پرسپولیس و ضرر و سود بزرگ از لیست تیم ملی

به گزارش ایلنا، مضرات داشتن بیشترین سهمیه پرسپولیس بیشترین سهمیه را در تیم ملی دارد که در نگاه اول می‌تواند برای هواداران و دوستداران این تیم غرورانگیز و فوق‌العاده باشد، اما برای ادامه لیگ شاید کادر فنی پرسپولیس را با چالش‌هایی مواجه کند.

این 5 بازیکن بعد از مسابقات فشرده لیگ قهرمانان و لیگ برتر حالا باید در بازی‌های فشرده ملی شرکت کنند و دوباره به لیگ برتر برگردند. در واقع آنها بدون استراحت کافی و با سپری کردن یک دوران فشرده دیگر به لیگ باز خواهند گشت و اگر مصدومیتی برای‌شان پیش بیاید یا شرایط بدنی‌شان تحت تأثیر قرار بگیرد در هفت بازی باقی‌مانده لیگ برتر و در کورس شانه‌به‌شانه با سپاهان می‌تواند برای یحیی و کادرش مشکل‌ساز باشد.

هر 5 نفر دعوت‌شده از پرسپولیس جزو مردان کلیدی پرسپولیس هستند و آماده و سرحال بودن‌شان بعد از بازی‌های ملی برای کادر فنی اهمیت فوق‌العاده‌ای دارد، ضمن اینکه بحث روانی آنها نیز اهمیت زیادی دارد.

اگر تیم ملی از این آزمون بزرگ سربلند بیرون بیاید و به مرحله بعد صعود کند بازیکنان ملی‌پوش پرسپولیس با وجود خستگی بدنی اما با روحیه خوب به اردوی تیم باشگاهی خود باز خواهند گشت اما اگر صعود میسر نشود آثار سوء ناشی از ناکامی ملی می‌تواند بازیکنان تعیین‌کننده و مهم پرسپولیس را در ادامه فصل لیگ برتر با چالش‌هایی مواجه کند.

6+5 پرسپولیسی یعنی نصف تیم ملی

پرسپولیس چهار هافبک و یک مدافع در تیم ملی دارد. سرخ‌ها می‌توانند با حضور ترابی در جناح راست، امیری در سمت چپ و کمال و احمد نور در مرکز میدان یک خط هافبک چهارنفره در تیم ملی داشته باشند که البته بعید است هر چهار نفرشان در ترکیب باشند، ضمن اینکه کنعانی‌زادگان هم شانس بالایی برای بازی کردن در قلب دفاع کنار شجاع دارد مگر اینکه پورعلی‌گنجی معادلات را به‌هم بزند.

در واقع به نظر می‌رسد غیر از کمال کامیابی‌نیا، هر چهار بازیکن دیگر دعوت‌شده از پرسپولیس شانس بالایی برای حضور در ترکیب اصلی تیم ملی دارند.

نکته جالب اینجاست که غیر از 5 بازیکن پرسپولیس، شش لژیونر که سابقه حضور در پرسپولیس را داشتند (بیرانوند، عابدزاده، شجاع، طارمی، محرمی و انصاری‌فرد) هم به تیم ملی دعوت شده‌اند و تقریباً نیمی از کادر بازیکنان تیم ملی پرسپولیسی هستند.

در واقع اگر جای امیر عابدزاده یک مدافع چپ با سابقه پرسپولیسی در این لیست بود می‌شد یک ترکیب 11نفره کاملاً پرسپولیسی را در زمین دید.

سیامک و سرلک خط خوردند

سیامک نعمتی و میلاد سرلک بازیکنانی بودند که نام‌شان در فهرست 50نفره تیم ملی قرار داشت و واکسن هم زدند اما در نهایت راهی به لیست نهایی اسکوچیچ نیافتند. از این جمع نعمتی گفته مصدوم نبوده و علت دعوت نشدنش مصدومیت نیست.

همچنین حامد لک که قبل‌تر توسط اسکوچیچ در لیست قرار گرفته بود راهی به فهرست نهایی تیم ملی برای چهار بازی حساس نیافت.

در این میان جالب اینجا بود که نعمتی بعد از دعوت اسکوچیچ در بازی با ازبکستان و حضور در میدان حالا جزو نفرات نهایی تیم ملی نیست و مرد کروات در پست مدافع راست غیر از صادق محرمی به نفراتی همچون دانیال اسماعیلی‌فر و جعفر سلمانی اعتماد کرده است.

