گردشگری مذهبی در مسیر عاشورا
گویی هرسال حسینی دیگر به مقتل می‌رود، موضوعی که با هیچ معادله و قانونی قابل توضیح و تفسیر نیست و این همان دلیلی است که تفکر ثبت جهانی میراثعاشورایی را تقویت می‌کند.
به اعتقاد بسیاری از کارشناسان، گردشگری بیش از آنکه جامعه میزبان را دچار تغییر کند، میهمانان را به تفکر درباره نحوه زندگی حال و گذشته مردمان مقصد سفرشان وامی‌دارد و گاهی این موضوع، یعنی پی‌بردن به راز و رمزهای چگونگی زندگی گذشتگان و آثار به جامانده از قرون گذشته به دلیل اصلی سفر مبدل می‌شود.
به گزارش ایلنا از روابط عمومی سازمان میراثفرهنگی، صنایع دستی و گردشگری؛ اما آنچه گردشگران فرهنگی با تحمل رنج سفر به دنبال آن هستند فقط بازدید از بناها و اماکن تاریخی نیست، دنیای امروز بسیاری از مردمان را به این تفکر واداشته که در سفر به سایر نقاط جهان به ویژه کشورهایی که دارای تمدن غنی هستند به جستجو بپردازند، دلیلی که ورود هزاران گردشگر به کشورمان را معنا می‌بخشد.
بی‌تردید نمی‌توان وجود تخت جمشید، بیستون، عالی‌قاپو، میدان نقش جهان و شهر سوخته را به عنوان انگیزه سفر بسیاری از گردشگران نادیده گرفت اما در این میان اهمیت میراثناملموس یا همان آداب، رسوم و زندگی اجتماعی مردمان ایران زمین را هم نباید از یاد برد، مواریثی که تنها به غذا، لباس و رسوم ویژه اختصاص ندارد و گاهی تا لالایی‌های مادرانه و مراسم‌های عزاداری مردم نقاط مختلف کشور را شامل می‌شود.
برگزاری عزاداری برای ائمه و به خصوص مراسم‌های مربوط به ایام شهادت امام حسین(ع) از آن دسته مواردی است که با تاریخ ملت ایران آمیخته شده و هیچ نیرویی اعم از زور و خشونت، قدرت جداکردن این میراثمعنوی از زندگی مردم این کشور را نداشته است. بررسی جامعه‌شناسی عوامل تاریخی و مذهبی نهادینه شدن عشق به اباعبدالله حسین در زندگی ملت ایران از جمله مواردی است که بسیاری از کارشناسان آن را مورد تجزیه و تحلیل قرار داده‌اند اما موضوعی که در این مقال مورد نظر است سهم این میراثمعنوی در انتقال فرهنگ ایرانی اسلامی به گردشگران است.
آنچه موجب می‌شود گردشگری مذهبی به عنوان یکی از مهمترین عوامل جذب گردشگران معرفی شود، ارتباط این نوع از توریسم با زندگی و مذهب افراد است، مذهب به عنوان عاملی مهم و تعیین کننده در امور اجتماعی و روزمره مردم شناخته می‌شود و این نکته زمانی که افراد برای زیارت و شرکت در مراسم‌های مذهبی رنج سفرهای طولانی را متحمل می‌شوند بیشتر بروز پیدا می‌کند.
دهه اول محرم و مراسم‌هایی که همه ساله با شور و شعور مضاعف در گوشه گوشه کشور برگزار می‌شود، از بارزترین نمودهای گردشگری مذهبی است؛ چراکه هیات حسینیه و زینبیه زنجان که به بلندای یک شهر وسعت دارد، یا مراسم طشت‌گذاری مردم اردبیل و عزاداری خاص مردم جنوب ایران در هیچ کجای جهان نظیر ندارد و این میراثمعنوی نه فقط تاریخ را بلکه تمام شئون زندگی این ملت را تحت تاثیر قرار داده است.
تاریخ گواه این مطلب است که معماری، هنر، شعر و حتی فرش و هنرهای تجسمی مردمان این سرزمین جلوه‌ای از میراثناتمام عشق به امام حسین(ع) را در خود جای داده است، میراثی که هر گردشگری با درک آن به ابعاد بیشتری از فرهنگ و تمدن ایرانیان را دست می‌یابد.
ذکر این نکته خالی از لطف نیست که مردمان این سرزمین مراسم عزاداری و ذکر مصیبت امام خود را به گونه‌ای برگزار می‌کنند که هیچگاه خدشه‌ای به تازگی آن وارد نمی‌شود و گویی هرسال حسینی دیگر به مقتل می‌رود، موضوعی که با هیچ معادله و قانونی قابل توضیح و تفسیر نیست و این همان دلیلی است که تفکر ثبت جهانی میراثعاشورایی را تقویت می‌کند.
