دربی؛ یک بازی کم کیفیت و پر جنجال

به گزارش ایلنا، دربی 102، سوژه اصلی چند روز اخیر فوتبال ایران بوده است. مسابقه‌ای که به نظر می‌رسید با حضور کمک داور ویدیویی با حاشیه‌های کمتری برگزار شود اما نه تنها این اتفاق نیفتاد، بلکه VAR باعث شد تا اعتراض‌ها بیشتر شود و زخم‌های کهنه سر باز کند! مربیان و بازیکنان و مدیران پرسپولیس و استقلال به یکدیگر تاختند تا این بازی به محلی برای باز شدن عقده‌های در دل مانده تبدیل شود. شهرآوردی که در پی آن تنها ناراحتی و گله و شکایت بود که به سوی کمیته انضباطی روانه شد. شکایت‌هایی که خود سرخابی‌ها هم می‌دانند هیچ نتیجه خاصی نخواهد داشت اما برای اینکه خود را منفعل نشان ندهند، شکایت می‌کنند تا بگویند ما به فلان رفتار واکنش نشان دادیم. شکایت‌هایی که این دربی زشت را زشت‌تر کرد چرا که واقعیت این است که این بازی معوقه، هیچ آورده فنی نداشت و تنها به میدانی برای هوچی‌گری عده‌ای تبدیل شد که از آنها سؤال فنی کنی، خود را در حد پپ گواردیولا و یورگن کلوپ می‌دانند اما وقتی که «دو صد گفته چون نیم کردار نیست» در میدان حرفی برای گفتن ندارند. عجیب اینکه هر کدام از دو تیم پرسپولیس و استقلال از پنج مسابقه آخر لیگ‌‌شان، فقط یک بازی را برده‌اند اما مدام بیانیه می‌دهند تا از هم عقب نیفتند!

آمار می‌گوید که این مسابقه تنها چهار ضربه داخل چهارچوب داشت و این نشان می‌دهد که دو تیم هدف اصلی‌شان این بود که ابتدا نبازند و اگر می‌بردند هم که چه بهتر، کار برای‌شان در‌می‌آمد اما حالا که بازی مساوی شده نه خانی آمده و نه خانی رفته است. هر چند که در این میان، سود اصلی را سپاهان برد که به یکه‌تازی‌اش ادامه می‌دهد و آرام کارش را در جمع تیم‌های مدعی پیش می‌برد. در این میان، سرمربیان سرخابی سود انفرادی هم بردند. یحیی گل‌محمدی از زمان حضور روی نیمکت پرسپولیس در مقطع دوم، 11 دربی را تجربه کرده که هیچ‌کدام را در وقت‌های قانونی نباخته و سه برد و هشت تساوی را در کارنامه‌اش ثبت کرده است. جواد نکونام هم با اینکه در شش تقابل نخستش به عنوان سرمربی با پرسپولیس، پنج باخت و یک تساوی داشت اما در بازی‌های اخیرش برابر این تیم دو برد و دو تساوی کسب کرده است. مربی‌ای که قبل از گل تساوی کوین یامگا از روی نقطه پنالتی و خصوصاً پس از آن، چنان از خود بی‌خود شده بود که بسیاری از علاقه‌مندان به فوتبال را به تحیر واداشت که آیا این رفتار در شأن سرمربی تیمی مانند استقلال هست؟ حالا شاید برخی بگویند او جواب حرکات موزون افشین پیروانی را داده که باز هم به نظر توجیه مناسبی نیست.

حالا پرسپولیس و استقلال دلخوش به این هستند که به هم باج نداده‌اند و در شکایت و شکایت‌کشی هم برابر هم کم نیاورده‌اند اما حقیقت این است که آنها در مستطیل سبز ناکام بوده‌اند و به سختی و به ندرت برد را به هواداران‌شان هدیه داده‌اند. نتایجی که اگر هنوز تأثیر خود را کاملاً نشان نداده اما ادامه آن به ضرر آنهاست و این موضوع را در اذهان تداعی می‌کند که ترسوها به بهشت نمی‌روند و جام را در نهایت به تیمی می‌دهند که در عمل پیروز شده باشد نه به حرف!

پرسپولیس در دربی؛ بدون هیچ تغییر خاص و سورپرایزی. یحیی ترجیح داد همان ۱۱ مرد آشنا را با سیستم 1-3-2-4 به میدان بفرستد. نبودن وحید امیری سیستم پرسپولیس را هفته‌هاست تغییر داده و دیگر خبری از بازی با دو مهاجم نیست. گرفتن وسط زمین هدف اصلی گل‌محمدی بود. خاصیت هافبک‌های پرسپولیس توپ نگه‌داشتن است اما تا کجا؟ فقط تا پشت محوطه جریمه. به آنجا که می‌رسند دچار درد همیشگی فوتبال ایران می‌شوند، یعنی ارسال پاس آخر. چیزی که در این سال‌ها در فوتبال‌مان تبدیل به کیمیا شده. چرا پرسپولیس مالکیت بیشتری در نگه‌داشتن توپ داشت؟ علت آن را در عدم پرس مربع جلوی استقلال بدانید. استقلالی‌ها برای اینکه اسیر ضدحملات ترابی و صادقی نشوند، خط پرس را عقب‌تر بردند تا توپ مدام بین مدافعان پرسپولیس و هافبک‌های دفاعی این تیم در جریان باشد. همین تاکتیک ساده پرسپولیس را در فاز تهاجمی خنثی کرد. پرسپولیس خودش را برنده دانست و حتی پس از گل عالیشاه کری‌خوانی را شروع کرد و ضررش را هم دید.