​سرقت، حمله و تهدید توسط پلیس مسلح: هواداران لیورپول در "کابوس" فینال لیگ قهرمانان اروپا غرق شدند

به گزارش ایلنا، در بیشتر روزهای شنبه، این سفر مانند یک سفر اروپایی رویایی به نظر می رسید.

خورشید می درخشید، روحیه بالا بود و پاریس دریایی از رنگ قرمز بود. هواداران لیورپول در حال آماده شدن برای تماشای تیم‌شان در فینال دیگری از لیگ قهرمانان اروپا بودند و حال و هوای شادی، امید و خوش بینی بود.

همانطور که یکی از طرفداران می گوید: «یک مهمانی بزرگ اسکاوس، که همه اوقات زندگی خود را در آن سپری می‌کنند».

با این حال، تا پایان شب همه چیز تغییر کرده بود. برای هزاران لیورپودلیایی، این رویا به یک کابوس تبدیل شد!

پل ماچین، از کانال تلویزیونی ردمن، به GOAL می گوید: «این بدترین تجربه ای بود که تا به حال در یک مسابقه فوتبال داشتم. من از شش سالگی به بازی‌ها می‌رفتم و شبیه هیچ چیزی که تا به حال دیده بودم، نبود.»

احساسات او توسط تعداد زیادی از هواداران منعکس خواهد شد، که برخی از آنها توسط پلیس فرانسه در خارج از ورزشگاه دو فرانس، و در "منطقه ملاقات هواداران" در کورس دو ویسنس مورد حملات گاز اشک آور و اسپری فلفل قرار گرفتند.

برخی دیگر خود را مورد حمله باندهای جوانان محلی دیدند. دست‌کم یکی از هواداران صورتش بریده شد، در حالی که یکی دیگر در یک حمله مشکوک خیابانی پایش شکسته شد. بسیاری دیگر نیاز به درمان بیمارستانی داشتند.

پس از بازی - که 1-0 به نفع رئال مادرید تمام شد، انگار واقعاً مهم است! - ماچین از نزدیک شاهد برخورد سنگین پلیس با هواداران در مسیر ایستگاه قطار سنت دنیس پورت دو پاریس بود. او افسران مسلح را دید که اسلحه‌ها را به طرف هواداران وحشت زده نشانه رفته بودند.

او می گوید: «این یکی از وحشتناک ترین تجربیات زندگی من بود. برای نزدیک شدن به چنین چیزی، کلماتی برای توصیف آن ندارم. آیا می توانید تصور کنید که از یک کنسرت، یا هر رویداد بزرگ دیگری دور شوید و اسلحه به سمت شما نشانه رفته باشد؟ این دیوانه کننده است.»

یکی دیگر از هواداران که خواست نامش فاش نشود به GOAL می‌گوید: «این هفتمین فینال اروپایی من بود که لیورپول را تماشا می کردم و احتمالاً آخرین فینال من خواهد بود. من هرگز نمی‌خواهم چنین چیزی را دوباره تجربه کنم.»

مشکلات به محض پیاده شدن هواداران در سنت-دنیس پورت دو پاریس آغاز شد.  از آنجا، آنها به دنبال این بودند که سفر کوتاهی را تا استادیوم انجام دهند، اما صف‌های بزرگی را کشف کردند، زیرا با حداقل چک کردن بلیط و بدون علامت‌های راهنمایی، هواداران خود را در حین عبور از بزرگراه یا زیر A1 شلوغ می‌دیدند.

یکی از طرفداران که بیش از دو ساعت را در صف گذراند، می گوید: «این یک کابوس بود. تا زمانی که به پایین این سطح شیب دار که به سمت استادیوم منتهی می شود، هیچ بازرسی انجام نشد، و حتی در آن زمان شاید شش نگهبان - نه پلیس - مراقب هزاران هوادار بودند. وضعیت در گردان ها بهتر نبود. وقتی هوادارانی که اکثر آنها از زیرگذری تاریک و باریک رانده شده بودند و با جیب بران محلی روبرو شدند که در صف های آهسته حرکت می کردند، سرانجام به نزدیکی ورزشگاه رسیدند، با یک سری دروازه های بسته مواجه شدند که پلیس و مهمانداران علاقه ای به استقبال پرشور از آن‌ها نداشتند.

