مدرسه‌ای برای تاریخ
علوی؛ از رقابت با تحصیل‌کردگان سکولار تا اقامتگاه امام
ناگهان شماری از مسئولان و یا فارغ التحصیلان آن به سرعت در سمت‌های خالی شده و بلامنصب مسئولان حکومت سابق پهلوی، صاحب منصب شدند.
۱۳ بهمن یادآور روزی است که امام(ره) محل اقامت خود از خانه‌ای در دهکده «نوفل لوشاتو» از حومه پاریس را به مدرسه علوی تغییر داد. مدرسه‌ای که در کنار توجه به مباحثعلمی، تلاش داشت میان دین و دانش آشتی پایان ناپذیری را برقرار کند. در واقع تلاش موسسان مدرسه، این بود که دانش را با تفسیر دین در زندگی دانش آموخته‌های خود عجین کنند.
به گزارش ایلنا، مدرسه علوی سال ۱۳۳۵ توسط علی اصغر کرباسچیان معروف به علامه کرباسچیان با نام «علوی» بر گرفته شده از نام علی بن ابی طالب(ع) در سطح پایه اول دبیرستان تأسیس شد. بعدها سطوح مدرسه به کل دبیرستان و دبستان گسترش یافت.
دور از فعالیت‌های سیاسی
پس از تغییر نظام آموزشی ایران، مدرسه راهنمایی(نیک پرور قدیم) به آن افزوده شد؛ مدرسه علوی توانست در مدت کوتاهی با مدارس معروف پیش از انقلاب مانند البرز، خوارزمی و هدف رقابت کند.
هر چند تصور بسیاری این بود که مدرسه علوی به دلیل مشی تعیین شده برای آن، توان رقابتی با مدارس دیگر را ندارد اما این مدرسه به سرعت توانست در صحنه رقابت، نقش خوبی را ایفا کند. به همین دلیل موسسان مدرسه در ده سال نخست فعالیت خود(۱۳۳۵ تا ۱۳۴۵) تلاش کردند که به دور از فعالیت‌های سیاسی روز، تنها به تربیت دانش آموزانی در راستای اهداف خود بپردازند.
جلسات انجمن حجتیه
این مدرسه تا حدودی توانست سال‌ها بی سر و صدا و به دور از جنجال‌های تبلیغاتی سیاسی - اجتماعی به پرورش نسل جوان «متدین» مشغول باشد. در آن زمان یکی از معدود فعالیت‌های اجتماعی که برخی از مسئولان و دانش آموزان مدرسه علوی در آن شرکت داشتند، «انجمن ضد بهاییت» یا همان انجمن حجتیه بود.
رقابت با تحصیل کردگان سکولار
هدف این مدرسه رقابت با نسل تحصیل کردگان سکولار، تربیت تحصیل کردگان متدین در بیشتر رشته های مورد نیاز دانشگاهی به خصوص رشته های فنی و پزشکی بود. در واقع، موسسان مدرسه قصد داشتند نشان دهند که دین و دانش تناقضی با یکدیگر ندارند و می‌توان هر دوی این موارد را در کنار هم دنبال کرد.
اما از سال های ۱۳۴۵ به بعد که آتش انقلاب در ایران گرم تر شد، تلاش مسئولان مدرسه برای دور ماندن دانش آموزان از مباحثسیاسی تا حدودی دچار تزلزل شد. هر آنچه که شعله‌های انقلاب در خیابان ها و میدان ها بیشتر دامن می گرفت، اجتناب از فعالیت دانش آموزان و حتی معلمان این مدرسه به برخی گروه‌ها سخت‌تر شد.
قبولی صد درصدی
اما از سوی دیگر، مسئولان مدرسه علوی همچنان نسبت به فعالیت‌های سیاسی دانش آموزان خود و از سوی دیگر مشی اصلی مدرسه احساس نگرانی داشتند؛ اینکه مبادا این فعالیت ها و توجه مدرسه به مباحثسیاسی، باعثشود که ساواک از ادامه کار مدرسه جلوگیری کند.
