مردسالاری در هر دوره‌ای وجود دارد

معصوم‌دوست درباره واکنش مخاطبان نسبت به فیلم  نیز گفت: بالاخره در یک گوشه ذهنم فکر می‌کردم که مخاطب چه واکنشی به موضوع نشان می‌دهد اما به نظرم در وهله اول  باید سازنده از فیلمش لذت ببرد. همان زمانی که داشتم فیلم را جلو می‌بردم به خصوص در لحظه تدوین، خیلی لذت می‌بردم و نگرانی‌ام تنها برای اولین نمایش بود نه قبلش.

معصوم دوست ادامه داد: از آنجا که مدت زیادی بود ندیده بودمشان خودم هم جاهایی شوکه می‌شدم که اینقدر صریح با هم حرف می‌زنند و البته بگویم که از یک بخشی از راش‌ها استفاده نکردم! اینکه چطور جلوی دوربین آنها اینقدرصریح صحبت می کردند، برمی‌گردد به اینکه با من راحت بودند. 

وی درباره رابطه خودش و برادرش که در فیلم به آن پرداخته شده بود، گفت: اینکه می‌گویم «خوان بی‌خوان» داستان چند نسل است به همین دلیل بود؛ من به عنوان نسل یکی مانده به آخر اگر برادرزاده‌هایمان را نسل آخر درنظر بگیرم، تلاش کردم این سیکل باطل را بشکنم؛ و این همان برقرار کردن ارتباط است. اینکه از سطح حرف‌هایی که همه‌اش در ذهن‌مان است و بیشترش از عدم مفاهمه و دلایل بیهوده‌ای که در فیلم درباره‌اش صحبت می‌شود، خارج شویم و این سیکل را بشکنیم. دلایل پرداختن به رابطه خودم و برادرم همین بود. این را هم بگویم که شا‌ه‌ پیرنگ این فیلم، مردسالاری است که در هر دوره‌ای به شکلی بروز پیدا می‌کند ولی مهمترین نکته همان عدم مفاهمه و اینکه ما بلد نیستیم با هم حرف بزنیم، چون یادمان ندادند. 

 محسن استادعلی، تهیه‌کننده اثر نیز در ادامه گفت: زمانه تغییر کرده و خجل بودن نسبت به دوربین کمی از بین رفته و به دلیل اینکه در این قصه خانواده هادی یک طرف ماجرا بود ،کار کمی راحت‌تر بود و از طرف دیگر من سعی کردم به عنوان تهیه‌کننده به‌جای اینکه مسئله ایجاد کنم راه را برای دیده شدن هموارکنم.

وی با بیان اینکه کارگردانی فیلم را خیلی دوست دارد، افزود: اینکه چیزی در حدود چهل و چند دقیقه فیلم در یک نقطه اتفاق می‌افتد و آن هم در یک لوکشین ثابت، یعنی کارگردان توانسته میزانسن درستی بچیند و درست ببیند و این ایستایی دوربین که به حس حضور مادربزرگ کمک کرده، به نظرم نقطه اوج کارگردانی هادی است.