یکی از طرفداران، دارنده بلیط فصلی که در ساعت 6:30 بعد از ظهر به وقت محلی، دو ساعت و نیم قبل از شروع بازی، به ایستگاه سن دنیس پاریس دو پورته رسید، می گوید: «من در بخش Y بودم. مردم در صف ایستاده بودند، آن‌هایی که در داخل بودند در مقابل دروازه‌ها گیر افتاده بودند، هیچ‌کس حرکت نمی‌کرد، و هیچ‌کس آن طرف دروازه اصلاً ارتباط برقرار نمی‌کرد. با آنها مانند گاو رفتار می‌شد.»

یوفا در حالی که تعداد زیادی هوادار از جمله کودکان، هواداران معلول و تماشاچیان مسن در صف‌های بیرون گیر کرده بودند، تصمیم گرفت تا شروع بازی را به تعویق بیندازد. این خبر 14 دقیقه قبل از زمان شروع برنامه‌ریزی شده رسید، اما به کسانی که هنوز در بیرون منتظر بودند اطلاع رسانی نشد - حرکتی که حداقل می‌توانست تا حدودی از تنش‌هایی که در دو ساعت قبل یا بیشتر ایجاد شده بود، بکاهد.

در داخل ورزشگاه، پیامی روی صفحه نمایش بزرگ این خبر را مخابره کرد. این تأخیر به دلیل «دیر آمدن هواداران» بود که باعث تشویق و سوت هواداران شد.

این یک دروغ آشکار، یک تلاش مشمئزکننده و آشکار از سوی یوفا برای سرزنش کردن دیگران در مقابل اشتباه خود بود. البته طرفداران لیورپول قبلاً آن بازی را دیده‌اند و با انتشار داستان‌های بیشتر و بیشتری از بیرون زمین، مشخص شد که روایت یوفا نباید هرگز پذیرفته شود.

البته برخی از پذیرش آن ناامید هستند.  در عرض چند دقیقه، ویدئوهایی در شبکه های اجتماعی دست به دست شد که نشان می داد هواداران لیورپول از دیواری بالا می روند تا ظاهراً به طور غیرقانونی وارد ورزشگاه شوند.

شرم آور است که چندین اکانت با فالوورهای زیاد ویدیوهایی را به اشتراک گذاشتند و به این ترتیب این دروغ را تکرار کردند که در اینجا ما هواداران لیورپول داشتیم که دوباره بدرفتاری کردند.

حقیقت این است که آن هواداران در حال «تخطی کردن» نبودند، بلکه در حال صعود به مکان امن بودند، زیرا در رمپ منتهی به استادیوم گرفتار شده بودند.  در طرف دیگر آن دیوار، خود ورزشگاه دو فرانس نبود، بلکه موانع بیشتر، دروازه‌های بیشتر و پلیس بیشتر بود.

در محوطه داخل زمین، روزنامه‌نگاری که به عنوان هوادار سفر کرده بود، به «یک مقام یوفا با ظاهری بسیار نگران» نزدیک شد و خواستار توضیح شد.

او به GOAL گفت: "او به من گفت دلیل اینکه آنها در صفحه نمایش بزرگ این حرف را زدند، جلوگیری از وحشت داخل استادیوم بود."

در همین حال، کسانی که در بیرون به دام افتاده بودند نزدیک بود مورد حمله وحشتناک و غیرقابل تحریک پلیس قرار بگیرند.

یکی از طرفداران، کهنه کار بیش از 30 سال و از دوستان خوب این خبرنگار می گوید: «این شبیه چیزی بود که از یک فیلم جنگی بیرون آمده باشد. ناگهان، از هیچ جا، مردم شروع به افتادن روی زمین می‌کنند و صورت‌هایشان را می‌گیرند.  چشمانم شروع به سوزش و اشک ریختن کردند و آن وقت است که می‌فهمی «به جهنم، آنها دارند به ما گاز اشک آور می‌زنند!» بچه‌ها، خانواده‌ها، طرفداران بزرگ‌تر آنجا بودند. آنها بلیت داشتند و سعی می کردند وارد شوند تا تیم‌شان را در فینال ببینند و پلیس با گاز اشک آور مواجه می شود. شایعه دعوا کردن باور نکردنی است.»

در این مرحله تعدادی از روزنامه نگاران از جایگاع خارج شده بودند تا صحنه ها را ضبط کنند. مارک اوگدن، خبرنگار ESPN از یک افسر پلیس در حال اسپری فلفل روی یک هوادار فیلم گرفت، در حالی که کری براون، از بین اسپورتس، با هوادارانی که پس از باز شدن دروازه ها با تاخیر وارد داخل شده بودند، صحبت کرد.

