آقای کی‌روش ما از شما یک عذرخواهی طلبکاریم
به دنبال نتایج تیم ملی فوتبال ایران در جام جهانی قطر، کارلوس کی روش یک مرتبه هم ابراز پشیمانی یا عذرخواهی نکرده است.
به گزارش ایلنا، فرهنگ عذرخواهی در ایران موضوع غریبه‌ای است. بخصوص در ورزش و به طور تخصصی فوتبال که همه روزه مردم زیادی با آن سر و کار دارند و اخبارش را دنبال می‌کنند. وقتی این موضوع را حادتر متوجه می‌شویم که می‌بینیم در همین قاره آسیا و کشوری شرقی نظیر ژاپن، سرمربی تیم ملی فوتبالش بعد از شکست در ضربات پنالتی و مرحله یک هشتم نهایی مقابل کرواسی- نایب قهرمان جام جهانی 2018- به سمت سکوها می‌رود و با خم شدن از هواداران ژاپنی عذرخواهی می‌کند. عذرخواهی بابت اینکه ژاپن نتوانست کرواسی را شکست بدهد و به جمع 8 تیم برتر جام جهانی صعود کند.
مردم ژاپن آداب جالبی برای معذرت‌خواهی و مواردی اینچنینی برای خود تعریف کرده‌اند. به‌طوری که معذرت‌خواهی بخشی از زندگی روزانه یک ژاپنی است! آنها برای این کار، حالات خاصی را هم به‌خود می‌گیرند و یکی از این حالت‌های ویژه، قرار دادن دست روی قسمت جلویی صورت است. سومیماسن در زبان ژاپنی یعنی عذر می‌خواهم؛ تنها 10درصد واژه سومیماسن در میان مردم ژاپن برای معذرت‌خواهی پس از انجام کاری ناپسند گفته می‌شود و 90 درصد آن، برای ادای احترام و بیان ادب و رو راست بودن است.
در جریان مسابقات جام جهانی که ژاپن در جریان دور حذفی این مسابقات از آن کنار رفت، اعضای تیم ملی این کشور پس از جمع کردن وسایل خود از رختکن، آن را کاملاً تمیز کردند و با گذاشتن یک نامه تشکر در آنجا، محل را ترک کردند. اتفاقی که روی سکوها هم به وفور شاهد آن بودیم. جایی که هواداران ژاپنی بعد از پایان هر بازی زباله‌ها را جمع‌آوری کرده و فرهنگ بالای کشورشان را به رخ دنیا کشیدند.
در کتاب «ایران تایشی» می‌توانیم خاطرات سید عباس عراقچی، سفیر سابق ایران در ژاپن را بخوانیم. عباس عراقچی نویسنده کتاب «ایران تایشی» در سال‌های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۱ سفیر ایران در ژاپن بوده است. «تایشی» در زبان ژاپنی به معنای «سفیر» است و نام کتاب به فارسی یعنی «سفیر ایران»
عراقچی در بخشی از کتاب خود درباره فرهنگ عذرخواهی در میان مردم ژاپن اینگونه نوشته است: «سعی می‌کنم به معرفی ژاپن از زاویه خاطراتم بپردازم. عذرخواهی، از زیبایی‌های فرهنگ ژاپن است و این چیزی است که امروز ما در جامعه‌مان بسیار به آن نیاز داریم.»
فوتبال ماکت کوچکی از جامعه است. وقتی تیم ملی فوتبال ایران با شکست مقابل امریکا و کسب تنها سه امتیاز نتوانست به مرحله دوم جام جهانی صعود کند، نه تنها از مهدی تاج در قامت ریاست فدراسیون فوتبال بلکه از کارلوس کی‌روش هم یک عذرخواهی ساده ندیدیم. حتی مقابل انگلیس و بعد از شکست پرگل و دور از انتظار هم شاهد نبودیم که کادرفنی تیم ملی یا مسئولان فدراسیون فوتبال، یک عذرخواهی خشک و خالی از مردم بکنند و تقصیرات را گردن بگیرند. شاید بگویید در فرهنگ ما، عذرخواهی هنوز جا نیفتاده اما کارلوس کی‌روش که یک مربی خارجی و باتجربه است، آیا نمی‌توانست مثل سرمربی ژاپن از هواداران فوتبال در ایران معذرت‌خواهی کند؟
متأسفانه در ناخودآگاه ما این موضوع جا افتاده است که اگر کسی به اشتباه خود اعتراف کند یعنی در واقع شکست را پذیرفته است. این موضوع از خودباوری بیش از اندازه نشأت می‌گیرد. چنین افرادی معمولاً دارای این ویژگی اخلاقی هستند که به جز خودشان، کسی را به رسمیت نمی‌شناسند. این همان رفتاری است که از مهدی تاج و کارلوس کی‌روش دیده‌ایم. حتی بعد از شکست مقابل امریکا و اعلام نارضایتی این دو از نتایج تیم ملی فوتبال ایران!
