روزی برای پاسداشت شب‌نخوابی‌ها

پنجم جمادی الاولی روز ولادت حضرت زینب(س) و روز پرستار و بهورز است. علت نام گذاری این روز به نام پرستار به دلیل تلاش‌های این حضرت در جهت کمک به اهل بیت و سختی ها و مصیبیت هایی است که کشیده است. ا

به گزارش ایلنا؛ از آنجایی که حضرت زینب رسالت مهم نگهداری و تبلیغ از نهضت حسینی را نیز به عهده داشت و در آن دوران ضمن پرستاری از بیماران کربلا و تحمل سختی ها همچنان به مبارزه پرداخت و از آنجا که پرستاران نیز تا حدودی رساتل زینب گونه ای در قبال افراد جامعه دارند این روز را پرستار نامیدند.

پرستاری یکی از مشاغلی است که در دنیای امروز اهمیت بسیار بالایی دارد. اهمیت این شغل به دلیل مراقبت‌های ویژه و مهارت هایی است که این افراد در جهت کمک برای بازیابی سلامت و بهبود شکل زندگی بیمار دارند. برخلاف این تصور اشتباه، پرستار یک عضو مهم در تیم مراقبت بهداشتی است و نقش ارزنده ای در پذیرش، آماده سازی، مراقبت و حمایت‌های روحی، جسمی و اجتماعی بیمار دارد. به همین دلیل در تاریخ ملی کشور علاوه بر اینکه یک روز پرستار جهانی وجود دارد روز تولد حضرت زینب که اسوه مراقبت و حمایت معنوی بود را روز پرستار نامیدند.

اینکه روز پرستار در کشورمان با تولد حضرت زینب به عنوان یک مناسبت مذهبی گره خورده است به دلیل تلاش ها و نقشی است که دختران و زنان ائمه همواره در اسلام داشته اند. آغاز پرستاری در اسلام با شروع جنگ‌های مسلمانان و جهاد بوده است. در این جنگ‌ها، هم بانوان خاندان پیامبر صلی ‌الله علیه و آله و هم دیگر زنان مسلمان در خدمت پرستاری سهیم بودند و باید تاریخ پرستاری در اسلام را از پرستاری حضرت فاطمه علیهاالسلام دانست. حضرت زهرا علیهاالسلام در جنگ احد از پدر بزرگوارش پرستاری کرد و با چهارده تن از زنان مسلمان از زخمی‌ها پرستاری کردند. حضرت زینب نیز در جنگ عاشورا وبعد از آن هم در نقش یک پرستار به تلاش پرداخت و هم به عنوان مبارز به مقابله با یزدیان پرداخت.

شکل گیری حرفه پرستاری

این شغل در جهان سابقه ای نزدیک به بیش از یک قرن دارد. در واقع پایه گذاری پرستاری به عنوان یک شغل در قرن نوزدهم میلادی با تلاش های انسان دوستانه فلورانس نایتینگل درعرصه جهانی صورت گرفت و از آن پس پرستاری به عنوان حرفه ای در عرصه فعالیت های انسانی بدل شد. حرفه ای که امروز یکی از اعضای کلیدی در گروه مراقبت های بهداشتی ودرمانی محسوب می‌شود و نقش ارزنده ای در پذیرش، آماده سازی، مراقبت‌ها و حمایت های جسمی و اجتماعی در مراکز درمانی دارد.

پرستاری به عنوان یک شغل توسط دکتر فوریه، پزشک مخصوص ناصرالدین شاه در نیمه دوم قرن نوزدهم در ایران شکل گرفت. به دنبال همین موضوع در سال ۱۹۲۵ میلادی نخستین آموزشگاه پرستاری در ایران توسط یک هیئت مذهبی خارجی در شهر تبریز و سپس در ارومیه و همین طور شهرهای دیگر گشایش یافت.