استیو داگلاس، خبرنگار آسوشیتدپرس، توسط یک افسر پلیس دستگیر شد و او را در یک کانکس قرار داد و تهدید کرد که کارتش را ضبط خواهد کرد مگر اینکه تمام فیلم‌های ضبط شده در خارج از زمین را حذف کند!

رابی فاولر، اسطوره لیورپول، بیشتر نیمه اول را بیرون از ورزشگاه سپری کرد.  پسرش جیکوب و برادرش اسکات از جمله کسانی بودند که در این رفتار پلیس گرفتار شدند.

مایک گوردون، یکی از مالکان لیورپول، و ماروین ماتیپ، برادر جوئل مدافع قرمزها نیز در میان غوغاها بودند. اندی رابرتسون فاش کرد که از ورود یکی از دوستانش به دلیل ارائه یک بلیط جعلی خودداری شده است.

رابرتسون پس از آن به خبرنگاران گفت: "او خوشبختانه توانست وارد زمین شود زیرا یکی از نمایندگان باشگاه آن را مرتب کرد. اما آنها گفتند که جعلی است، که می توانم به شما اطمینان دهم که جعلی نبوده است، بنابراین فکر می کنم آن‌ها گاهی اوقات آن را ساختند و وحشت کردند. برای من واقعاً نباید این اتفاق می افتاد، یوفا باید سازماندهی بهتری می داشت.»

دیگران، مانند گری لینه‌کر و کلی کیتس، تجربیات خود را از خارج از زمین در رسانه‌های اجتماعی به اشتراک گذاشتند، داستان‌هایشان با آنچه که یوفا، پلیس، تعدادی از سیاستمداران فرانسوی منتشر می‌کردند، متفاوت بود.

بازی در نهایت در ساعت 21:36 به وقت محلی آغاز شد و یوفا اطمینان داد که نمایش قبل از بازی با حضور کامیلا کابایو برگزار می شود. هنگام پخش سرود لیگ قهرمانان اروپا از پایان لیورپول هویدا شد و باشگاه در جریان بازی بیانیه ای صادر کرد که در آن رفتار "غیرقابل قبول" هواداران را محکوم کرد و گفت که "رسماً خواستار تحقیقات رسمی" در مورد دلایل این اتفاق شده است.

در زمین، گل نیمه دوم وینیسیوس جونیور مسائل را حل کرد اما در آن مرحله یوفا شروع به تغییر لحن خود کرده بود. اکنون گفته شد که شروع بازی به تعویق افتاد زیرا «هزاران هوادار که بلیت‌های جعلی خریداری کرده‌اند»، «پیش‌چرخ‌های منتهی به جایگاه های لیورپول را مسدود کرده بودند» و همین باعث تاخیر شد.

«آنها چه می گویند؛  کسی که دروغ می گوید داستانش را عوض می کند؟» یکی از هواداران منزجر به GOAL گفت. «اول دیر رسیدن بود، سپس بلیط جعلی بود.  من فقط تعجب می کنم که آنها از مستی به عنوان بهانه ای برای دلیل دیگر استفاده نکردند.»

با نزدیک شدن بازی به وقت های تلف شده، موضع مقامات مشخص شد. صدها پلیس ضدشورش سیاه‌پوش به سمت انتهای زمین لیورپول رفتند و به‌طور تهدیدآمیز در مقابل هواداران صف آرایی کردند. از سوی دیگر، هواداران شاد رئال مادرید فقط تعداد زیادی مهماندار در جلیقه‌های خوش‌پوش را در مقابل داشتند.

در داخل زمین مشکل کمی وجود داشت یا اصلاً وجود نداشت، زیرا سکوی طرفداران لیورپول پس از سوت پایان به سرعت خالی شد اما بیرون از زمین، کابوس در شرف شروع دوباره برای برخی بود.

