جادوی دیبروین: منچسترسیتی چطور چلسی را شکست داد؟

به گزارش ایلنا، گاهی اوقات، با وجود تمام نبوغ تاکتیکی در کنار زمین، فقط یک لحظه درخشش فردی در زمین لازم است تا تفاوت بین دو تیم ایجاد شود. ضربه قاطع کوین دی بروین در دیدار منچسترسیتی مقابل چلسی مسلماً گلی نبود که در زمین های تمرینی اتحاد ساخته شده باشد.

در عوض، این یک بیان باشکوه از استعداد و غریزه طبیعی بود که تعداد کمی از بازیکنان در جهان می توانند آن را تولید کنند. منچسترسیتی با پرسینگ و تاکتیک تیمی خود توپ را پس گرفت – که البته هر دوی اینها را می توان به برنامه تاکتیکی خوب پپ گواردیولا ربط داد – اما از آن زمان به بعد، همه چیز در این بازی در مورد ستاره بلژیکی بود.

دی بروین با برداشتن توپ در فاصله 40 یاردی دروازه، پیش از اینکه یک ضربه استثنایی را به سمت دروازه کپا شلیک کند، با یک چالش قوی از سوی انگولو کانته - شاهکاری خیره کننده - رو به رو بود.  این گری بود که شایسته کسب عنوان بود – و این دقیقاً همان کاری است که انجام شد.

کسانی بودند که احساس می کردند کورس قهرمانی از قبل به پایان رسیده است، حتی قبل از جدال بالای جدول در ورزشگاه اتحاد، اما آنچه واضح شده این است که جام اکنون متعلق به منچسترسیتی است. با پیروزی مقابل چلسی رده دومی، قهرمان فعلی 13 امتیاز از نزدیکترین رقیب خود فاصله گرفته است. لیورپول هنوز دو بازی در پیش دارد اما با یک کمتر از چلسی در رتبه سوم قرار دارد.

این پیروزی همچنین برای گواردیولا و بازیکنانش که سه بازی متوالی با چلسی توماس توچل را در فصل گذشته شکست دادند، یک چرخش چشمگیر را به همراه داشت، زیرا امیدهای چلسی برای کسب موفقیت بی سابقه چهارگانه و تکرار قهرمانی در لیگ قهرمانان، نابود شد. در ماه مه گذشته در لیسبون، دی بروین با چشمانی اشکبار زمین را با استخوان گونه و همچنین قلب شکسته ترک کرد، اما او هرگز از مبارزه برای موفقیت بیشتر دست  نکشید.

برای بسیاری، برتری منچسترسیتی در روز شنبه تعجب کمی نداشت. به هر حال، آنها در ماه سپتامبر در استمفوردبریج با همان نتیجه پیروز شده بودند. احتمالاً آبی‌ها در بازی برگشت تهدید کمتری داشتند.

آخرین مسترکلاس تاکتیکی گواردیولا - که او بیش از یک هفته فرصت داشت تا از آپارتمان مرکز شهرش پس از یک دوره قرنطینه روی آن کار کند - باعث شد چلسی در نیمه اول حتی یک شوت به سمت دروازه نداشته باشد! رومولو لوکاکو در شروع نیمه دوم نفوذ کرد و ادرسون به خوبی مهار کرد، اما سیتی همچنان در آن نقطه بازی را هدایت می‌کرد.

وینگرهای سیتی بار دیگر بدون مهاجم نوک عمل کردند، تهدیدات هجومی بی وقفه را به همراه داشتند و همچنین حملات نادر میهمان را پیش از طراحی خفه کردند. رحیم استرلینگ در هر طرف بازی کرد و مارکوس آلونسو را مدام در داخل و خارج محوطه به چرخش درآورد و بازیکن اسپانیایی را با یک کارت زرد زودهنگام مواجه کرد و سپس یک خطا دریافت کرد که ممکن بود یک پنالتی باشد اما آفساید او اعلام شد.

در طرف دیگر، جک گریلیش بیشتر به عنوان یک وینگر معمولی بازی می‌کرد و پشت سر سزار آزپیلیکوئتا دوید که به نظر می‌رسید مشکلات جانبی‌ای برای توخل ایجاد کرد که انتظارش را نداشتند. یک گل می‌توانست برای اعتماد به نفس گریلیش متحول کننده باشد و به نظر می‌رسید در چنین بازی تکنیکی که موقعیت‌های واضح کمی دارد، وضعیت برای او گران تمام شود. اما با وجود جادوگری مانند دی بروین، من‌سیتی همیشه قادر است از هیچ چیز خاصی یک پیروزی تولید کند، دقیقاً به همین دلیل است که آن‌ها یک بار دیگر قرار است فصل را به عنوان قهرمان به پایان برسانند.