اولین آموزشگاه پرستاری ایران در سال ۱۳۱۶ با اجازه وزیر فرهنگ وقت دکتر علی اصغر حکمت و با استادی دکتر جهانشاه صالح احداثشد. که آن برنامه آموزشی و علمی پرستاران ابتداء در بیمارستان وزیری صورت می‌گرفت. اما به دلیل نبودن وسایل کافی مجبور شدند این برنامه را در " بیمارستان " واقع در خیابان ژاله منتقل کنند. آموزشگاه در آن زمان با مدرک سیکل متوسطه شاگرد می‌پذیرفت و سه دوره فارغ التحصیل داشت.

در سال ۱۳۲۱ شمسی نخستین آموزشگاه پرستاری غیر دولتی ایر ان به همت شرکت نفت آغاز شد. اما آموزشگاه عالی پرستاری ایران طبق ماده ۲۱۹ اساسنامه جمعیت شیر و خورشید سرخ وقت در اردیبهشت ماه سال ۱۳۲۶ تأسیس شد و اولین گروه دانشجویان آن به تعداد ده نفر در محل هنرستان عالی دختران شروع به تحصیل کردند و نخستین دانش‌آموختگان این دانشگاه در سال ۱۳۲۹ روانه مراکز درمانی کشور شدند. سال ۱۳۳۱ انجمن پرستاری ایران تاسیس شد. در مهرماه سال ۱۳۳۵ و به درخواست جمعیت شیر و خورشید سرخ وقت سازمان بهداشت جهانی یک نفر مشاور در رشته پرستاری به ایران اعزام کرد. این مشاوره به همراه دو تن از پرستاران ایرانی طرح‌هایی برای توسعه آموزشگاه تهیه کرد و به جمعیت ارائه داد.

در دی ماه همان سال نیز دو تن دیگر از مشاوران سازمان بهداشت جهانی به این گروه پیوستند و در آموزشگاه مشغول به کار شدند. از آن تاریخ به بعد پرستاران ایرانی به منظور کسب آخرین یافته‌های حرفه‌ای و جایگزینی پرستاران خارجی، به کشورهای آمریکا، کانادا، انگلستان، زلاندنو، و لبنان اعزام شدند. تا سال ۱۳۳۹، مشاوران خارجی به تدریج جای‌شان را به پرستاران ایرانی دادند به نحوی که در اردیبهشت ماه سال ۱۳۴۰ برای اولین بار در ایران یک پرستار ایرانی مدیریت آموزشگاه عالی پرستاری ایران را به رسمیت شناخت و مدر ک فارغ التحصیلان آن را «معادل لیسانس» ارزیابی کرد.

در سال ۱۳۴۴ آموزشگاه عالی پرستاری ایران به عضویت شورای عالی پرستاران انگلستان درآمد و در سال ۱۳۴۷ سیستم درسی واحدی در این آموزشگاه به اجراء درآمد. در سال ۱۳۵۰ برای کسب درجه لیسانس پرستاری، تعداد واحدهای درسی پرستاران از ۱۰۳ واحد به ۱۴۰ واحد افزایش یافت و ۴ سال بعد مقرر شد برنامه تحصیلی دانشجویان پرستاری مشابه سایر برنامه‌ها ی تحصیلی لیسانس در سطح کشور به مورد اجرا درآید…

اولین هفته پرستاری در ایران در ۱۵ تا ۲۲ اردیبهشت ماه سال ۱۳۳۶ برگزار شد برگزاری چنین هفته‌ای به دنبال تصمیمات نهمین جلسه کنفرانس بهداشت جهانی و اولین کنفرانس پرستاری بین المللی در تهران بود علت انتخاب آن هفته در سال مذکور مقارن بودن با روز ۱۲ مهر روز تولد فلورانس نایتینگل بنیانگذار پرستاری نوین بود.

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ روز تولد حضرت زینب(ع) به عنوان روز پرستار نامگذاری شد. روزی که هر سال پاس داشته می شود.