یکی از شاهدان عینی می گوید: «باندهایی در بیرون پرسه می زدند و به دنبال لیوان و حمله به هواداران لیورپول بودند. ما دیدیم که یکی از پسرها ساعتش را دزدیدند، سپس برادرم که یک دقیقه یا بیشتر از من عقب بود، شروع به داد و فریاد کرد که شخصی تلفن و پولش را گرفته است. تعدادی از آن‌ها توانستند پسر بچه را بگیرند، اما چهار یا پنج نفر دیگر از جایی آمدند. صورت برادرم را بریده بودند، سر همسرش را بریده بودند و یک پسر بچه دیگر را با بطری تهدید کرده بودند. آن‌ها به سمت ایستگاه پلیس رفتند و اساساً به آنها گفته شد که علاقه ای به آن ندارند. «به بیمارستان برو» اصل واکنش آن‌ها این جمله بود! وقتی به بیمارستان رسیدند، مردی در آنجا بود که هنگام فرار از دست کسی با چاقو، به مترو به او برخورد کرد. واقعا تلخ بود.»

یکی دیگر از هواداران با یکی از دوستانش روبرو شد که توسط گروهی از جوانان مورد حمله قرار گرفته بود. سرش خونریزی می کرد و می ترسید پایش شکسته باشد. این فرد مورد حمله قرار گرفته همراه پسر خردسالش بود.»

دیگران داستان های مشابهی را نقل می کنند. یکی از روزنامه‌نگاران، کائویمه اونیل از اتلتیک، وحشت خود را به‌عنوان گروهی توصیف می‌کند که به او و گروهی از همراهانش در بیرون حمله می‌کنند. او صبح یکشنبه در توییتی نوشت: «هرگز فکر نمی‌کردم از ترک چنین شهر زیبایی خوشحال باشم.»

 بسیاری همین احساس را دارند. نشریه  GOAL با چند هوادار در ایستگاه Gare du Nord در روز یکشنبه  صحبت کرد. همه داستان هایی برای گفتن داشتند، همه از طرف مقامات ناامید شده بودند. هیچ کس عجله ای برای بازدید از پاریس یا استاددو فرانس به این زودی ندارد.

یکی می‌گوید: «بهترین راهی که می‌توانم آن را توصیف کنم این است که انگار دهه 1980 فرا رسیده بود و همه چیز را فرا گرفته بود. من قبلاً در بازی های خارج از خانه اروپا مشکلاتی را دیده بودم. آتن 2007 بد بود، اما پاریس از آن هم بدتر بود. این یک شکست کامل از سوی سازمان‌دهندگان و مسئولان بود و می‌توانست خیلی بدتر از آن باشد.»

 همانطور که گفته شد، به اندازه کافی بد بود. کارل کلمنته، هوادار قرمزها که با پسر 9 ساله‌اش در خارج از زمین درگیر گاز اشک‌آور شده بود، می‌گوید: «اگر صادق باشم، این اتفاق دوباره من را از رفتن به ورزشگاه منصرف می‌کند. بدیهی است که من همچنان از لیورپول حمایت خواهم کرد، اما مطمئناً دو بار در مورد حضور در بازی‌ها فکر خواهم کرد. مثل یک منطقه جنگی بود، گروه‌هایی از مردم محلی پلیس را متهم می‌کردند و پلیس با اسپری فلفل پاسخ می‌داد. من و پسرم منتظر تاکسی ایستاده بودیم و اسپری فلفل به ما خورد. فریاد زدم، پسرم اشک می ریخت. نمی توانستیم درست نفس بکشیم، چشمانمان می سوزد. او فقط ۹ ساله است. این اولین فینال بزرگ اروپایی او بود. آیا فکر می کنید او می خواهد دوباره برود؟ من حتی مطمئن نیستم که چنین کاری را دوباره انجام دهم.»

این واقعاً غم انگیزترین بخش است. این داستان در مورد بی نظمی هواداران یا هولیگانیسم نیست. این در مورد بلیط های جعلی یا دیر رسیدن یا الکل یا بدرفتاری نیست. این در مورد ایمنی و امنیت است، در مورد کسانی که برای تماشای تیم خود به یک سفر رویایی رفتند - و فراموش نکنید که برای این کار نیز هزینه زیادی پرداخت کردند - و خود را در وسط یک کابوس دیدند.

همانطور که کنی دالگلیش پس از بازی توییت کرد: "هیچ کس نباید از رفتن به یک بازی فوتبال بترسد."

تعداد زیادی از هواداران لیورپول شنبه شب در پاریس بودند. برخی حتی نتوانستند داخل شوند و برخی ممکن است، برنگردند. و این یوفا و مقامات فرانسوی هستند که باید به این سؤالات پاسخ دهند که چرا چنین چیزی اتفاق افتاد.

نیل جونز - GOAL