مدیریت بحران یا بحران مدیریت؛ چرا پرسپولیس به این جا رسید؟

به گزارش ایلنا، از ۲۸ دی تا ۲۹ بهمن، یک بازه زمانی کوتاه اما سرنوشت‌ساز در تاریخ پرسپولیس بود؛ دوره‌ای که می‌توانست نقطه عطفی در ادامه قهرمانی‌های دهه گذشته باشد، اما به جای آن، سرخ‌پوشان با از دست دادن سوپرجام و وداع زودهنگام از جام حذفی و لیگ نخبگان آسیا، دچار فروپاشی شدند. اکنون، هواداران پرسپولیس شاهد مبارزه در تنها یک رقابت باقی مانده‌اند و امید به قهرمانی در لیگ برتر به کلی از ذهن‌ها محو شده است.

پس از قهرمانی پرسپولیس در فصل گذشته پیش‌بینی می‌شد پرسپولیس به روند موفقیت‌های دهه اخیر خود ادامه دهد اما در عرض چند ماه همه چیز بر خلاف تصورات پیش رفت و اتفاقات زنجیره‌ای مانع از پیشروی این تیم شد. پرسپولیس با از دست دادن مهره‌های کلیدی، انتقال‌های ناکام و نوسانات مدیریتی رو به رو شد. جدایی بازیکنانی چون علیرضا بیرانوند، دانیال اسماعیلی‌فر و مهدی ترابی ضربه محکمی به بدنه پرسپولیس وارد کرد، مصدومیت‌های پی‌درپی و خریدهایی که به جای تقویت تیم، تنها خلأهایی ایجاد کردند، منجر به ناکامی‌های دور از انتظار این تیم بزرگ شده است.

در چنین شرایطی، هواداران پرسپولیس نیز با نگرانی از دور افتادگی تیم در جدول لیگ برتر روبرو هستند؛ امید به قهرمانی به کلی از ذهن‌ها محو شده و مدیریت تیم در مرکز انتقادات قرار گرفته است.

عدم حفظ بدنه تیم

پرسپولیس، که در فصل گذشته به عنوان نماد قدرت فوتبال ایران شناخته می‌شد، در این فصل نتوانست هسته اصلی خود را حفظ کند. مهره‌های کلیدی مانند علیرضا بیرانوند، دانیال اسماعیلی‌فر و مهدی ترابی به دلایل مختلف از تیم جدا شدند. تنها برای گندوز توانست جانشین خوبی برای بیرانوند باشد؛ در مقابل ایوب العملود که به جای اسماعیلی‌فر جذب شد، بخش عمده‌ای از فصل را با مصدومیت گذراند و در زمان بازی نیز عملکردش همواره دور از انتظارات بود. همچنین مدیریت ین تیم در برنامه جذب علی قلی‌زاده به عنوان جایگزین ترابی نیز ناکام باقی ماند.

خریدهای ناموفق

در بخش تهاجمی، انتظارات از مدیریت برای تقویت تیم بسیار بالا بود؛ اما به جای یک مهاجم تمام عیار، مدیریت پرسپولیس با خرید لوکاس ژوائو اشتباه بزرگی مرتکب شد؛ این انتقال با مبلغ هنگفتی انجام شد، اما ژوائو نتوانست از بهترین موقعیت‌های ممکن در بازی‌های آسیایی و لیگ برتر استفاده مناسبی کند و بارها با عملکرد ضعیف خود پرسپولیس را در گلزنی و کسب پیروزی ناکام گذاشت.

مصدومیت‌های سریالی

یکی دیگر از عوامل بحرانی در این فصل، مصدومیت‌های زنجیره‌ای بازیکنان کلیدی بود. ستاره‌هایی مانند وحید امیری و اوستون اورونوف، که همواره ستون فقرات تیم محسوب می‌شدند، به دلیل مصدومیت‌های جدی از دسترس مربیان خارج شدند. علاوه بر این، بازیکنانی مانند امید عالیشاه نیز بارها در برهه‌های مختلف دچار مصدومیت شدند. این عدم ثبات جسمانی نه تنها ترکیب تیم را تضعیف کرد بلکه روحیه بازیکنان را نیز به شدت تحت تأثیر قرار داد.

نوسانات مدیریتی و تغییرات فنی

پرسپولیس فصل را با خوان کارلوس گاریدو آغاز کرد؛ اما عملکرد او به هیچ وجه مطابق انتظار نبود و نتایج عجیب در مسابقات آسیایی موجب شد تا کمتر از شش ماه از جمع سرخپوشان جدا شود. در تعطیلات زمستانی، فرصت مناسبی برای جذب یک سرمربی با تجربه فراهم شد، اما بیش از یک ماه این پروسه طول کشید و نهایتاً اسماعیل کارتال در کوران مسابقات وارد عمل شد. عدم شناخت این سرمربی از تیمش باعث شد تا امتیازات مهمی در یک ماه اخیر از دست برود.

شکست‌های متوالی برابر سپاهان

بزرگ‌ترین ضربه، شکست‌های مکرر در برابر سپاهان بود؛ در عرض تقریبا دو ماه، پرسپولیس سه بار با سه سرمربی مختلف مقابل سپاهان شکست خورد و نه تنها جام حذفی و سوپرجام را از دست داد، بلکه جایگاه خود در جدول لیگ برتر نسبت به سپاهان و تراکتور پایین آمد. این نتایج تلخ سبب شد تا هواداران به شدت از عملکرد تیم ناراضی باشند و مدیریت پرسپولیس را به عنوان عامل اصلی ناکامی‌ها سرزنش کنند.

در نهایت، تنها زمان نشان خواهد داد که آیا پرسپولیس می‌تواند از این سقوط ناگهانی برخیزد و دوباره جایگاه خود را در میان مدعیان قهرمانی بازسازی کند یا برای مدتی باید از گردونه رقابت‌های بزرگ فوتبال ایران خداحافظی کند.