انتظارات از تیم ملی فوتبال ؛ رویا پردازی یا واقعیات

اول: حسرت به دل نیستیم که جام جهانی هست و مانیستیم! دوستان خاطرشان هست که در جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی و 2002 کره و ژاپن وقتی مراسم افتتاحیه را نشان می داد و نامی از ایران نبود باچه حسرتی به جعبه جادویی چشم دوخته بودیم.

حالا حداقل حس خوبی داریم. ما هم جزو 32 تیم منتخب در بزرگترین و.یترین فوتبال جهان حاضریم. پرچم ایران بالاست و دلهره ها و خوشی ها و استرس و اضطرابهای شیرینی را از هم اکنون در وجود خود احساس می کنیم.

تا اینجای کار باید عرض شود که باید از خودمان راضی باشیم و بیشتر برای لذت بردن از جام جهانی منتظر سوت آغاز بازیها در ورزشگاه لوژنینکی مسکو باشیم.

دوم: ایران در گروهی سخت گرفتار آمده که واقعا نجات از این گروه کار بسیار دشواری است. در نگاه اول و شاید روی کاغذ دل خوش به این هستیم که ایران هم مثل سه تیم دیگر شانس صعود دارد و همه توقعات از 4 سال پیش تا به امروز از کی روش این بوده که تیمی را به جام جهانی ببرد که توان عبور از مرحله اول را داشته باشد.

ولی روی همان کاغذ وقتی حریپفان خود را تحلیل می کنیم با یک حساب سرانگشتی باید عرض کنیم که صعود خیلی رویایی است ، سوم شدن کارنامه قابل قبولی است و با چهارم شدن هم آب از آب تکان نمی خورد. یعنی سوم یا چهارم هردو یکی است از نظر صعود ولی اگر در گروه سوم شویم می توانیم خودمان را امیدوار کنیم که کمی پیشرفت کرده ایم.

سوم: تیم ملی ایندوره به نظر می رسد به نسبت دوره گذشته ناهماهنگ تر است و به خصوص در دفاع ما مشکلات لاینحلی داریم. مشکلات خط دفاعی ما واقعا نگران کننده است و این تنها مربوط به بازیکنان خط دفاعی نمی شود که هافبک های ما اغلب تهاجمی اند تا تدافعی. و این مورد بار خط دفاعی را سنگین تر می کند.

در خط حمله هم علیرغم همه تبلیغاتی که داریم و شیر و ببر و پلنگ و انواع مهاجمان رنگارنگ و دنیا گشته را کی روش دعوت کرده ولی فاقد خط حمله زهر دار هستیم. یک مهاجم ششدانگ تمام عیار نداریم مگر دل به علیرضا جهانبخش و البته ضربات ایستگاهی ببندیم تا شاید با خلاقیت سامان قدوس ، اشکان دژاگه ، سردار آزمون و البته وحید امیری و کریم انصاریفرد و عزت الهی (از بازی دوم) در آن شلوغ پلوغی های ضربات شروع مجدد به گل برسیم. اما حقیقتا نگران دروازه خودی هستیم چون بیرانوند هنوزهم پختگی یک گلر کامل و قابل اعتماد را ندارد. برای همین با هر حمله حریف باید چشم ها را ببندیم و آرزو کنیم بچه ها اجازه سانتر کردن به هافبک های رقیب ندهند. نقطه ضعف بزرگ بیرانوند مثل همه گلرهای ما در خروج ها بخصوص هنگام سانتر از جناحین است. باید آرزو کنیم روز بازی اول روز خوب و بی اشتباه ییرانوند باشد که البته نقاط قوت بسیاری هم دارد.

چهارم: تکلیف گروه دوم به خصوص تیم ایران در روز دوم جام جهانی و همان دور اول مشخص می شود.

یعنی ایران و مراکش در اولین دیدار این گروه اگر از همدیگر نتیجه بگیرند کار برای خودشان راحت خواهد شد و البته کمی اسپاانیا و پرتقال را نگران خواهد کرد.

ما فرض را بر پیروزی ایران می گذاریم. چون احساسمان بر منطق فوتبال غلبه می کند و همین احساس یقینا به بازیکان هم منتقل می شود چه اینکه انرژی مثبت از همین فاصله هم کار خودش را می کند. پیروزی ایران به معنای کنار رفتن مراکش از کورس صعود کنندگان است اما احتمال مساوی این بازی هم بسیار بالاست. مساوی چه بسا به نفع اسپانیا و پرتغال باشد. اما اگر این دو مدعی بزرگ جهان هم مساوی کنند آنگاه دوباره باید به روز دوم بازیهای این گروه چشم داشته باشیم.

از آنجا که باید یک نتیجه منطقی از بحث بگیریم باید عرض کنیم که تیم ملی فوتبال کشورمان و انتظاری که از این تیم هست ارائه بازیهای شجاعانه و نه احساسی و بی پرواست. ما ابتدا باید برای حفظ اعتبار خودمان کاری کنیم که بازیها از دستمان در نرود. به عبارتی آنقدر احساساتی نشویم که مقابل حریفان بزرگی مثل اسپانیا و پرتغاال بی گدار به آب بزنیم. اگر بازیکنان ما تا سر حد توان بجنگند و مربیان بهترین ترکیب را براساس نقاط قوت و ضعف هرکدام از رقبا روانه میدان کنند با غلیان احساسات ایرانی و تعصب و غیرت خاصی که در مویرگهای ایرانی جماعت وجود دارد (وهمه کشورها تعصب دارند نسبت به تیمشان) یقینا ایران تحت هر شرایطی با خاطراتی خوش این جام را ترک خواهد کرد.

در مجموع سطح انتظارات از تیم ملی فوتبال بالا نیست اما این انتظار را هم نداریم که بعد 7 سالی که کی روش همه نوع امکانات در اختیارش بوده بخواهد بازهم همانند دوره گذشته برویم و توریستی برگردیم.

دوست نداریم که بگویند چیزی از ارزشهای ایران کم نشد!

*سیدرضا فیض آبادی