امیرحسین پیروانی را برای المپیک توکیو حفظ کنید! هنری که فقط از آن اوست (یادداشت ویژه)

گفتند حدف ناباوارانه تیم امید ایران از گردونه رقابت های مقدماتی آسیا.

 چرا ناباورانه؟

اتفاقا خیلی هم قابل پیش بینی و قابل باور بود این اتفاق.

واقعا خیلی هنر می خواهد در بین یک گروه سه تیمی که دوتاشون صعود می کنند، ما نتوانیم صعود کنیم. آنهم در مصاف با تیم های قرقیزستان و عمان.

هنر نزد برادران پیروانی است و بس. یکی شاعر است و یکی ماهر است و یکی هم فقط برای قاب تلویزیون.

بالاخره همیشه هم هستند. چه داخل گود و چه خارج از آن.

باز می توان به غلامحسین یک نمره قبولی در مجموع داد. حداقل چند تا بازیکن ساخته و راهی تیم های ملی کرده است .

افشین را هم می توان به ناخودآگاه مثبت ذهن سپرد و خاطراتی در تیم ملی و پرسپولیس از او در ذهن مردم هست.

اما این یکی را کجای دلمان جای بدهیم.

امیرحسین پیروانی را.

معاون اداره کل ورزش تهران و رییس تربیت بدنی جنوب شرق تهران و بعد هم به یکباره شد سرمربی تیم ملی جوانان و امید .

جوانان را حذف کرد و به پاس این افتخار ارزشمند تیم امید یا زیر 23 سال را تقدیمش کردند.

اوج هنر امیر حسین پیروانی در شیک پوشی و کت و شلوارهای برند دار و پرستیژی است که برای خودش درست کرده است. دارندگی و برازندگی!

وقتی رییس تربیت بدنی جنوب شرق تهران بود در دعوا با رییس یک فدراسیون ورزشی بر سر واگذاری یا عدم واگذاری ورزشگاه بعث به آن فدراسیون ، چنان مغرورانه به رییس فدراسیون تاخت و گفت: من نیازی به این پست ها ندارم. اداره ورزش تهران التماس کردند که بیایم و پست را قبول کنم. من برای شندرغاز حقوق وقت با ارزش خودمو تلف نمی کنم.

پول ماشینم نصف اداره کل ورزش را می خرد و جابجا می کند. یک زمین دارم فلان نقطه تهران که وقت نمی کنم دیوار بکشم...

اینها مسایل شخصی است ولی چون ارتباط با ورزش دارد بیان کردیم.

گفتیم تا به هنرمندی او در تیم ملی امید برسیم.

همین آقایان پیروانی (افشین و امیرحسین) وقتی محمدی سرمربی تیم ملی نوجوانان بود و واقعا با یک بدشانسی نتوانست در قهرمانی جهان از مرحله اول صعود کند چنان به او حمله می کردند و چنان قیافه روشنفکری و کارشناسی به خود می گرفتند که انگار خودشان سه بار جام ژول ریمه را برده اند.

حالا که جناب امیرخان پیروانی تیم های جوانان و امید را در فاصله ایی کوتاه براحتی از گردونه رقابت های آسیایی حذف کرده پیشنهاد می کنیم نگهش دارید برای مقدماتی المپیک 2020 توکیو تا در همان دور اول تیم امید را حذف کند و خیالمان از آن تیم هم راحت باشد.

بعد هم او را برای تیم بزرگسالان حفظ کنید تا جانشین کارلوس کی روش شود. به هر حال کسی که همه رده ها را توانسته حذف کند تجربه لازم را برای حذف تیم ملی بزرگسالان هم بدست آورده است.

تازه امروز نوبت میوه های رسیده ایی است که جناب پیروانی در فوتبال پایه کاشته و عمل آورده است. تیم ملی بزرگسالان هنوز هم جانشینی برای کی روش پیدا نکرده تا بعد از جام جهانی هدایتش را برعهده گیرد.

چه کسی بهتر از پیروانی؟!

نمی دانیم چرا این چرخه ناشایسته سالاری در فدراسیون فوتبال همچنان روی دور غلط می چرخد.

کمیته فنی و کمیته تیم های پایه و کمیته جوانان و امید چه می کنند؟

چگونه می توان این مشکل  بزرگ را هضم کرد.

چرا به سایر افراد و مربیان شایسته و با انگیزه و خاک زمین های خاکی خورده میدان داده نمی شود.

اگر قرار است برویم با شاغلام در دور مقدماتی بازیهای آسیایی اینچون حذف شویم ، با داداش امیرش بریم در جوانان آسیا حذف شویم و در امیدها هم بین سه تیم رده سومی آسیا سوم شویم و حذف شویم میدان را به یک مربی جوان و باانگیزه و دارای کارنامه بسپارید.

با این اوضاع و احوال نباید انتظاری و امیدی ازتیم امید در راه مسابقات المپیک 2020 داشته باشیم.

*سیدرضافیض آبادی