان پایتخت خلاف این مسیر حرکت می‌کند.
به گزارش ایلنا، تیم فوتبال پرسپولیس مقابل راه‌آهن هفتمین تساوی فصل را کسب کرد تا همچنان در مسیری رو به سقوط گام بردارد ولی اتفاق‌های حاشیه‌ای این دیدار نیز دست کمی از حاشیه‌های عجیب و غریب این تیم در طول فصل نداشت.
خط خوردن پیام صادقیان از فهرست 18 نفره تیم قبل از بازی، قهر سوشا مکانی و همچنین شعارهای «حیا کن - رها کن» هواداران که فضای آزادی را به غروبی تلخ برای مربی سرخ‌ها بدل کرده بود، برای درخشان روزی پر حاشیه‌تر از همیشه را رقم زد ولی موضع‌گیری این مربی 57 ساله در قبال حواشی به وجود آمده نه تنها فضا را آرام نکرد، بلکه اوضاع را در اردوگاه سرخ‌ها بیشتر به هم ریخت.
اظهارات درخشان درباره سوشا مکانی و اخراج این بازیکن از تیم، انتقادهای شدید به بازیکنانی که مقابل راه‌آهن موقعیت‌های گل را از دست داده بودند، بهانه‌های عجیب و غریب و فرار رو به جلوی این مربی و انداختن توپ در میدان مدیران باشگاه و قرار دادن آنها در موقعیتی 2گانه شبی نا آرام را برای سرخ‌ها رقم زد.
معمولا مربیان با تجربه به یکباره بازیکنان خود را زیر بار تند انتقاد قرار نمی‌دهند. حتی مربیان بزرگ هم وقتی در تیمی نتیجه نمی‌گیرند، مسئولیت شکست و ناکامی ها را می‌پذیرند و از هواداران عذرخواهی می‌کنند ولی هرگز نمی‌گویند «به جای بازیکن نمی توانم به میدان بروم و گل بزنم»؛ این اظهارنظر ناپخته از مردی که سومین حضور خود را روی نیمکت همین تیم پرسپولیس تجربه می‌کند شوک عجیبی به تیم وارد خواهد کرد.
درخشان بهتر است کمی از مربیان بزرگ فوتبال دنیا یاد بگیرد. از مربیانی مانند کارلو آنجلوتی یا پپ گواردیولا یا حتی خوزه مورینیو که هرگز بعد از کسب نتایج ضعیف بازیکنان خود را زیر سوال نبردند و به باد انتقاد نگرفتند.
یک مربی بزرگ مقابل رسانه‌ها و دوربین‌ها از تیم حرف می‌زند، از کار گروهی می‌گوید و پشت بازیکنان خود می‌ایستد. آیا کارلتو؛ کاسیاس رو به افول یا رونالدوی پر حاشیه یا گرت‌بیل کم فروغ را عامل شکست‌های اخیر رئال مادرید دانسته؟ آیا لوئیس فان‌خال در روزهای ناکامی با شیاطین‌سرخ، دی‌ماریای تکنیکی یا فالکائوی بزرگ، فان‌پرسی جادوگر یا کاپیتان وین رونی را زیر سوال می‌برد؟ نه هرگز این مسائل را از چنین مربیانی نمی‌بینید، چراکه یاد گرفته‌اند باید با تدابیر خود تیم بحران‌زده را نجات دهند، نه اینکه حیثیت بازیکنان تیم خود را به یکباره زیر آماج حملات قرار دهند.
حمید درخشان با همه تجربه‌های تلخ و شیرینی که در کارنامه خود دارد، فراموش کرده شهریورماه 93 در گفت‌وگویی مدعی شده بود: «این تیم را می‌‌توان نجات داد اما نه به این راحتی. پرسپولیس از بحران در می‌‌آید و این تغییر بحران نه به دست علی دایی که توسط افراد دیگری صورت میگیرد. من نمی‌‌توانم پرسپولیس را برگردانم و با توجه به کسب نتایج ناموفق ابتدای فصل می‌‌توانم با قاطعیت بگویم راه نجات پرسپولیس را در طوفانی که گریبانش را گرفته می‌دانم. پرسپولیس را دست من بدهند بدانند عملکردم از همه مربیان 10 سال گذشته بهتر خواهد بود». این برگ‌ها سندی است که امضای درخشان پای آن خورده است.
حالا درخشان مانده و تیمی که در رده نهم جدول دل‌خوش به روزهایی است که خود را در نیمه بالای جدول نگه دارد، چه برسد به رویاهای درخشانی که ستاره درخشان دهه 70 تیم ملی در سر پرورانده بود. رویاهایی که روز به روز از آنها دور و به درهای خروجی باشگاه نزدیک‌تر می‌شود.
با این حال اگر درخشان می‌خواهد نام و اعتبارش در این فوتبال رو به افول ما بر باد نرود باید پای تصمیم‌هایی که گرفته بایستد، چراکه خود او بارها مدعی شده بود «دوای درد پرسپولیس جذب بازیکن جدید نیست. قرار نیست پرسپولیس همه فوتبالیست‌های ایرانی را در تیم خود جمع کند. مشکل پرسپولیس تاکتیکی است، نه کمبود مهره»؛ حالا او برخلاف مسیر گذشته شنا می‌کند و بازیکنانی که خود به تیم تزریق کرده را هم مورد انتقاد قرار می دهد که چرا موقعیت‌ها را بر باد می‌دهند، در حالیکه قرار نیست هر توپی که در اختیار بازیکن قرار میگیرد به تور دروازه حریفان بوسه بزند.
درخشان راه خود را گم کرده و هر روز در گردابی خود ساخته فرو می‌رود. برخلاف انتقادهایی که به بازیکنان وارد کرده، خود او بیش از بازیکنانش فرصت‌ها را کشته و موقعیت ها را از دست داده است. او 2 فرصت طلایی تعطیلی طولانی‌مدت و همچنین زمان نقل و انتقالات نیم فصل را به راحتی از دست داد و نتوانست عملکرد قابل دفاعی از خود به نمایش بگذارد و بازیکنانی را به ترکیب تیم دایی اضافه کرد که هرگز نتوانستند گره‌ای از کار پرسپولیس بحران زده باز کنند.
سرمربی این روزهای سرخ‌پوشان حتی از علی دایی هم این اصل را نیاموخت که پای بازیکنانش بایستد. آخرین روز دایی در باشگاه سیاسی را هرگز نمی‌شود از یاد برد که چگونه شهریار پای پرسپولیسی که ساخته بود اشک ریخت و تا آخرین لحظه ایستاد. راز رابطه خوب دایی با اکثر بازیکنانی که با آنها در تیم‌های مختلف کار کرده، به همین موضوع برمی‌گردد. ایستادن به پای هم تا آخرین گام. و این اصل بزرگی است که حمید درخشان آن را به راحتی در نشست خبری زیر پا می‌گذارد و به بازیکنش می‌تازد که تا کی باید تاوان گل‌نزدن‌های آنها را بپردازد؟!
به هر حال نسخه «سیاسی» که همچنان در «بند» است نه «درخشان» بود، نه «شفا‌بخش» و پرسپولیس امروز همان جایی ایستاده که پیش از این ایستاده بود بدون اینکه افتخاری به ویترین این تیم اضافه شود، چه در لیگ، جام‌حذفی یا حتی لیگ قهرمانان آسیا...
مهدی شمشیری