با تمام نگرانی‌ها و دلهره‌هایی که وجود داشت، مدرسه علوی توانست در سال ۱۳۴۵ به موفقیت های علمی در سطح کشور دست پیدا کند. این مدرسه برای نخستین بار توانست رتبه نخست در رشته‌های فنی و مهندسی و سپس رشته پزشکی در کنکور سراسری دانشگاه‌های کشور را کسب کند و از سوی دیگر به قبولی صد درصد دانش آموزانش در کنکوردست یابد.
پیوستن نمایندگان روشنفکران دینی
موفقیت علمی مدرسه علوی در کشور و از سوی دیگر مطرح شدن آن در فضای اجتماعی جامعه، باعثشد فعالیت های سیاسی در فضای مدرسه بیشتر رسوخ کند. در این میان معلمان تازه نفس که نمایندگان روشنفکران دینی در جامعه بودند، به مدرسه پیوستند.
با اوج گیری فعالیت‌های انقلابیون، بیشتر مسئولان مدرسه آشکارا معلمان و دانش آموزان را از دخالت در فعالیت‌های سیاسی و انقلابی برحذر می داشتند و هرگونه فعالیت مخالف حکومت و حتی حمایت از امام خمینی و پیروان وی را مغایر با اهداف فردسازی و پرورش بدون سر و صدای نسل متخصص متدین می دانستند.
همراهی ناگهانی
با این همه، به مرور با گسترش و شتاب انقلاب، مدرسه علوی و مسئولان آن نیز خواسته یا ناخواسته با موج انقلاب همراه شدند و حتی در اوان پیروزی انقلاب نیز ناگهان شماری از مسئولان و یا فارغ التحصیلان آن به سرعت در سمت‌های خالی شده و بلامنصب مسئولان حکومت سابق پهلوی، صاحب منصب شدند.
پیروزی انقلاب در بهمن ۱۳۵۷ بود که فعالیت مدرسه را به وجه دیگری تغییر داد. موقعیت استراتژیک مدرسه و فضای بزرگ مدرسه علوی، باعثشد تا انقلابیون این مدرسه را به عنوان محل اقامت امام خمینی پس از بازگشت به کشور انتخاب کنند و این گونه شد که با حضور امام در مدرسه علوی، این مکان با فعالیت های سیاسی روز آشتی کرد.
توفیق اجباری
در واقع این سعادت به این دلیل نصیب مدرسه علوی شد که مدرسه رفاه به عنوان محل اقامت و نیز دیدارهای امام تعیین شده‌بود، ولی گنجایش اندک آن مدرسه و نیز کثرت مشتاقان دیدار با امام، باعث شد تا کمیته استقبال در تلاش برای یافتن محل دیگری برای اقامت و دیدارهای امام برآیند.
سعی آنان بر این بود تا مکان مزبور در کنار مدرسه رفاه باشد که مقر اصلی کمیته استقبال بود. درکنار مدرسه رفاه، دو مدرسه با اسامی مدرسه شماره یک علوی و مدرسه شماره دو علوی وجود داشت که به نسبت بزرگ بودند و تنها دیواری بین آن مدارس و مدرسه رفاه حایل بود؛ بنابراین مسئولان کمیته استقبال تصمیم گرفتند آن دو مدرسه را به عنوان مقر امام انتخاب کنند. مسئولیت این دو مدرسه با علامه کرباسچیان، خرازی، خواجه پیری و… بود. به محض آنکه این فکر با آنان در میان گذاشته شد، پذیرفتند و مدرسه‌ها را در اختیار کمیته استقبال از امام قرار دادند.
مدرسه علوی شماره دو که به نسبت بزرگ‌تر بود، سرسرایی داشت که امام می‌توانست از آنجا به ابراز احساسات مردم پاسخ دهند و با آنان دیدار کنند. از طرف دیگر چون آن مدرسه دو در یکی ورودی و دیگری خروجی داشت مردم می‌توانستند بعد از استماع بیانات امام و نیز دیدار با ایشان، از در خروجی خارج شوند و لذا مناسب دیدار بود. به علت این شرایط بود که صبح روز سیزدهم بهمن ماه، امام به مدرسه علوی شماره دو منتقل شد.
