دعوت مخاطب به زیر زمین و انسان‌های دور از تمدن

به گزارش خبرنگار ایلنا، داستان «پناه‌کاه» درباره‌ی رایان سرباز بزدلی‌ست که از میانه‌ی یک جنگ آخرالزمانی می‌گریزد، اما فرار او از این مهلکه او را به جای بهتری نمی‌برد بلکه او در سوراخی می‌افتد که زیستگاه انسان‌هایی‌ست که سالیان دراز از تمدن دور بوده‌اند و در بدو ورودش و بی‌هیچ دلیلی تصمیم به اعدام او می‌گیرند. رایان تنها سه روز فرصت دارد تا زندگی‌اش را دوباره بخرد.

رامین معصومیان، یکی از نویسندگان و کارگردانان نمایش «پناه‌کاه» که پر از استعاره و اشاره به دنیای پیرامون است، با بیان اینکه «پناه‌کاه جغرافیای مشخصی ندارد شاید چون مسائل انسانی جغرافیایی ندارد» درباره نگاهش به این موضوع و ضرورت مطرح کردنش در ایران امروز گفت: پناه‌کاه مکانی است زیرِ زمین و این به تنهایی عمیق‌ترین نشانه‌گذاری در این نمایش است.  

معصومیان ادامه داد: زیرزمین شاید ضمیر ناخودآگاه  هر انسانی باشد که به آن پناه می‌برد و برایش فرقی ندارد از سنگ باشد یا کاه، درست باشد یا غلط. مهم، در آنجا ماندن است با باورها و آرزوهایی شاید خیلی کوچک. هیچ‌کس بیرون نمی‌رود حتی اگر راه خروج را بداند و این نشانه، مهری است پررنگ بر ضرورت اجرای این نمایش.

معصومیان درباره برداشت‌های سیاسی مختلفی که ‌می‌توان از این نمایش داشت و اینکه آیا این برداشت‌ها هدف نویسندگان بوده است، گفت: قدرت‎طلبی واژه‌ای گره‎خورده با سیاست است. در نمایش پناه‌کاه این موضوع نه به‌طور هدفمند در شکل‌گیری درام، بلکه به صورت غیرارادی  به مخاطب القا می‌شود.

وی در پاسخ به اینکه چرا اسامی شخصیت‌ها را خارجی انتخاب کرده‌اند، گفت: هدف اصلی از انتخاب اسامی خارجی، آشنایی‌زدایی برای مخاطب بود.

کارگردان نمایش «پناه‌کاه» درباره نبودن نام طراح صحنه در بروشور و ایده اصلی این طراحی گفت: طراحی و اجرای دکور، کار خودمان بود که لزومی برای درج اسم در بروشور احساس نکردیم. شاید ساده‌ترین لغت توضیح آنکه ایده صحنه از کجا آمد این باشد:«عجیب»؛ عجیب بودن این فضا مهمترین ایده ما برای طراحی صحنه بود.

او درباره داشتن دغدغه تماشاگر با وجود اجرایی پرهزینه، بدون استفاده از بازیگران شناخته شده، در سالنی که برای مخاطب چندان آشنا نیست و هنوز به میزان سایر سالن‌های خصوصی جا نیفتاده، گفت: مگر می‌شود تئاتر کار کرد و دغدغه مالی نداشت؟! متاسفانه ظاهرا دغدغه‌های مالی اهالی تئاتر به هیچ‌کس مربوط نیست جز به خودشان! اما ما ناامید نمی‌شویم. تماشاگر بزرگترین دغدغه همه گروه‌های تئاتری‌ست، از جوان‌ترها گرفته تا اساتید.

معصومیان در پایان درباره تجربه نویسندگی و کارگردانی مشترک با فرید قادرپناه گفت: تجربه همکاری مشترک سخت و در عین حال دلشنین است و به گذشت احتیاج دارد. چراکه رسیدن به یک نقطه اشتراک بسیار پیچیده و زمان‌بر است. اما نتیجه‌اش خستگی را از تنمان به در می‌کند و ما به هم اعتماد کامل داریم.

حامد ادوای (مهمان از گروه گره)، آیدین بهاری، رامین جعفری، امین جلالی، مینا زرنانی، کاوه مرحمتی، آزاده مشعشعی بازیگران نمایش پناه کاه هستند که به نویسندگی و کارگردانی فرید قادرپناه و رامین معصومیان در عمارت ارغنون اجرا می‌شود.