مردی که به دست کمونیست نابود شد+عکس
عبدالحسین نوشین، در حالی که تنها سه ماه از پایان محکومیتش مانده، همراه دیگر زندانیان توده از زندان گریخته تا به حزب پایدار بماند؛ گریختنی که برای او سرآغاز خانه‌به‌دوشی و سال‌های دوری از محبوبش، «تئاتر» بود.
به گزارش خبرنگار ایلنا، عبدالحسین نوشین از طلیعه‌داران تئاتر نوین در ایران است؛ و «پرتره مرد ریخته» که این روزها در سالن سنگلج تهران با کارگردانی مشترک غلامحسین دولت‌آبادی و آراز بارسقیان روی صحنه رفته، مکاشفه‌ای درباره زندگی اوست.
غلامحسین دولت‌آبادی، یکی از کارگردان‌های این نمایش به ایلنا، می‌گوید: فرم کار یک مونودرام است؛ برخلاف این نوع تک‌گویی‌هایی که در ایران نوشته می‌شود و بیشتر واگویه‌های ذهنی یک کاراکتر است که روی صحنه حرف می‌زند، ما در اینجا از همه نوع عناصری که برای یک کار تک نفره لازم است استفاده کرده‌ایم؛ از روایت گرفته تا بازی در بازی‌های تو در تو.
دولت‌آبادی ادامه داد: همکاری عبدالحسین نوشین با حزب توده و آمیخته شدن هنر با سیاست منجر به نابودی کار هنری عبدالحسین نوشین می‌شود و این خیلی برای تئاتر ایران زیان‌بار بود که نوشین را از دست داد و به زیان نوشین هم شد که تئاتر را از دست داد و مجبور شد خودش را در مسکو محدود به کار روی شاهنامه کند و در نهایت تنهایی هم فوت کرد.
عبدالحسین نوشین در تئاتر ایران نامی ماندگار و آشناست؛ هم از لحاظ خدماتی که برای تئاتر نوین کرده و هم از نظر سرنوشت ناگوارش. نوشین از اعضای مرکزی حزب توده بود و به دلیل این فعالیت‌های سیاسی به زندان می‌افتد و با سایر اعضای حزب زندانی شده، درحالی که تنها سه ماه از محکومیتش مانده از زندان می‌گریزد.
«پرتره مرد ریخته» زندگی نوشین را در دو پرده مرور می‌کند؛ پرده اول دقایق پایانی حضور او در تهران است؛ سال 32 که قرار است نوشین از ایران بگریزد. اصغر همت به زیبایی در نقش نوشین روی صحنه می‌درخشد. واگویه‌های نوشین در این پرده به مرور برهه‌های زندگی مهم او می‌پردازد. یادی از روزهای تحصیلش در فرانسه و نمایش‌های ماندگارش که در آنها نوشینِ روی صحنه با بازی اصغر همت، نقش دیگران را نیز ایفا می‌کند.
پرده دوم اما سال‌ها بعد را روایت می‌کند. نوشین تنها در خانه‌ای نشسته و با بیماری سرطان معده دست و پنجه نرم می‌کند.
زندگی نوشین در دورانی پرالتهاب گذشته است. فعالیت هنری او پراکنده و کوتاه بود و شاید رویهم از پنج شش سال تجاوز نکرد، اما خلاقیت او چنان بالا بود که در همین مدت کوتاه تئاتر ایران را از ریشه متحول کرد.
