کاکوش: خسروی وفا بعد 2 سال حتی وقت ملاقات نمی‌دهد!/ چرا پاداش کسب سهمیه پارالمیپیک را ندادند؟
قهرمان پاراتیراندازی ایران گفت: یک سال از کمیته ملی پاراالمپیک حقوق و جایزه کسب سهمیه پارالمپیک توکیو را نگرفتم.
مجید کاکوش در گفتگو با ایلنا، در خصوص خداحافظی‌اش از دنیای قهرمانی، اظهار داشت: 43 سال ورزش مداوم داشتم. دارای خانواده مذهبی، پدرم مقابل نظام ستم شاهی بارها جلوی گلوله رفته است. یک قهرمان ملی که پرچم و مملکتش را دوست داشته و پناهنده نشده است.
وی افزود: بعد از اینکه خداحافظی کردم قرار شد محمود خسروی وفا رئیس کمیته ملی پارالمپیک یک مراسم را برای من بگیرد ولی بعد از دو سال این مراسم انجام نشد و ای کاش مسئولان به حرف هایی که زده بودند عمل می کردند.
قهرمان پاراتیراندازی کشور گفت: برای مسابقات انتخابی برگشتم و از سوی فدراسیون تیراندازی با کمان و سرمربی تیم پاراتیروکمان مجید کهتری با من بدرفتاری شدیدی شد. او با همه بد برخورد می کند. متاسفانه در این رشته شایسته سالاری وجود ندارد و دعوت ورزشکاران طبق خان و خان بازی است. ما انقلاب کردیم که این خان بازی‌ها نباشد. هر کسی را دوست دارند به تیم ملی دعوت می کنند.
وی درباره اینکه ملاک دعوت ملی پوشان پاراتیراندازی چیست، عنوان کرد: ملاک دعوت اصلا رکورد و بالا بردن پرچم نیست و می گویند که کسب مدال طلا برای ما ارزشمند نیست. دوباره برگشتم و می خواهم برای وطنم کار کنم و حقم را می خواهم.
قهرمان پاراتیراندازی خطاب به کمیته ملی پارالمپیک گفت: یک سال از کمیته ملی پارالمپیک حقوق نگرفتم و جایزه کسب سهمیه پارالمپیک توکیو را نگرفتم. مسئولان باید علتش را بدانند که چرا یک قهرمان خداحافظی می‌کند، تیراندازی اصلا سن نمی شناسد. باید واکاوی کنند چرا من خداحافظی کردم. بعضی از ورزشکاران جانباز به تیراندازی بازگشته‌اند.
وی در پاسخ به اینکه آیا از مسئولان کسی پاسخگوی مشکلات او نبوده است، گفت: دو سال است که از دفتر خسروی‌وفا وقت می‌گیرم ولی وقت نمی‌دهند. آیا من عضوی از این سرزمین هستم؟ پس باید از حق و حقوقم دفاع کنم. من مقابل رقیب رژیم صهیونسیتی مسابقه ندادم، به من گفتند تیر را به بیرون بزن آیا این ارزش است یا بی ارزشی است؟ اگر مسابقه ندادن مقابل ورزشکار رژیم صهیونسیتی، فقط برای کشتی گیران و جودوکاها ارزش است؟ حتی یک تقدیرنامه هم به من ندادند. در صورتی که ما به دلیل آرمان‌های انقلاب اسلامی از مدال می گذریم و با ورزشکاران رژیم غاصب صهیونیستی رو برو نمی شویم.
کاکوش در پایان گفت: چرا درد و دل یک معلول را نمی شنوند؟ من برای مدال بازگشتم اگر مدال و پرچم ارزش ندارد پس چرا برای وطنمان جنگیدیم؟ هدف من احقاق حق است. سوالم اینجاست چرا سرمربی و مربی بدون رکوردگیری کسی را در تیم ملی قبول می کند.
