دنی آلوز ما را به خود آورد؛
چهره زشت و کریه فوتبال ایران دیگر قابل تحمل نیست
نگاهی به فوتبال ایران بیندازیم، فوتبالی خشن و عصبی که همچنان شاهد موضعگیری اهالی آن علیه یکدیگر هستیم، موضعگیریهایی که با توهین آمیخته است و گاهی اوقات اخلاق را در سراشیبی سقوط قرار میدهد.
فوتبال در دنیا به همان اندازه که به لحاظ فنی رشد کرده، از نظر اخلاقی هم به کمال رسیده و شاهد صحنهای جالبی در این رشته جذاب و پرطرفدار هستیم.
به گزارش خبرنگار ایلنا، فوتبال دنیا به لحاظ فنی رشد و پیشرفت خیره کنندهای داشته و در رقابتهای اروپایی شاهد هنرنمایی ستارههای ریز و درشت دنیای توپ گرد هستیم اما در کنار آن فوتبال به لحاظ اخلاقی هم به کمال رسیده و شاهد صحنههایی جالبی در این رشته هستیم، صحنههایی که ثابت میکند اخلاق همچنان اولویت اصلی ورزشکاران حرفهای است.
دیدار بارسلونا و سویا را اکثر علاقهمندان به فوتبال در کشورمان به طور مستقیم دیدند. در کنار تمام حواشی و مشکلات داوری که این بازی داشت، حرکت دنی آلوز مدافع برزیلی کاتالانها پس از به ثمر رساندن گل اول تیمش ستودنی بود. دنی که در گذشته در سویا توپ میزد، پس از گلزنی به تیم سابقش نه تنها خوشحالی نکرد بلکه مقابل هواداران سویا در ورزشگاه نیوکمپ ایستاد و به آنها احترام کرد دنی این حرکت ارزشمند قدرشناسی خود نسبت به باشگاه و هواداران تیم سابقش را نشان دادتا ثابت شود روح ورزش پهلوانی و جوانمردی است.
حالا نگاهی به فوتبال ایران بیندازیم، فوتبالی خشن و عصبی که همچنان شاهد موضعگیری اهالی آن علیه یکدیگر هستیم، موضعگیریهایی که با توهین آمیخته است و گاهی اوقات اخلاق را در سراشیبی سقوط قرار میدهد. در این فوتبال که به لحاظ فنی هر روز شرایط بدتر و اسفناک تر میشود، اخلاق هم به قهقرا میرود تا همچنان شاهد نزول این رشته در کشورمان باشیم.
البته فوتبال ایران به واسطه استعدادهای فراوانی که دارد، پتانسیل عظیمی داشته اما متأسفانه این استعدادها در مسیر درست رشد و پیشرفت قرار نمیگیرند و در اکثر مواقع شاهد هستیم که استعدادهای فوتبال ایران هرز میروند و زودتر از حد تصور نابود میشوند.
در چنین فوتبالی که نه اخلاق دارد و نه به لحاظ فنی رشد کرده، دلخوش به چه چیزی باشیم؟ کدام پارامتر این فوتبال زشت و کریه میتواند مردم را به خودش جذب کند تا همچنان شاهد حضور مردم کنار ستارههای تو خالی و بد اخلاق آن باشیم؟ فوتبال ایران رو به زوال است و آینده چندان خوشی برای آن تصور نمیشود مگر اینکه شاهد دگرگونی اساسی در آن باشیم.