غیر از این نفرات که به‌خاطر قرار گرفتن نام‌شان در فهرست‌های قبلی منتظر بودند تا در نهایت به لیست نهایی برسند، برخی بازیکنان پرسپولیس هم توقع داشتند در فهرست تیم ملی باشند.

مهم‌ترین‌شان شاید عیسی آل‌کثیر بود که اتفاقاً با اسکوچیچ در نفت آبادان کار کرده و انتظار داشت بعد از درخشش در لیگ قهرمانان و لیگ برتر به تیم ملی دعوت شود که نشد.

از بین بازیکنان دیگر پرسپولیس نفراتی مثل پهلوان، مغانلو، عالیشاه و حتی آقایی هم فصل نسبتاً خوبی داشته‌اند اما نه آنقدر درخشان که به تیم ملی دعوت شوند.

اسکوچیچ و معمای بزرگ در بحرین؛ تجربه را پنهان نکن دراگان

 تجربه برای چهار بازی ایران در بحرین می‌توانست در انتخاب بازیکنان تیم ملی معیار بااهمیتی باشد اما اسکوچیچ چندان به این معیار توجه نکرد.

او شاید با امید ابراهیمی می‌توانست خط میانی باتجربه‌تری بسازد، تجربیاتی که بزرگ بودند و به کار تیم ملی می‌آمدند. مسأله انتخاب شدن و نشدن امید ابراهیمی نیست. شاید در شرایط طبیعی تیم ملی، می‌شد از نام امید ابراهیمی گذشت اما چهار بازی ایران در بحرین فقط چهار بازی نیست بلکه چهار فینال سرنوشت‌ساز است که بر سرنوشت فوتبال ایران اثر می‌گذارد و تجربه در چنین بازی‌هایی نقش تعیین‌کننده دارد.

حتی بازیکنانی مثل وریا غفوری و رامین رضاییان می‌توانستند به تیم ملی کمک کنند اما اسکوچیچ انگار برای شرایطی عادی تیم بسته است. وریا حتی در شرایطی که وریای همیشگی نیست اما در بزنگاه‌ها می‌تواند همچنان نقش بزرگی داشته باشد.

انتخاب اسکوچیچ اما چیز دیگری است و انگار می‌خواهد برای دورانی طولانی تیم بسازد. او اما در چنین شرایطی نیست و این یک دروغ گفتن به خود است.

دراگان اسکوچیچ مربی یک شرایط خاص در تیم ملی است اما در فهرست او، شرایط خاص تیم ملی در چند پست در نظر گرفته نشده است و این می‌تواند آسیب‌هایی برای تیم ملی داشته باشد. اسکوچیچ باید برای این پروژه کوتاه‌مدت تیم می‌ساخت و از تمام توان موجود در روز استفاده می‌کرد.

امروز نه وقت فکر کردن به فردای تیم ملی است و نه فقط فکر کردن به آیندگان تیم ملی. امروز، روز فکر کردن به امروز بود.

دراگان اسکوچیچ را اما باید باور کرد. باید به انتخاب‌های او دل بست و به او اعتماد کرد. چاره‌ای هم جز این نیست. او می‌داند که چه موقعیت پیچیده و خاصی دارد و شاید به رغم این ملاحظات به انتخاب‌هایش رسیده باشد، اگرچه انتخاب‌هایش در چند پست بحث‌برانگیز است.

این ماجرای نقد فهرست‌های تیم ملی تازگی ندارد و اغلب حاصلی هم ندارد اما به هر حال به زبان و قلم می‌آید و گریزی از آن نیست.

این‌بار اگر نقدی هست، از این منظر مطرح می‌شود که تیم ملی در شرایطی استثنایی باید برای چهار بازی در شرایطی ویژه گزینش می‌شد و شاید اسکوچیچ و همکارانش که تجربه‌ای در چنین موقعیتی ندارند، به این شرایط ویژه توجه نکرده باشند.

امیدها اما به همین تیم پررنگ است. تیم ملی بازیکنان فوق‌العاده‌ای دارد که می‌توانند گره هر بازی‌ای را باز کنند. این امید بزرگ تیم ملی در راه جام جهانی است.